Bombarderen! Bombarderen? Bombarderen…

Een 74-jarige man wordt wakker en stapt enigszins vermoeid uit bed. De man woont in de Verenigde Staten en heeft tot op heden een mooi leven genoten. Hij is een goed voorbeeld van een ‘geslaagde’ Amerikaan. Zijn ouders waren immigranten uit Polen en woonden in het armoedige Brooklyn. Deze man heeft zijn kansen benut; hij heeft veel gestudeerd en zichzelf uit de armoede omhoog gewerkt. Rond dezelfde tijd ontwaakt de 69-jarige Donald Trump uit zijn slaap. Hij stapt uit zijn bed dat met bladgoud is versierd en hij kijkt vanuit zijn Trump-Tower over New York uit, vanuit het boegbeeld van zijn imperium reikt zijn zicht van New Jersey tot Brooklyn. Hij groeide op in een rijk milieu en is in de zakenwereld gestapt nadat hij een miljoen dollar van zijn vader had ontvangen.

Je zou zeggen dat deze twee heren vrij weinig met elkaar gemeen hebben. Toch zitten ze beiden in de race om president van de Verenigde Staten te worden. Beiden zijn populair bij de kiezers, omdat ze niet tot het politieke ‘establishment’ behoren. Zo komt Donald Trump met de meest extreme plannen om illegale immigranten uit de VS te houden en om moslims te weren terwijl Bernie Sanders de strijd wil aangaan met Wall-Street en de ‘Big Banks’, een politieke revolutie. Het zijn twee zeer eigenaardige persoonlijkheden die potentiële kiezers aanspreken, mensen die normaliter geen verwantschap met de politiek voelen. De verkiezingen in de Verenigde Staten zijn in ieder geval een stuk interessanter dan de verkiezingen die we in Nederland kennen. Soms wordt er op de VS neergekeken als we kijken naar het niveau van het debat, in Nederland is het geen haar beter. We kunnen lachen om Donald Trump die zegt dat hij een ‘Big Wall’ gaat bouwen en dat Mexico ervoor gaat betalen, maar zolang we in Nederlandse tv-debatten aan lijsttrekkers vragen of ze in 30-seconden willen uitleggen hoe ze de financiële crisis gaan oplossen, zijn we toch geen haar beter.

En terwijl de verkiezingsstrijd in de Verenigde Staten in volle gang is, ziet men in Nederland ook langzamerhand de verkiezingen naderen. De coalitiepartijen zullen zich langzamerhand gaan profileren, dat betekent: stoere praat & harde resultaten. Zo heeft de regering besloten om in Syrië te gaan bombarderen zodat IS op die manier bestreden kan worden. Rutte was uiteraard genoodzaakt om deze beslissing te motiveren, zo vertelde hij dat de bombardementen in Syrië Nederland veiliger zou maken. Natuurlijk zal IS verzwakt worden wanneer diverse ‘targets’ uitgeschakeld worden, maar zou het Nederland ook veiliger maken? Ik betwijfel het. IS vormt een bedreiging voor ons in de zin dat er een aanslag door IS gepleegd kan worden in Nederland. En ik denk niet dat de potentiële aanslagplegers zich door bombardementen laten weerhouden. Dat ze de bomgordel al omhebben en denken: “ach, laten we het nou maar niet doen, want straks stuurt Rutte een paar F-16’s”.

Het zou natuurlijk geweldig zijn, dat IS geen kik meer zal durven geven en het in hun bomonderbroeken doen wanneer hun hoofdkwartieren worden gebombardeerd, maar dat zal niet het geval zijn. Wanneer IS aftakelt, hebben ze meer behoefte aan het plegen van aanslagen. In slechte tijden is immers een goede PR-stunt nodig, zo waren de aanslagen in Parijs een soort bliksemafleider voor het terreinverlies van IS. Van vredesbesprekingen of een deal met IS is geen sprake, daar moet je immers óf een geweldig functionerende westerse democratie voor zijn, óf je moet kernwapens in je bezit hebben.

Dat laatste was bij Iran het geval. Door de opgeheven sancties werd de president uitgenodigd in Rome. Voor zijn bezoek heeft een museum diverse ‘naakte’ beelden bedekt uit respect voor de Iraanse cultuur, ook was er geen wijn op tafel te vinden. Dat je de Iraanse president niet door een Mohammed-cartoontentoonstelling leidt kan ik nog begrijpen. Maar dat je je eigen cultuur wegmoffelt vanwege de komst van een Iraanse president, is naar mijn mening belachelijk. Het laat zien hoe gemakkelijk het westen haar cultuur en principes op een zijspoor kan zetten wanneer er iets mee te verdienen is. En dat tegenover een fanatieke cultuur die zich vaak dominant manifesteert; een gebrek aan cultureel evenwicht. Er is een verschil tussen water bij de wijn doen en de wijn volledig van tafel laten verdwijnen.