Het was 2017, 2016 was net geweest. Het was op een moment
in het jaar dat een eenvoudige jongen door een simpele winkelstraat liep en wat
in de etalages tuurde. Het was vrij stil op straat en de gedachte van de jongen
gingen al snel naar andere dingen uit, begeleid door de zachte achtergrondruis van
een middelgrote stad. Hij dacht aan de ons ontvallen muziekhelden, de vele
aanslagen die hij heeft meegemaakt en hoe die aanslagen steeds minder indruk op
hem leken te maken. Hij dacht aan bangalijsten en godsdienstwaanzinnigen, aan
vluchtelingen en Erdogan. Hij dacht aan de NEE-AZC types en de urinerende
bejaarden in een matig-presterend verzorgingstehuis. Hij dacht aan een jaar
waar hij liever niet meer aan wilde denken.
De gedachtes van de jongen werden al gauw verstoord door
het signaal dat niemand anno 2017 nog kan negeren: een trillend mobieltje. De
jongen pakt het mobieltje uit zijn zak en ziet dat het nieuwe jaar allesbehalve
hoopgevend van start is gegaan met een door-kerstmannen-gepleegde aanslag in
Istanbul. Wat de gemiddelde persoon natuurlijk doet is: door scrollen. Elke
vorm van informatie moet geabsorbeerd worden. Of het nu gaat om statistieken
met een duidelijk aangegeven hoeveelheid doden, of een schokkerig
ooggetuigenfilmpje waarbij het vergoten bloed in rode pixels ons netvlies
bereikt. We zullen en moeten het weten.
Welk jaar lopen we tegemoet? Een jaar waarin aanslagen
zullen verminderen? Een jaar waarin Donald Trump toch wel schijnt mee te
vallen. Of blijkt 2016 straks enkel een jaar waarin de kiem werd gelegd voor de
ellende die men in 2017 zal moeten overkomen. De stelling dat elk jaar weer ‘met
een schone lei’ begint, lijkt me onzinnig. 2017 gaat een cruciaal jaar worden,
in vele opzichten. Het lijkt namelijk alle kanten op te kunnen gaan. Essentieel
zijn de verkiezingen in 2017 die in verschillende Europese landen zullen gaan
plaatsvinden. 2016 heeft een bepaalde indruk achtergelaten die de verkiezingen
van 2017 nog weleens zouden kunnen bepalen. Zal een wapenstilstand in Syrië
iets opleveren? Zal Erdogan ooit bijdraaien? Zal er na de verkiezingen in
Nederland wel een goed kabinet te formeren zijn? De komende maanden zullen het
antwoord moeten geven.
Nog even kijkt de jongen op zijn schermpje. 39 doden. Het
verbaast hem maar tegelijkertijd weer niet. Aan de ene kant denkt hij
natuurlijk in termen als ‘verschrikkelijk’ en ‘dit mag nooit meer gebeuren’.
Maar aan de andere kant denkt hij ‘ik heb weleens ergere aanslagen gezien dit
jaar’. Het is een gedachtegang waar hij van schrikt maar onbegrijpelijk is het
ook niet. Hoe vaker er een aanslag plaatsvindt, hoe minder impact het heeft. De
jongen stopt het mobieltje in zijn zak. Hij zal moeten wachten op de volgende
nieuwsupdates voordat hij meer informatie tot zich kan nemen. De jongen kijkt
om zich heen en ziet een inmiddels leeggelopen winkelstraat. In de verte komt
er een vrouw aan van ongeveer dezelfde leeftijd, ze kijkt ook op haar
smartphone en komt – inmiddels dichtbij – langzaam tot stilstand. Alsof ze
precies hetzelfde bericht heeft gelezen, heft ze haar hoofd op en kijkt de
jongen direct in de ogen aan. Er leek een moment van wederzijds begrip te
ontstaan en de jongen wachtte haar reactie op het zojuist gelezen bericht af.
De vrouw opent haar mond om de onvergetelijke woorden te spreken: zit jij ook
in team geel bij Pokémon Go?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten