Hipster-economie

Bebaarde hipsters zitten in gezamenlijke eenzaamheid in de koffiebar. De koffiebar, die fungeert als broedplaats voor naïeve jonge geesten die denken dat de gehele wereldeconomie op hippe startups draait, is erg in trek bij dit elitaire volkje. Dames met vreemde hoeden die eerder een water-afvoerende dan een decoratieve functie lijken te hebben en heren met gekamde baarden en brillen zonder glazen, zitten in hun veel te dure koffie te turen. Er kan immers nooit genoeg creativiteit bij de Starbucks aanwezig zijn; de keten heeft de grootste creatieveling op de financiële afdeling gezet met de vraag: “hoe betalen we zo min mogelijk belasting?”. De hippe bonenbranders bedachten een formule die een lange tijd leek te werken. In de hoek zit een moeder met haar dochter op schoot, beiden staren gefixeerd naar hun scherm. Het kind kermt: “mama, ik heb slechte Wifi”. Houdt je mond Samantha! In Afrika, daar hebben ze pas slechte Wifi, daar moeten ze 10 kilometer lopen voor de dichtstbijzijnde router!

Aan de overkant van de straat, in snackbar “De Overreeje Hond” zitten de vaste klanten met vet volgelopen bamiballen en dampende frikandellen achterover te slaan, terwijl de etensresten en door frituurwalm aangetaste politieke uiteenzettingen de monden uitvliegen. De heren komen net terug van een inspraakavond, het onderwerp van de avond was: “een nieuw speeltuin voor in de buurt”. En alhoewel het een vredig onderwerp betrof, ging het er die avond heftig aan toe. De heren maakten namelijk van de gelegenheid gebruik om hun kritiek te uitten over de komst van een AZC: “Maar meneer, we hebben het vanavond op deze avond over de komst van een nieuw speeltuin, we hebben het vanavond niet over de vluchtelingen” Ja maareeh, als de AZC hier komt, dan komen die vluchtelingen misschien wel van onze Hollandse schommels gebruik maken! Ja, dan piep je wel anders! “Maar meneer, we hebben in deze gemeente geen AZC en die komt er voorlopig ook niet” De gemoederen liepen hoog op die avond en de komst van de speeltuin was op grond van “de mogelijke komst van minderjarige gelukszoekers die bij gebrek aan degelijk recreatiemateriaal in eigen gemeente misbruik van de speeltuin zullen maken” tegengehouden. Na de inspraakavond verlieten, twee verbijsterde moeders met kinderen, drie boze vaders en één huilende buurtpedofiel de zaal.

De discussie over de opvang van vreemdelingen is een discussie waarin iedereen genoodzaakt lijkt een “extreme” kant te kiezen. Kies je de kant van gepensioneerden die een welkomstlied voor vluchtelingen zingen, alsof die nog niet getraumatiseerd genoeg zijn, en normaliter in hun vrije tijd een inzamelingsactie zouden houden voor de opvang van de bedreigde Russische buikvlekhamster. Of kies je voor de kortzichtige agressievelingen bij wie de zin “vol=vol”, mits het geen “all-you-can-eat” buffet betreft, als lijfspreuk geldt. Of je de radio of de tv aanzet, het gaat maar over één ding: de vluchteling. Nu de Telegraaf koppen als “MEXICO VERWOEST” door het uitblijven van de mega-storm teleurgesteld terug op de plank gelegd kunnen worden, wordt het oude vertrouwde thema weer opgepakt.

Het blijkt namelijk zo dat homo’s zich onveilig voelen in AZC’s, ze voelen zich absoluut niet geaccepteerd en zelfs bedreigd, ik vrees voor de mogelijke “oplossing” van dit probleem: homoseksuele voorlichting. Op een dag komt een vrouwelijke Henk Krol een zaal met verwarde Syriërs binnen waarna ze begint over de bloemetjes en de bijtjes. Vervolgens legt ze uit dat er ook bloemetjes zijn die niets met bijtjes hebben, maar op dezelfde bloemetjes vallen! En dat dat in Nederland volkomen acceptabel is! Er zijn ook bloemetjes die op zichzelf vallen, dat zijn de zogenaamde narcissen, “maar dat, lieve Syriërs, dat is weer een heel ander verhaal”. Ik vrees echter dat zo’n dergelijke aanpak niet zal helpen, ik denk dat geen enkele kortstondige aanpak die mensen zal helpen om te accepteren dat men in Nederland openlijk homoseksueel mag zijn zonder gestenigd te worden. Zelfs wanneer Arie Boomsma langskomt met het nieuwe programma “In de kast” waarin hij jongeren zal helpen hun homoseksualiteit te verbergen, zal dat niets uithalen.

De hipsters hebben inmiddels hun veel te dure koffie opgedronken, de tijden zijn veranderd. Vroeger waren het de slaven die op de koffieplantages werden afgezet, nu zijn het de klanten van Starbucks. De koffieketen is het vlaggenschip van de Amerikaanse hipster-economie. Als een soort West-Europese Compagnie zet het bedrijf koers op het Europese belastingparadijs. Maar daar is nu dus een einde aan gekomen: wie belastingvrije bonen brandt, moet op het beklaagdenbankje gaan zitten.