Vergaan & Doorstart

Ivo Opstelten staat met een V&D-cadeaubon in zijn hand en drie vrijetijdspolo’s om zijn arm geslagen in de rij bij C&A. Toen de rij steeds korter werd en Ivo uiteindelijk bij de kassa aankwam, werd hij op een geroutineerde en bijna robotachtige toon begroet door een 3,5 keer zo jongere vrouw. Toen de vrijetijdspolo’s werden afgerekend werd er duidelijk gemaakt dat de V&D-cadeaubonnen niet bij C&A in te wisselen zijn. ‘Echt niet?’ – bromde Ivo. Nee, ze zijn nergens in te wisselen, V&D accepteert de bonnen niet langer. Ivo had dit moeten weten, hij volgt immers het nieuws nu hij bijna zeker weet dat hij er niet meer in voorkomt. Geen V&D meer… een grote shock.

Help Filip Dewinter door

Het sidderde deze week in de Tweede Kamer. Rutte heeft een flinke klap gehad. Het kabinet is aangeslagen en de coalitieleden draaien nerveus in hun stoel rond. Een motie van afkeuring! Zo, die zit! Daar zal het kabinet van opkijken! Na de opeengestapelde fouten die bij de ontrafeling van de Teeven-deal te berde zijn gekomen, zal dit wel als een stomp in de maagstreek moeten aankomen. Ik hoop dat u een sarcastische ondertoon bij de bovenstaande zinnen heeft geproefd. Een motie van afkeuring in de politiek is immers ongeveer hetzelfde als wanneer men tegen een hond ‘foei’ zegt als deze net op de bank heeft geplast; en denk erom, nou niet meer doen!

Snipperdag

Anouchka van Miltenburg. Even leek het erop dat deze dame het helemaal zou maken binnen als Kamervoorzitter. Ze zou de gevaren met opgeheven hoofd trotseren en een zuiver, nietsontziend gezag uitstralen over de plenaire zaal. Ze zou de omhooggevallen politieke kopstukken temmen. Ze moest het granieten blok voorstellen dat voor niets of niemand zou wijken. Gerdi Verbeet was als een lieve oma die de kleinkinderen tot rust maande wanneer ze op de bank dreigde te springen, maar deze liberale vrije-markttijger, een ‘succes is een keuze’ boegbeeld met ‘niet doorschuiven maar aanpakken’- mentaliteit zal de Tweede Kamer eventjes tot de orde roepen. Alles zou voorbeeldig verlopen…

De Wereld Eet Door

Het is de week van Sinterklaas waarin Nederland de zwarte piet toegespeeld krijgt. Op de klimaattop mocht elke wereldleider een kleine spreekbeurt houden waarvoor ongeveer een uur per spreekbeurt werd ingeruimd, alhoewel Rutte een prachtig betoog over zijn huisdier had voorbereid en zelfs ter illustratie wat voer had meegenomen, was het onderwerp al vastgesteld: het klimaat. Het wordt al snel duidelijk hoe serieus men Nederland neemt, we waren rond etenstijd tussen een nietszeggende, Caribische eilandengroep die naar alle waarschijnlijkheid meer kost dan dat ’t oplevert en Vaticaanstad ingedeeld. Aan het einde van de top zal waarschijnlijk naar voren komen dat Vaticaanstad een nieuwe roetfilter bij de schoorsteen waar na het kiezen van de nieuwe paus witte rook uitkomt in moet bouwen.

We zijn niet in oorlog!

De barman van een mooie, Schotse pub staat rustig achter zijn bar. Terwijl zijn klanten diverse drankjes nuttigen, waaronder de beroemde Schotse whisky, maakt hij de glazen schoon. Een bakje pinda’s wordt bijgevuld en de barman kijkt een beetje rustig om zich heen. Vervolgens slaat verderop de vlam in de pan. Ajaxsupporters sloegen een naburige pub de boel kort en klein. Iedereen vlucht, alsof de Vikingen de stad net hebben betreden, de pub uit. En terwijl iedereen wegvlucht, wordt de barman ontvangen door briesende hooligans met ijzeren pijpen. Terwijl hij op de grond wordt geworpen bewerken ze hem met ijzeren staven waarna ze op zijn hoofd dansen. Nederland heeft zichzelf weer op de kaart gezet. Een groep doorgeslagen voetbal-fanatici rent als een hersen- en herderloze kudde door Schotland om een beschaafd Hollands visitekaartje achter te laten. Het maakt niet uit of ze hebben gewonnen of verloren: hebben ze verloren? Dan zijn ze woedend en slaan ze alles kort en klein! Hebben ze gewonnen? Dan zijn ze blij en in hun euforie slaan ze alles kort en klein. Probeer er met je verstand maar eens bij te komen.

We zijn in oorlog!

Het is stilte op straat is het ware geluid van de angst die onder de bevolking leeft. Zwaar bepantserde busjes rijden door de lege straten, elitetroepen liggen met bivakmutsen en machinegeweren de wacht te houden: het leven staat stil. Af en toe rijdt er een fietser langs en soms loopt een bejaarde naar de glasbak, het kloppende hart van de stad lijkt echter verdwenen. Bijna niemand durft zijn restaurant open te houden, er hangt een deken van rouw en angst over het doorgaans zo levendige Brussel. In restaurants in de omgeving die de deuren voor klanten geopend houden, heerst een gespannen sfeer. Als de angstige sfeer nog langer zal aanhouden, dan zal het tot een punt komen waarin klanten met een beginnend, klein zwart baardje een fooi van het personeel krijgen wanneer ze zich gedeisd zullen houden.

Europa is in het gezicht geslagen, de vijand heeft toegeslagen in het hart van West-Europa: Parijs. En alhoewel de burgervaders van Nederland de burgers aansporen om gewoon naar de concerten en voetbalwedstrijden te gaan, is er toch sprake van een zekere spanning. Want de vraag die altijd zal luiden is: waar zullen ze straks toeslaan? Je kan moeilijk álles beveiligen, alhoewel we al een eind op weg zijn. Brussel ligt al een paar dagen plat, maar volgens de autoriteiten is er “geen reden om in paniek te raken”, een begrijpelijke oproep; maar hoe geloofwaardig komt dat op de inwoners over?

Er is uiteraard een debat gaande over de aanpak van terreur, ook Donald Trump had met het oog op de presidentsverkiezingen een mooie, intellectuele toevoeging aan het debat: als de Parijzenaren wapens hadden gehad, was het heel anders afgelopen. U hoort het geluid van een populistische, doorgedraaide republikein die wanhopige uitspraken doet om zijn resultaat in de peilingen wat op te krikken. Maar omdat het erop lijkt dat deze terreurdreiging niet snel zal verdwijnen, zullen we er mee moeten leren leven. Op een gegeven moment kijkt men niet zo meer op van veiligheidsmaatregelen en verijdelde aanslagen. Vroeger bedacht een luie leerling als spijbelsmoesje dat hij ziek was, in de toekomst belt hij de school op met een slecht geïmiteerde ‘vader’-stem dat hij niet op school kan komen in verband met een terreurdreiging tijdens de wiskunde-toets waar hij niet voldoende voor heeft geleerd.

Ondertussen moeten we ons wellicht gaan afvragen in hoeverre het beleid van de open grenzen n.a.v. het verdrag van Schengen nog vol te houden is. In begrijp dat het voor een handelsland als Nederland vloeken in de kerk is om te toornen aan de open grenzen binnen Europa, maar strengere maatregelen aan de grenzen lijken toch geen overbodige luxe. Terroristen kunnen vrij van A naar B reizen zonder een grenspost tegen te komen. En of de verscherpte controle en monitoring van de veiligheidsdiensten afdoende is, betwijfel ik ten zeerste. IS, Isil, ISIS of Daesh begint te merken dat ze het gevecht aan het front van de terreurstaat op termijn niet zullen winnen. En zoals we nu zien maakt een kat in het nauw rare sprongen. Zo opent IS, Isil, ISIS of Daesh kleine frontjes in Europa, de meest laffe vorm van gewapende strijd. Omdat IS, Isil, ISIS of Daesh het niet van de westerse bombardementen en Koerden (die de afgelopen tijd ineens gesteund worden omdat ze dezelfde kant op schieten) aan het front kan winnen, verplaatsen ze het front naar de weerloze burgers: lafheid ten top.

Is er nog iets geestigs gebeurd deze week? Henk Krol, onze ‘50 Plus’ bejaardenpoliticus, zat achter zijn Windows ’98 computer. Hij feliciteert Joost Zwagerman vrolijk via Facebook, niet wetend dat deze schrijver geruime tijd geleden zelfmoord heeft gepleegd. En terwijl Henk Krol een bericht op de tijdlijn van Napoleon schrijft waarbij hij hem feliciteert met het behalen van de overwinning bij de Slag bij Marengo, spreekt Mark Rutte het volk toe. Jaren heeft de premier gedroomd van dit moment, jarenlang heeft hij zijn speeches voorbereid en nu mag hij eindelijk het zinnetje uitspreken: “We zijn in oorlog”. Dit is de kans voor onze liberale premier om zich eindelijk een keer als ‘de leider met de ijzeren vuist’ te profileren. Eindelijk mag hij even voor oorlogspremier spelen. Hij maande het volk tot kalmte, iedereen moest gewoon naar een concert en naar het restaurant gaan; dat past immers bij onze manier van leven: “we laten ons niet intimideren”. Bij deze woorden vol oorlogsretoriek steekt Churchills “We shall fight them on the beaches” toch bleekjes af, als IS, Isil, ISIS of Daesh daar niet van onder de indruk is, dan weet ik het ook niet meer. 

Je suis Paris

Een weekje Parijs, het is voor velen de standaard geworden; zo’n grote stad kan door velen toch als iets kneuterigs en knus ervaren worden. Wat zullen ze gaan doen, de avond is nog jong; ze gaan uit eten, dat is immers wat je doet als je naar Parijs gaat. Maar plots wordt de gezelligheid verstomd door een ziel met een afgestorven geweten en een machinegeweer in zijn handen. De gezellige avond lijkt op de houden met bestaan; alsof de wereld plots is stilgezet. Liters onschuldig bloed vloeide er die avond in Parijs. Het terroriseren van restaurants, een stadion en een concert zijn pogingen om de inwoners van de westerse wereld in hun huizen te gijzelen, men kan er het beste op reageren door verder te gaan met leven zoals men deed.

Even leken de aanslagen in Parijs voor vele mensen het leven stil te zetten. Er was sprake van een moment van bezinning, maar ook een moment van angst; kan ik straks nog met mijn kinderen naar de intocht van sinterklaas zonder dat er iets gebeurd? Gelukkig was er, afgezien van een aantal volwassenen die protesteerde tegen een fictief figuur, niet veel te vrezen. Hoe ver is een mens in de ontwikkeling als hij opstaat met het idee: ik ga op een kinderfeest heel hard: “weg met zwarte piet roepen”, dat zal het leven van veel mensen waarschijnlijk wel beteren. Het zal overigens wel niet lang meer duren voordat ze gelijk krijgen, de zwarte pieten zullen een soort Michael-Jackson-transformatie ondergaan waardoor ze langzamerhand steeds witter worden en kleine kinderen meenemen in het grote pietenhuis.

Zwarte piet is immers ‘niet meer van deze tijd’ volgens velen, dus moeten er grote aanpassingen komen. Daarom is mijn voorstel om het sinterklaasfeest helemaal te actualiseren. Het Grote Pietenhuis wordt omgebouwd tot een asielzoekerscentrum; de pieten moeten het huis delen met Syrische vluchtelingen en pieten zonder geldig identificatiebewijs worden opgevangen in de regio van herkomst. Daarnaast moet Sinterklaas leven van een AOW. Ook wordt hij constant ondersteund door mantelzorgpiet, die drie uur per week langskomt om een nieuwe 48-uurs luier aan te trekken en een boterletter te prakken waarna deze aan de heiligman gevoerd kan worden, waarna het met chocolademelk word weggespoeld ten behoeve van de spijsvertering. Tenslotte wordt er een onderzoek naar Sinterklaas ingesteld n.a.v. de klachten van vakbondpiet over de cao, ook vindt de zedenpolitie het verdacht dat een katholieke bisschop cadeautjes geeft aan kleine kinderen, zonder er ook maar iets voor terug te vragen.

En terwijl het non-nieuws de revue passeert, kan de lekkende fractievoorzitter van commissie-stiekem even opgelucht ademhalen. Iedereen kijkt naar Parijs, de focus ligt even ergens anders. De hele week lang was Nederland gefocust op commissie stiekem: wie is de mol? Het leek een soort spannende bondfilm waar heel Nederland naar keek, niemand weet wie gebruik heeft gemaakt van zijn “License to Spill”. Het was dan ook niet zo vreemd dat het nieuws voor de aanslagen zo in het oog sprong, er was immers nog vrij weinig gebeurd; Depay die een hoed opheeft die doet vermoeden dat hij opzoek is naar de dichtstbijzijnde Klaagmuur en het doortobberen over de Russische atleten die doping hebben gebruikt. Dat laatste deed me trouwens wel even verbazen, ik had niet durven denken dat de Russen zoveel doping gebruikten, ik heb Mart Smeets immers nog nooit écht enthousiast over de Russen gehoord.

Maar al die gebeurtenissen verdampen naarmate we dichterbij het grote pijnpunt komen: Parijs en hoe nu verder? Iedereen lijkt bang en dat is niet volledig onterecht. Er mogen dan wel al een hoop aanslagen voorkomen zijn, toch is het beangstigend dat zo’n goed georganiseerde actie aan het oog van de veiligheidsdiensten is ontsnapt. Als de Franse veiligheidsdienst er al niet in slaagt om deze aanslag te voorkomen, hoe hangt de vlag er dan in Nederland bij? Ik vrees het ergste. Er is namelijk in het verleden veel bezuinigd op de AIVD, de organisatie leek overbodig en is toen door de bezuinigingen verscheurd. Met de opkomst van IS leek de AIVD echter weer belangrijk te worden en toen kwam er weer snel wat geld bij, alsof dat genoeg is wanneer de hele organisatiestructuur door bezuinigingen is kapotgemaakt! Dat is ongeveer hetzelfde als een hond doodrijden, terugrijden, uitstappen en een pleister op de dode smoel van het beest plakken in de hoop dat het weer gaat leven. Laten we hopen dat er nog een hoop leed voorkomen zal worden.

iPadKids

De jonge idealist wordt wakker en staat op; het is vandaag een mooie dag om de wereld te verbeteren. Wat voor heldendaden zal ik vandaag eens gaan verrichten? De jongen wast zijn gezicht, probeert zijn haar in een representatieve houding over zijn schedel te draperen en kleedt zich aan. De jonge hond loopt over straat, hij is tegenwoordig wethouder en lid van GroenLinks. Sommige mensen betwijfelen of je nog erg lang idealistisch en links kan blijven wanneer je in de politiek terecht komt; wanneer een linkse jongen ‘de das wordt omgedaan’, gebeurt dat meestal ook met zijn politieke vergezichten. Maar onder het motto “niet lullen maar poetsen” betreedt onze held de regionale politieke arena om met een voorstel te komen dat onze wereld zal verbeteren…

De GroenLinks wethouder deed een voorstel om bij de intocht van sinterklaas in Hoorn de “groene piet” te introduceren. De groene piet zou symbool staan voor het tegengaan verspilling en de piet zou een duurzaam imago moeten uitstralen. Van alle wanhopige ideeën die ik over de sinterklaasintocht heb gehoord, is dit toch wel de stompzinnigste. Sinds wanneer worden pieten gebruikt om een politiek idee te propageren, krijgen we straks marktwerking-piet? Waarbij de kinderen zelf mogen bepalen bij welke van de 97 sinterklazen ze op schoot mogen zitten en ten gevolge van de concurrentie de kwaliteit van het snoepgoed zal verbeteren? Bovendien, hoe geloofwaardig is een groene, milieubewuste piet als hij van een stoomboot afspringt die smerige stoomwolken produceert die elk jaar weer een nieuw gat in de ozonlaag rijten?

Ach, kunnen we het hem kwalijk nemen? Wellicht maakt hij deel uit van een fanatiek groepje bleekselderij-knagers die zich kostte wat het kost voor 100% aan de nieuwe schijf van vijf en de tien geboden van het vegan-kookboeken houden. Mensen die één droge cracker als ontbijt, twee als lunch en drie als diner achteroverslaan, zo kunnen ze tien jaar langer doorleven en op hun 108^e met een maag voor bio-voedsel met zo min mogelijk CO₂-uitstoot worden gecremeerd. Deze bieslookjunkies staan weer recht tegenover de gezinnen die even snel iets in de magnetron moeten gooien, omdat koken in veel huishouden tot ‘bijzaak’ gedegradeerd is.

Een Nederlands gezin anno 2015 is namelijk op bepaalde vlakken niet meer te vergelijken met het gezinsleven van tien jaar terug. Moeder heeft het druk, vader heeft het druk en tijd om te praten slibt langzaam weg. Ouders willen meer tijd “voor zichzelf” en lijken kinderen vaak als een belemmering te zien. En aangezien het in veel gevallen voor abortus te laat en voor euthanasie te vroeg is en de poging tot verdrinking van het kind onder het mom van ‘dopen’ niet is geslaagd, moeten de ouders iets andere verzinnen om niet al teveel last van hun kroost te hebben. Zo drukt de ‘absolute’ huisvrouw het kind een iPad in de handen, in de hoop dat ze zo het leven van papa en mama niet in de weg zitten, alles voor en niets door het kind. Zo’n iPad is ideaal, je hoeft tegenwoordig immers niet meer de tv in te schakelen voor Sesamstraat. Bert & Ernie zijn vervangen door Tijd voor Max; dat houdt in dat alleen Meneer Aart nog een redelijke kans heeft om op hetzelfde tijdstip op de buis te blijven.

Een voordeel is wel dat de tv nu in zijn geheel beschikbaar is voor moeder, die nu diverse semi-informatieve programma’s kan bewonderen. Zo zapt ze snel het NOS-Journaal weg en belandt even later bij het programma “Hart van Nederland” waar in een reportage getoond wordt hoe de zogeheten “lokfietsen” dieven aan moeten trekken. Nadat de lokjoden, lokwoningen en nu de lokfietsen hun intrede hebben gedaan, zal het wel niet lang duren voordat er lilliputter-rechercheurs als lokkinderen tegen pedo’s worden ingezet, bedenkt ze. Snel zapt de vrouw naar een ander programma ‘Hello-Goodbye’ een programma waarin zichtbaar wordt hoe televisiemakers een dag de tijd krijgen om een terminale zieke op Schiphol te vinden en te interviewen.  Een sensatiebelust programma waarvan het mij niet zal verbazen als ze het in de toekomst omvormen tot ‘Goodbye-Goodbye’ een format waarin uitgeprocedeerde asielzoekers door John Williams worden geknuffeld en door Arie Boomsma worden uitgezwaaid. En plots valt de stroom uit; de batterij van de iPad is leeg, de Tv doet het niet meer en het is donker in het huis… wat nu?

Ontspoord

“Dat zijn dan drie worsten, zes speklappen en vier hamburgers, dat is dan 21,98 euro, spaart u ook punten voor de terminaalspaarkaart? Bij een volle spaarkaart krijgt u een gratis darmonderzoek!” Ja graag, dank u wel meneer, zegt Mevrouw Mansveld die druk naar haar portefeuille aan het zoeken is. De hele tas wordt overhoop gehaald, zo’n gratis darmonderzoek zou immers geweldig zijn! Bij een slechte uitkomst krijg je een tot Cliniclown omgeschoolde Oranjesupporter aan je bed; dat zijn immers de enige mensen die iets kunnen blijven aanmoedigen dat al lange tijd terminaal is. En terwijl de slager het vlees weer terug onder de toonbank gooit, loopt Mansveld, zoekend in haar tas, de winkel uit. Het was de eerste keer dat ze na het verliezen van een portefeuille geen zucht van verlichting slaakte.

Het was het Fyra-rapport dat de emmer deed overlopen, het was de kans om eindelijk van het ministerie verlost te zijn. Altijd maar de smerige klusjes opknappen, altijd maar die kritiek. Terwijl minister Schultz een nieuwe wandelroute opent, krijgt de staatssecretaris alle rotzooi over zich heen. Minister Schultz was wel bereid om meer te werken, maar het hoeft niet. Niet bepaald een liberaal liberaal uitgangspunt als u het mij vraagt. Maar er waren meer problemen; neem nou de begrotingsproblemen bij ProRail en de overvolle treinen waar de reizigers het vandaag de dag mee moeten doen. Wie op een vroeg tijdstip de trein moet pakken kan zich voorbereiden op een overvolle wagon waarbij de leefruimte van de plofkippen nog riant te noemen is. De druk op de snelwegen moet minder worden en er moeten minder auto’s op de weg, dan moet men ook een redelijk alternatief binnen het openbaar vervoer bieden.

Anderzijds wordt het rijden op de snelweg ook steeds gevaarlijker door een karavaan van vluchtelingen die zich op- en naast de snelweg begeeft. De vluchtelingen trekken namelijk rond voor een slaapplaats, eten en Wifi. Ik weet niet welke van deze drie levensbehoeftes van de 21^e eeuw tot de belangrijkste gerekend wordt. Als Wifi in de wereldgeschiedenis prominent aanwezig was geweest, dan zagen de beroemdste verhalen er toch iets anders uit: “Mozes trok 50 jaar rond met het joodse volk, op zoek naar de beloofde router”. En wanneer de vluchtelingen wellicht een opstopping veroorzaken, zal dat weer een reden zijn voor diverse nationalistische Facebookpagina’s om hun gal te spuwen. Het zal voor partijen als de NVU weer een ultieme kans zijn om de vluchtelingen, en niet het beleid eromheen, tot aan de veters toe af te branden.

En terwijl de spanningen binnen de vluchtelingendiscussie enorm oplopen, worden er twee auto’s van een GroenLinks echtpaar afgebrand. En alhoewel ik nog geen bericht vol grote afkeuring op de pagina “Stem de PVV” heb gevonden, vermoed ik dat die er ongeveer zo uit zal gaan zien: “Er zijn grenzen… sommige dingen kunnen hoe dan ook niet door de beugel, we moeten beseffen dat men hier een stap te ver is gegaan! Hoe kan je in godsnaam twee benzine slurpende auto’s kopen binnen één huishouden wanneer je lid van GroenLinks bent? Dat is toch schandalig!” Maar niet alleen links ontvangt de klappen van de vluchtelingendiscussie, ondertussen heeft Halbe Zijlstra een kogelbrief ontvangen. Een kogelbrief is tegenwoordig eigenlijk het startsein van het serieuze en invloedrijke hoofdstuk binnen een politieke carrière. En terwijl Zijlstra de emotionele wonden likt, is de politie druk bezig om te achterhalen wie de kogelbrief heeft gestuurd. Wanneer ze een adres gevonden hebben, zal er een verzoek worden gestuurd of de dader, in verband met een munitietekort, nog 1000 kogelbrieven naar het ministerie van Defensie kan sturen.

Wanneer de avond is gevallen zit Mansveld met een glaasje rode wijn op de bank. Nadat ze alle woordspelingen in de krant heeft gelezen, van “uitgerangeerd” tot “op een zijspoor gezet”, wordt ze overladen door een stortvloed aan emoties. Wat heeft ze nou precies fout gedaan? Haar carrière is voorbij! Ze staat nu in het rijtje van gefaalde politici, ze staat in een rijtje waar Ivo Opstelten ook in staat en dat is meestal geen goed nieuws. “Politici worden altijd vanuit een luxepositie geobserveerd en bekritiseerd”, verzucht ze. Maar laten we eerlijk zijn, een niet-charismatische politica als Mansveld is ook makkelijk met de rest over één kam te scheren (ik móest wel een grap over d’r kapsel maken). 

Hipster-economie

Bebaarde hipsters zitten in gezamenlijke eenzaamheid in de koffiebar. De koffiebar, die fungeert als broedplaats voor naïeve jonge geesten die denken dat de gehele wereldeconomie op hippe startups draait, is erg in trek bij dit elitaire volkje. Dames met vreemde hoeden die eerder een water-afvoerende dan een decoratieve functie lijken te hebben en heren met gekamde baarden en brillen zonder glazen, zitten in hun veel te dure koffie te turen. Er kan immers nooit genoeg creativiteit bij de Starbucks aanwezig zijn; de keten heeft de grootste creatieveling op de financiële afdeling gezet met de vraag: “hoe betalen we zo min mogelijk belasting?”. De hippe bonenbranders bedachten een formule die een lange tijd leek te werken. In de hoek zit een moeder met haar dochter op schoot, beiden staren gefixeerd naar hun scherm. Het kind kermt: “mama, ik heb slechte Wifi”. Houdt je mond Samantha! In Afrika, daar hebben ze pas slechte Wifi, daar moeten ze 10 kilometer lopen voor de dichtstbijzijnde router!

Aan de overkant van de straat, in snackbar “De Overreeje Hond” zitten de vaste klanten met vet volgelopen bamiballen en dampende frikandellen achterover te slaan, terwijl de etensresten en door frituurwalm aangetaste politieke uiteenzettingen de monden uitvliegen. De heren komen net terug van een inspraakavond, het onderwerp van de avond was: “een nieuw speeltuin voor in de buurt”. En alhoewel het een vredig onderwerp betrof, ging het er die avond heftig aan toe. De heren maakten namelijk van de gelegenheid gebruik om hun kritiek te uitten over de komst van een AZC: “Maar meneer, we hebben het vanavond op deze avond over de komst van een nieuw speeltuin, we hebben het vanavond niet over de vluchtelingen” Ja maareeh, als de AZC hier komt, dan komen die vluchtelingen misschien wel van onze Hollandse schommels gebruik maken! Ja, dan piep je wel anders! “Maar meneer, we hebben in deze gemeente geen AZC en die komt er voorlopig ook niet” De gemoederen liepen hoog op die avond en de komst van de speeltuin was op grond van “de mogelijke komst van minderjarige gelukszoekers die bij gebrek aan degelijk recreatiemateriaal in eigen gemeente misbruik van de speeltuin zullen maken” tegengehouden. Na de inspraakavond verlieten, twee verbijsterde moeders met kinderen, drie boze vaders en één huilende buurtpedofiel de zaal.

De discussie over de opvang van vreemdelingen is een discussie waarin iedereen genoodzaakt lijkt een “extreme” kant te kiezen. Kies je de kant van gepensioneerden die een welkomstlied voor vluchtelingen zingen, alsof die nog niet getraumatiseerd genoeg zijn, en normaliter in hun vrije tijd een inzamelingsactie zouden houden voor de opvang van de bedreigde Russische buikvlekhamster. Of kies je voor de kortzichtige agressievelingen bij wie de zin “vol=vol”, mits het geen “all-you-can-eat” buffet betreft, als lijfspreuk geldt. Of je de radio of de tv aanzet, het gaat maar over één ding: de vluchteling. Nu de Telegraaf koppen als “MEXICO VERWOEST” door het uitblijven van de mega-storm teleurgesteld terug op de plank gelegd kunnen worden, wordt het oude vertrouwde thema weer opgepakt.

Het blijkt namelijk zo dat homo’s zich onveilig voelen in AZC’s, ze voelen zich absoluut niet geaccepteerd en zelfs bedreigd, ik vrees voor de mogelijke “oplossing” van dit probleem: homoseksuele voorlichting. Op een dag komt een vrouwelijke Henk Krol een zaal met verwarde Syriërs binnen waarna ze begint over de bloemetjes en de bijtjes. Vervolgens legt ze uit dat er ook bloemetjes zijn die niets met bijtjes hebben, maar op dezelfde bloemetjes vallen! En dat dat in Nederland volkomen acceptabel is! Er zijn ook bloemetjes die op zichzelf vallen, dat zijn de zogenaamde narcissen, “maar dat, lieve Syriërs, dat is weer een heel ander verhaal”. Ik vrees echter dat zo’n dergelijke aanpak niet zal helpen, ik denk dat geen enkele kortstondige aanpak die mensen zal helpen om te accepteren dat men in Nederland openlijk homoseksueel mag zijn zonder gestenigd te worden. Zelfs wanneer Arie Boomsma langskomt met het nieuwe programma “In de kast” waarin hij jongeren zal helpen hun homoseksualiteit te verbergen, zal dat niets uithalen.

De hipsters hebben inmiddels hun veel te dure koffie opgedronken, de tijden zijn veranderd. Vroeger waren het de slaven die op de koffieplantages werden afgezet, nu zijn het de klanten van Starbucks. De koffieketen is het vlaggenschip van de Amerikaanse hipster-economie. Als een soort West-Europese Compagnie zet het bedrijf koers op het Europese belastingparadijs. Maar daar is nu dus een einde aan gekomen: wie belastingvrije bonen brandt, moet op het beklaagdenbankje gaan zitten. 

Bonje met de Culturen

Het moest wel een keer stoppen. Er was sprake van een uitzichtloos en ondragelijk lijden; er waren geen vooruitzichten meer… Dit is een greep uit de euthanasiewet, maar het kan ook prima door als voetbalcommentaar bij de laatste wedstrijden van het Nederlands elftal. De kleedkamer is gevuld met verloren zielen. Er lijkt definitief een einde gekomen aan de tijd van overwinningen, grootse triomfen en gewonnen wedstrijden; het achter elkaar zetten van verschillende woorden met dezelfde betekenis is immers één geworden in het voetbaljargon. Men staart naar elkaar terwijl een uit de douche afkomstig dampend deken van schaamte de kleedkamer vult. De heren kleden zich aan en fatsoeneren zich, het leven gaat immers door. Depay doet even zijn gouden tanden in, hij lijkt zich de laatste tijd meer bezig te houden met scoren buiten de voetbalvelden, maar dat even terzijde. Vele Nederlanders schakelde de tv voor het beëindigen van de wedstrijd uit, alsof ze de beademing van een naar leven happende oma stopten; er is genoeg geleden.

De laatste wedstrijd van het Nederlands elftal wordt ergens op een avond in Nederland even in de herhaling bekeken. Halbe Zijlstra zit in de fractiekamer van de VVD, hij heeft net even naar de peilingen gekeken en probeert met de beelden van Oranje de partij-nederlaag in de peilingen te verwerken. Hij zucht, hij heeft het al lang aan zien komen dat het Nederlands elftal gedoemd was te falen. Als er iets is dat je van de gruwelijke filmpjes van IS hebt kunnen leren, is dat mensen in oranje shirts het meestal niet zo lang volhouden. Hij zucht, dit vak heeft hem cynisch gemaakt.

Altijd maar dat Nederlandse compromis altijd maar die eeuwige journalisten en de kritiek die als bijtend zuur in inkt omgezet wordt. Volgens de peilingen loopt de VVD leeg in de PVV de gedachte “de mensen zijn het zat” overwint en de traditionele partijen lijken voor veel mensen geen optie. Daar wordt het Pr-mannetje Halbe Zijlstra ingezet om de PVV-kiezers te paaien om een kleine afslag richting het liberaal gedachtegoed te maken terwijl de ingedutte, vaste VVD-stemmer niet het gevoel moet krijgen dat de partij zich op ordinair terrein gaat bevinden. Wanneer Halbe zapt ziet hij de enige verkiezingen die hem niet in het koude zweet brengen: de televizier ring, daar heeft een commercieel programma gewonnen dat deze keer bewust debielen heeft ingezet om televisie te maken.

Het kabinet loopt niet lekker, de onderlinge verhoudingen zijn al enigszins zuur. Dan kan Rutte wel de enige stemmingsmaker zijn, die de eeuwig optimistische blik vasthoudt maar een kabinet is als een vliegtuig dat constant moet vliegen; en Rutte mag dan wel pianist zijn, maar met één vleugel houd je een vliegtuig niet in de lucht. Er zijn immers nog veel struikelblokken voor het kabinet; neem nou de huidige vluchtelingencrisis. Wellicht komt er binnenkort een busje (dat normaal voor schoolreisjes wordt gebruikt) met 13-jarige huwelijkspartners richting Nederland, die bij aankomst kinderlijk onder de banken kruipen zodat de mannen denken dat er onderweg iets is gebeurd.

Ondertussen zal de een televisieploeg van SBS-6 binnenkort ongelofelijk druk bezig zijn met de voorbereidingen van een nieuwe serie “Bonje met de Culturen”. Een in Oranje opgenomen serie waarbij Natasja Froger de tranen van een Syrische weduwe met gesponsorde Kleenex-zakdoekjes zal opvangen na het stellen van diepzinnige vragen. Ondertussen zal John Williams het dorp ingaan om emotionele gesprekken te voeren met buurtgenoten om hun mening over het asielzoekerscentrum te horen; de kans voor een diepzinnig gesprek:

“Ja die vluchtelingen hebben alles verpest hier, werkelijk alles! Een stel kansarme idioten! Vroeger ging ik naar snackbar Kees, daar kon ik een hamburger krijgen voor 1 euro! Toen kwam Ali met zijn shoarmatent en die heeft Kees weggeconcurreerd! En ik mot die afgetrokken schapenkut met dampende pus niet dus ik moest naar een andere snackbar! Kom ik bij McDonalds, kocht ik daar een hamburgert voor 3,50 euro! Durft dat kreng te vragen of ik er nog iets bij mot hebben! Nee natuurlijk niet, dan heb ik geen geld meer om vanavond wat te eten! Maar om terug te komen op uw vraag, dat asielzoekerscentrum mag er best komen! We zijn het inmiddels wel gewend om de woorden “kansarm” en “oranje” met elkaar te associëren”. 

Coca-Cola fabriek

De Nederlandse premier wandelt door het Coca-Cola hoofdkwartier in Atlanta. Hij begrijpt dat het wellicht een beetje knullig overkomt, maar het is niet anders, dit bezoek was immers al een paar jaar gepland. Eigenlijk zou de Nederlandse premier naar de Budweiser fabriek gaan, maar toen de Amerikaanse functionarissen een paar jaar geleden Balkenende het witte huis zagen binnenschuifelen, dachten ze dat frisdrank wellicht iets passender zou zijn. En terwijl Rutte zijn derde glas kindercola achter de kiezen heeft, pleegt hij een belletje met de staatssecretaris. Dat doet hij namelijk elk uur. Althans, dat zegt hij.

Er is namelijk iets aan de hand in Nederland: de vluchtelingen-crisis heeft een toppunt bereikt. Ze hebben de meest onervaren staatssecretaris de zwaarste klus gegeven en daarmee reist hij door het land. Als een verkeersregelaar van een overvolle parkeerplaats probeert hij bussen met vluchtelingen naar lege plekjes te begeleiden, het kan immers niet anders. En de premier wordt gemist, want men verwacht immers leiderschap in zware tijden. Vandaar dat Rutte, naar eigen zeggen, elk uur met de staatssecretaris belt. Wie belt er nou om het uur met iemand? Die hoeveelheid is zelfs voor de gemiddelde stalker buitenproportioneel. Ik begrijp dat er met enige regelmaat contact moet plaatsvinden om op de hoogte te blijven van de situatie, maar dit is niet normaal! Alleen geliefden met prille, beginnende relaties bellen zo frequent… wellicht verklaart dit het een en ander.

En terwijl de crisis nog in volle gang is, prijst de koning op een voorzichtige wijze de Syrische cultuur. Zo laat hij weten dat de Nederlandse cultuur andere culturen kan verrijken, maar dat het ook andersom geldt. Oftewel: wellicht kan deze vluchtelingen-crisis naast tal van nadelen ook een aantal culturele voordelen brengen. Er zijn Nederlanders die Syriërs in huis hebben genomen, waarschijnlijk omdat ze hetzelfde van mening zijn. Waarom laat de koning niet een stel Syriërs in een aantal leegstaande paleizen trekken? Er kunnen heus nog wel een paar extra containers bijgebouwd worden en we bouwen een paar paleizen om tot asielzoekerscentrum. Paleizen die van alle gemakken voorzien zijn; vluchtelingen kunnen zich vergapen aan de jachttrofeeën van Bernhard, de pakken van Willem III en de rukblaadjes van de toenmalige prins bier. Er is echter een reden waarom die oude paleizen totaal niet geschikt zijn voor opvang: ze hebben geen Wifi. En als je aan het comfort van een vluchtelingenboot gewend ben, dan mag er natuurlijk geen Wifi in het verblijf ontbreken.

Een dikke BMW rijdt door het noorden van ons land, op de achterbank zit een eenzame man te telefoneren “Ja, is goed schat, geniet ervan. Ja hartstikke mooi, doe Obama de groeten. Kusjes, doeg doeg!”. De auto staat plotseling stil. “Wat is er aan de hand?” vraagt de staatssecretaris. “Geen idee” zegt de chauffeur “misschien is dat normaal in Drenthe, dat de boeren zo laat hun koeien van weiland laten wisselen”. Nadat de mistlampen waren aangezet bleek het dat een vrouw voor de BMW stond. Een politieagent in burger probeert de vrouw te verwijderen, die na een klein rukje zeer snel op de grond terecht komt, terwijl ik dacht dat men sinds die aardbevingen wel weer wat steviger op de poten stond in het noorden. De vrouw viel op de grond waardoor haar shirt omhoog getrokken werd en een magma-achtige substantie de putten in het wegdek vulde. De onderbuik van Nederland is nooit zó zichtbaar geweest.

Het nieuws, de kranten en het internet staan vol met alles over de vluchtelingen. Opiniestukken vliegen je om de oren en wanhopige koppen schreeuwen deze crisis van zich af. De Duitse politie liet bijvoorbeeld weten dat ze veel te weinig manschappen hebben om de vluchtelingen-crisis in goede banen te leiden. Toen een woordvoerder echter vertelde dat de vluchtelingencrisis “De grootste uitdaging sinds WOII” is, had ik het cynische gevoel dat de Duitsers het vluchtelingenprobleem op beproefde wijze zouden willen oplossen. Ook is er op internet volop steun voor de vrouw die voor de auto van Dijkhoff stond. Ik hoef de reacties op het internet niet te lezen, want je kan zo wel bedenken hoe zo’n discussie eraan toegaat: “Ja die vluchtelingen; je geeft ze een vinger, maar ze grijpen je hele hand. En alleen de mannen hé, want die vrouwen mogen je geen hand geven!” Een ander roept weer “Ja ik woon naast een AZC en ik vertrouw het voor geen meter. Vroeger liet mijn dochtertje van 13 de hond nog weleens uit, maar dat doen we nu niet meer. Je weet nooit wat ze met die hond van plan zijn!” Rutte zet zijn colaglas neer, “My country needs me!” schreeuwt hij tegen een Coca-Cola medewerker. Waarop hij in het vliegtuig verdwijnt. 

Verenigde Wanhoop

Een volgeladen hal met smokings. De sfeer is allesbehalve ontspannen. In deze zaal zullen de gouden kalveren worden uitgereikt. Acteurs hangen aan de bar en actrices scharrelen als een stel plofkippen rond; dit is immers de avond van hun leven. En terwijl de egocentrische wezentjes in het pluche zitten in afwachting het euforische moment dat ze zich op een chaotische wijze een weg richting het podium kunnen banen en klunzig zeggen dat ze geen speech hebben voorbereid, maar toch even snel 6-A4tjes hebben volgeklad “voor het geval dat”, besef ik dat deze prijs eigenlijk helemaal nergens over gaat. Als je zelfs in Nederland geen prijs kan winnen voor de beste film, waar dan wel? Nederland is het onderontwikkeldste filmland van de westerse wereld, dat hele gouden kalf is een opgezette illusie waardoor Nederlandse filmmakers moeten denken dat de Nederlandse filmwereld serieus te nemen is; we willen maar al te graag meespelen met de grote jongens.

En wie die grote jongens zijn, dat maakt ons niet uit. Zelfs wanneer het een organisatie betreft die Saoedi-Arabië erg hoog heeft zitten, staan we te popelen om deel te mogen nemen. Nederland zou dolgraag een plaats willen innemen in de VN-veiligheidsraad. Dit is na de ramp met de MH-17 noodzakelijk, zo oppert de koning die van stal is gehaald om een verpletterende indruk achter te laten. Alhoewel ik denk dat men er niet in slaagt om Nederland lid te maken van de veiligheidsraad, heeft het natuurlijk wel iets tragisch. Nederland zou een “uitstekende” kandidaat zijn i.v.m. het aantal “vredesmissies” waar we aan hebben deelgenomen, daar is de naam “Karremans” uiteraard niet gevallen. Bovendien, wie wil er lid worden van een kliek die Saoedi-Arabië verantwoordelijk stelt voor de mensenrechten? Het is voor Saoedi-Arabië de perfecte manier om haar eigen “schoonheidsfoutjes” in relatie tot de mensenrechten te verdoezelen.

Men lijkt overigens steeds minder principieel te worden; waarom zou je kritisch doen, als het ook makkelijk kan? Het lijkt één van de haken en ogen die onlosmakelijk aan het neoliberalisme verbonden zijn. Blijf kritisch tegenover machtige landen en maak ze geen onderdeel van een democratisch orgaan; men moet voorkomen dat de VN de FIFA van de internationale gemeenschap wordt. Zoals in de column van Hertzberger in NRC Handelsblad te lezen is telde 2014 1 resolutie over Noord-Korea en 14 over Israël; hoe kan iemand dat nog langer serieus nemen? Aan meebuigen komt ook een eind; wanneer meisjes van 13 jaar oud richting asielzoekerscentra komen omdat Nederland in het buitenland gesloten huwelijken erkend (ook wanneer minderjarigen betrokken zijn), moet de grens tussen culturele vrijheid en westerse normen & waarden getrokken worden.

En terwijl Nederland als een klein kind op het partijtje van de populairste jongen uit de klas uitgenodigd wil worden, baart het de VS grote zorgen dat Rusland aan het huishouden is in Syrië. Dat kan namelijk nooit de bedoeling zijn; als er één land is dat de vrijheid komt brengen is het Uncle Sam, en daar kan men de moderne tsaar niet goed bij gebruiken. Poetin vecht namelijk aan de zijde van Assad, om te zorgen dat die stevig op zijn troon kan blijven zitten; hierbij zouden er door Russisch toedoen veel burgerslachtoffers vallen. Alhoewel er nog niet duidelijk is in hoeverre dit burgers of rebellen zijn, is het natuurlijk voor het eerst dat de VS zich bekommert om burgerslachtoffers; volgens hen is dat nou eenmaal het bijproduct van invallen in het buitenland. De wereldpolitiek is in de afgelopen 10 jaar niet zo nadrukkelijk aanwezig geweest als nu.

En terwijl Obama, de laatste verstandige president van de VS voor een lange tijd, zijn termijn uitzit, staan de republikeinen schreeuwend aan de poorten te rammelen. De president zucht, deze week was de VS getuigen van de zoveelste schietpartij dit jaar. Ze zijn van regelmatige incidenten ontpopt tot een bijna wekelijkse traditie. En terwijl Clinton enkel werkt aan het opbouwen van een “betrouwbaar” imago, schreeuwen de republikeinen moord en brand. Donald Trump schreeuwde al uit dat de docenten ook maar wapens moeten hebben en Jeb Bush reageerde op een mogelijk wapenverbod met een aparte uitspraak: dan moeten we ook zwembaden sluiten omdat kinderen erin kunnen verdrinken. Dit soort weken zetten je aan het denken: hoe ziet de wereld er over een jaar of tien uit?

Volksplagen

Martin Winterkorn keek met lede ogen in de camera. Zijn duivelse meesterplan is in duigen gevallen; Volkswagen heeft de boel de hele tijd opgelicht. Hij rochelt een paar woorden op waarvan het hem in een cursus eens is verteld dat ze nederig, meelijwekkend en verontschuldigend overkomen. Ze waren in korte tijd uit het brein ontsproten en met bibberende hand op het papier gekalkt. Eén ding was duidelijk: Winterkorn moet weg. En terwijl de CEO door de gangen van het Volkswagen hoofdkwartier liep, kwam hij al een paar nietsnutten tegen die stonden te springen om hem op te volgen. Als een nieuwe, Duitse leider geen schoon schip kan maken, dan kan niemand het. Winterkorn liep de trappen af, richting de spelonken van het hoofdkwartier: de garage. Hij reed hij vol gas richting zijn luxueuze woning waar hij van lagerwal de wind in de zeilen zal proberen te krijgen. Of hoe men dat tegenwoordig zegt: een nieuwe uitdaging aangaat.

Winterkorn wordt wakker. Aan de hoeveelheid lege wijnflessen te zien is het geen gemakkelijke avond geweest. Winterkorn staat in zijn VW-pyjama voor de spiegel en verzucht: zo heeft de Führer het toch nooit bedoelt; hij zou zich doodschamen. En alhoewel de oud-CEO goed kan vertoeven in zijn woning, komt er een moment waarop de boodschappen-bezorgservice niet meer volstaat: het tostiapparaat is stuk. En nadat Winterkorn met zijn Volkswagen diesel keihard wegscheurt en giftige dampen achterlaat die zelfs voor Duitse begrippen buitenproportioneel zijn, komt hij al vrij spoedig in de buurt van het dichtstbijzijnde dorp. Daar komt hij een winkel binnen waarvan de eigenaar een klein snorretje onder zijn neus had omdat zijn scheerapparaat ermee ophield nadat hij de zijkanten van zijn snor had afgeschoren en zijn rechterarm zit stijf in het gips (waardoor hij er elke keer als hij in het café een biertje wilt bestellen, hij eraan wordt herinnerd dat zijn vader fout was geweest in de oorlog). Een gloednieuw tostiapparaat werd uitgezocht. Heeft u ook een bonnenboekje? Vroeg de winkelier. De CEO moest zich even bedenken voordat hij tot de conclusie kwam dat het waarschijnlijk om een spaarkaart ging.

Ondertussen is men in Nederland druk bezig met de aanschaf van twee schilderijen van Rembrandt. Pechtold staat trots te kijken hoe hij samen met zijn kornuiten de twee meesters het land in probeert te krijgen. Het is overduidelijk nodig om de aandacht even af te leiden, burgerinitiatief GeenPeil wil namelijk een raadgevend referendum organiseren en dat dreigt een succes te worden. En D66 mag dan wel bij uitstek de partij zijn die groot voorstander van referenda is; Pechtold is wat minder enthousiast wanneer het referendum over Europa gaat. De vrees bestaat namelijk dat kiezers zich uit zullen spreken tegen een associatieverdrag met Oekraïne, en dat kan de eurofiele droom van een “Verenigde Staten van Europa” gruwelijk verstoren. Zijn de democraten-66 alleen in voor een referendum wanneer ze zeker weten dat de uitkomst voor hen gunstig zal zijn?

Verder heeft Rutte gesproken over ontwikkelingsdoelen bij de VN. Naast een speech had hij ook nog de kans om nog even met Bono te babbelen over de toekomst van de wereld. Want als iemand weet waar het met de wereld naartoe moet, dan is dat Bono. Ik denk niet dat Rutte zo kritisch is over zijn gesprekspartners, aangezien hij al lang blij is dat hij even de monsterlijke bedragen die het koningshuis verslindt hoeft te verantwoorden. We mogen dan wel denken dat het bij Volkswagen een stelletje oplichters zijn. Wie onderhoudt de boot van Beatrix? Ze vragen 95.000 euro per jaar om dat geval drijvende te houden. Waarom zou de Nederlandse staat een boot moeten onderhouden van een koningin die toch niet meer met een kabinet in zee moet.

Terwijl de voormalig CEO met een tostiapparaat onder zijn arm de winkel verlaat, duikt er een fotograaf op van BILD die de eerste foto van de uit de publiciteit gevluchte CEO schiet. De flits van de fotograaf was fel, maar het deerde Winterkorn niet, dit alles was immer van tevoren afgesproken met zijn advocaat. Winterkorn heeft het loopje voor de fotograaf nog even 4 keer overgedaan zodat het een goede scherpe foto wordt en het logo van het tosti-ijzer goed in beeld is, zodat hij dat merk ook direct om zeep geholpen wordt. Nu kan de oude baas genieten, de jacht om “de eerste foto” is weg. 

Treinterrorist

Het bejaarde echtpaar zit tevreden voor de tv. Vroeger konden ze de wereld goed begrijpen, toen was het immers nog overzichtelijk. Ze hebben net de afloop van de Tweede Wereldoorlog meegemaakt en ze hebben de hele koude oorlog zien beginnen en zien eindigen. Alhoewel ze zich niet echt bezighielden met de politieke situatie in andere landen, was het niet ingewikkeld. Achter de muur, daar zitten de slechteriken! In de afgelopen jaren was er een touw meer aan vast te knopen voor het stel: Al-Qaida hier, jihad daar. De krant werd niet langer opengeslagen. Maar plots hoorden ze een hoopvol bericht: Russische vliegtuigen zijn gesignaleerd in Syrië! Het moest niet gekker worden; eerst de Krim, en nu dit! Als dit zo doorging kon opa eindelijk de geopolitieke situatie begrijpen: Rusland is weer de oude vijand.

En terwijl Rusland een ongevraagd handje komt helpen bij het opruimen van de enorme puinhoop waarbij het westen een vinger in de pap heeft gehad bij het creëren ervan, rijdt er een propvol busje richting Europa. In het busje liggen mensen als handelswaar opeengepakt, wachtend totdat de achterdeuren opengaan en ze in het vrije westen zijn aangekomen. En wanneer het busje steeds verder van het land van herkomst verwijdert raakt, hoe minder de smokkelaar zich om zijn “vracht” bekommerd. Men hoort een hoop gebonk en gekreun in de laadbak, maar ze moeten maar niet zeuren, dan hadden ze maar niet de “vandaag op de vlucht? Morgen in Vught!” actie moeten nemen.

Velen dagen later komen de Nederlandse vluchtelingen aan op het station. Waarom? Omdat ze worden geacht zich daar te melden. Ze krijgen daar een kaartje om per trein naar een opvangcentrum in Ter Apel te reizen. Dat doen de Nederlandse autoriteiten expres. We hopen namelijk dat wanneer ze kennismaken met het alsmaar falende openbaar vervoer, ze rechtsomkeert maken en teruggaan naar het land van herkomst. NS/ProRail is misschien wel het meest trieste project van de Nederlandse privatiseringsdrang geworden. Het gespleten vervoersbedrijf staat met één been in de overheid en met het andere in de vrije markt. ProRail heeft momenteel al te maken met een enorm begrotingstekort. Het komt een beetje over als een 27-jarige die eigenlijk het huis uit moet, maar toch blijft omdat vadertje staat het niet helemaal vertrouwt wanneer ProRail/NS de eigen boontjes moet doppen in de grote-boze-mensenwereld.

Om de treurige sfeer die over het land hangt een beetje te drukken, reizen de koning en koningin een kort stukje voor hun jaarlijkse werkdag. Dat tochtje naar het binnenhof leggen ze af in een wanstaltig, gouden gedrocht dat nog door een Saoedische oliesjeik als “smakeloos” zou worden bestempelt. Zou het niet veel leuker zijn als de koning met het hele gezin in een Dacia richting het binnenhof rijdt? Met de hoeden in de dakkoffer! En dat het ding vervolgens halverwege hapert en dat Amalia met de wat minder gezette prinsesjes moet duwen! Dat zou toch geweldig zijn! Het zou immers ook wat beter passen bij de staatsschuld die dit land in de afgelopen jaren zorgvuldig heeft opgebouwd. Ondanks het feit dat we in de donkerrode cijfers zitten, worden er toch een paar presentjes uitgedeeld. Het is immers belangrijk om het volk even zoet te houden wanneer ze veel zuur nieuws hebben moeten slikken. Men mag misschien wel zeggen dat men nu aan het oogsten dankzij de maatregelen die zijn genomen. Ik ben van mening dat ze het graan beter nog even wat tijd moeten gunnen om het te kunnen laten groeien, dan levert de oogst ook iets op.

En terwijl de vluchtelingen op Rotterdam Centraal wachten i.v.m. de vertraagde trein richting Ter Apel, rennen meerdere politieagenten langs. Het hele station wordt afgezet, politiehelikopter is in de lucht, de explosieve opruimingsdienst en de AIVD zijn aanwezig. Een anti-terroristeneenheid wordt snel op de been gebracht en de stilstaande Thalys is omsingeld. Iemand heeft zich in het toilet opgesloten en niemand heeft een idee wat diegene van plan is. Een onderhandelaar, die zich normaal bezighoudt met perikelen binnen de PvdA, wordt ingezet. Hij pakt een megafoon en zegt: “Hier spreekt de politie, de trein is omsingelt, u heeft geen keus, kom binnen tien seconden met uw handen omhoog de trein uit”. 20 seconden later gebeurt er niets. “goed” zegt de onderhandelaar, “wat zijn uw eisen?” Waarop een oude stem uit het toilet zegt: drie toiletrollen en een wc-verfrisser alstublieft. De 80-jarige man met kleine blaas wordt hardhandig met zijn broek op de enkels het toilet uitgesleept. De onderhandelaar verzucht: “Nederlanders, volk, jullie kunnen weer rustig slapen!”. De oude man blijft vertwijfeld achter, hij dacht net de wereld te begrijpen. 

Salonsocialisten

Daar zit Felix Rottenberg. Ik een luxe VARA-stoel in gesprek met Matthijs van Nieuwkerk. De Wereld Draait Door is het uitstekende programma om als sociaal democraat te biechten, en Felix had zeker wat op zijn lever. Hij kwam vertellen dat hij opstapt als voorzitter van de kandidatencommissie van de PvdA. Hij had namelijk in een interview verkondigt dat hij Lodewijk Asscher liever als de nieuwe lijstrekker ziet dan de huidige partijleider: Diederik Samson. Als er één plaats is waar muiterij niet getolereerd wordt; dan is het wel in de krochten van de PvdA. Hans Spekman lijkt zelf niet helemaal meer te weten waar het naartoe moet met de partij. Gaf Rottenberg juist niet het kritische geluid dat de PvdA zo hard nodig heeft. Want wanneer een partij 29 zetels verliest in de peilingen, lijken zachte, sussende woordjes niet meer zo op z’n plaats.

Diederik Samson, die al een geruime tijd geen geloofwaardige sociaaldemocraat is doordat degelijke banen omgezet zijn in flexwerk en de zorg tot diep in de fundamenten is gesloopt, beseft dat hij niet stevig in het zadel zit. Daarom zagen we een significante verandering in zijn debatstijl. Wanneer hij normaal zijn betoog doorspekt met praktijkvoorbeelden en zachte, menselijke emoties, kwam in het laatste debat het beest in hem naar boven. De gebaren werden agressiever, de stem feller en het hoofd roder. Niet dat dit zo’n verpletterende indruk maakt; we zien hier eerder een man die bang is zijn baantje te verliezen, dan een man die links beleid staat te verdedigen. Hoe geloofwaardig is een coalitiepartner, die doet alsof hij tot de oppositie behoort?

Inmiddels zijn de stukken van Prinsjesdag uitgelekt en het resultaat is al duidelijk. Na jaren bezuinigen kan er eindelijk geoogst worden. Althans, er kan een heel klein beetje geoogst worden. Want ondanks de bezuinigingen, groeit de staatsschuld gestaag door. Maar er kan op meerdere vlakken wat “lastenverlichting” plaatsvinden. Dit moest het moment worden voor Diederik om zijn geloofwaardigheid terug te winnen. Hij zou eindelijk kunnen laten zien dat het nemen van verantwoordelijkheid loont. Maar helaas, door o.a. acties zoals “Red de Zorg” waar Pvda-er van Rijn wordt uitgejouwd, klinkt het tegengeluid harder. In elk ander geval had de lastenverlichting ook niet veel zoden aan de dijk gebracht. Want hoeveel zal dat helpen na de rigoureuze bezuinigingen die eerder zijn gedaan? Dan komt Samson meer over als een chirurg die eerst iemand z’n been afzaagt en er vervolgens een pleister op plakt die de lasten kunnen verlichten.

Ondertussen komt er weer een nieuw Syrisch gezin aan in Duitsland. Ze hebben inmiddels een lange reis achter de rug en ze hebben vernomen dat Duitsland de vluchtelingen met open armen ontvangt. Alleen het voorspelbare is gebeurd: Duitsland gaat haar grenzen weer controleren, het land kan de enorme toestroom van vluchtelingen niet langer aan. En ik denk dat velen landen zo zullen volgen. Europa kan het zich immers niet permitteren om grote nomadische groepen vluchtelingen rond te laten trekken in de buitenwijken binnen de Europese Unie, dat zou immers voor een grote armoede zorgen en het zou de criminaliteitscijfers doen stijgen. Het is natuurlijk begrijpelijk dat men vlucht, ze willen immers kunnen ontsnappen aan de grillen van IS. Maar waarom willen vluchtelingen dan niet opgevangen worden in landen zoals Tsjechië, Denemarken en Bulgarije? Omdat het sociale stelsel daar niet zo “volmaakt” is dat men daar zeer snel aanspraak maakt op een uitkering. En zo ontstaat het beeld van rupsje nooitgenoeg. Eerst lijkt men veiligheid te willen en komt men op Griekenland aan, vervolgens gaat men naar Denemarken maar daar zijn de sociale voorzieningen niet toereikend genoeg en ten slotte komt de vluchteling aan om zijn eindbestemming: Zweden. Het land dat dé ultieme hulp biedt op alle fronten. Nogmaals: ik heb begrip voor de vluchtelingen, maar om in veiligheid te komen hoef je niet vanuit Syrië naar Zweden te vluchten.

Ondertussen zit Spekman op het partijbureau een nieuwe trui te breien. Diederik loopt wat rond en denkt aan zijn comeback. Na een paar gebarende bewegingen en het herhaaldelijk luid uitspreken van het woord: Power! Draait Diederik zich om naar Spekman die enigszins vermoeit van zijn breiwerk opkijkt. Samson zegt: Ik heb het! Ik weet hoe ik de partij nieuw leven in kan blazen! Oja? Vraagt Spekman verbaast, ga je een lijstverbinding met GroenLinks aan? 

Onwaardig Afscheid

De jonge Irakees, genaamd Bilal speelt tussen de betonnen brokken van een voormalig schoolgebouw. Hij had er zelf niet op school gezeten, maar zijn neef wel. De mazzelaar. Waarom bombarderen de Amerikanen mijn school niet een keer! Het is onrustig in het land. De Amerikanen zijn al een langere tijd aanwezig in het land en dat is niet bepaald keurig met voetenvegen gegaan. Volwassenen gaan daar aan ten onder. Ze beseffen namelijk dat hun land verwoest is en dat de toekomst er nog minder rooskleurig uit zal komen te zien, maar kinderen slaan zich overal doorheen. Dat komt omdat ze slechts een kortetermijnvisie hebben, ze denken niet na over de vorige en over de volgende generaties; ze genieten van het moment.

Vele jaren later is er niets verandert. Er is geen “vrijheid” en “democratie” gekomen die Bush zo vurig beloofd had. Het land ligt in puin en lijkt stuurloos zonder dictator. Het vuilnis wordt niet meer opgehaald, er worden geen politieke maatregelen meer genomen, de gezondheidszorg is volledig ingestort en daarnaast wordt het land bedreigt door de komst van IS. Wat heb je aan “vrijheid” als de voorzieningen met de grond gelijk zijn gemaakt en wat heb je aan democratie als er geen bekwame politieke leiders verkiesbaar zijn? De jongen die tussen het puin van de school speelde, werkt nu als een manusje-van-alles in de grote stad. Hij woont met zijn ouders in een arme buitenwijk en biedt financiële ondersteuning aan zijn ouders. Hij heeft een broertje van negen, Aziz die als bijbaantje stenen verzamelt voor plaatselijke stenigingen van vrouwen. En de jongen had een zus, Ayda, alleen die had in een onbewaakt moment een relatie proberen aan te knopen met een man van joods bloed. Toen de vader daar achter kwam, moest Aziz overuren maken.

Onze Bilal loopt terug van werk, hij heeft vandaag twee Amerikaanse helmen als soeppannen aan oude vrouwen verkocht en een autobom onschadelijk gemaakt. Daar hoeft u niet vreemd van op te kijken. Zoals wij weten hoe we selfies moeten maken, zo weet Bilal hoe hij autobommen onschadelijk moet maken. In een land waar niet alleen automobilisten gordels omdoen, is het geen overbodige luxe om te weten hoe je bommen onklaar moet maken. Inmiddels is Bilal een vriend tegengekomen. Hij schrikt in eerste instantie, want ze hebben elkaar nooit in het openbaar ontmoet. De vriend wil wat afspreken, maar het wordt afgewimpeld, Bilal heeft geen tijd.

De jonge Irakees schrok van zijn ontmoeting. Het betrof immers geen gewone vriendschap, hij had relatie met deze jongen. Hij moest het vertellen, het is niet mogelijk om het nog langer te verbergen. Die avond vertelde de jongen over zijn homoseksuele relatie. En alhoewel hij bij gebrek aan stenen niet fysiek aangevallen werd, werd hem verzocht om de familie te verlaten, anders werd hij de volgende dag opgeknoopt. Het was een slecht afscheid, alhoewel, natuurlijk niet zo slecht als een oud NOS-sportverslaggever, maar het was duidelijk dat Bilal zijn ouders nooit meer terug zal zien. Hij moest vertrekken, en snel ook.

Inmiddels is Bilal opgevangen als gast bij mensen thuis, in een simpel, Nederlands rijtjeshuis. Hij is opgevangen als experiment, ze denken immers dat het goed is als vluchtelingen in een huiselijke omgeving terecht komen, in plaats van zo’n onpersoonlijk opvangcentrum. Maar daar zit je tenminste nog met lotgenoten. Met mensen die net zo onzeker over hun toekomst zijn als jij. Met mensen die je enigszins kunnen begrijpen, die de taal ook niet machtig zijn. Maar we hebben het voor een groot deel aan onszelf te danken. Het waren immers de westerse landen die zich zo genoodzaakt voelde om democratie te brengen in landen waar dictatuur “normaal” was. Nu is het een grote rotzooi geworden. Nu zit Bilal op een lederen bank in een rijtjeshuis. Wat hij de hele dag doet? Oppassen op het huis en een poging doen om Nederlandse woorden te leren. Iedereen in de buurt moet er nog een beetje aan wennen. De politie is al vier keer gebeld vanwege “de verdachte man” in het huis. Bilal is zich inmiddels een nutteloze waakhond gaan voelen. De postbode loopt naar het Bilals huis met zijn brieven. Voorzichtig steekt hij zijn hand in de brievenbus want soms trok hij hem eruit en riep: “potverdomme, heeft die kuthond me weer gebeten.”. Nu was hij opgelucht om geen scherpe tanden te voelen. Hij trok zijn hand uit de brievenbus, liep een meter verder en kermde uit: Verdomme, mijn horloge! 

Drank & Drugs

De man zit in het restaurant, nippend aan zijn eerste kop koffie. De eenzaam ogende man, die alleen aan een tafel voor twee zit, heeft een afspraakje. Hij is een beetje nerveus. Dat is ook niet zo vreemd, hij is inmiddels in zijn 40-er jaren en de laatste keer dat hij een afspraakje had, kan hij zich niet meer herinneren. Na zijn derde kop koffie achterovergeslagen te hebben, begint de man geïrriteerd op zijn horloge te kijken. Komt ze nog? Of is dit weer zo’n oplichtster? De tijd tikt door en de oosterse serveerster vraagt of meneer al behoefte heeft aan het voorgerecht. Nee, ze kan nu elk moment komen. En zo geschiedde. Een blonde vrouw van in de 50 met de rimpels van Natasja Froger en de lichaamsbouw van Patty Brard betreed de zaak. Haar getatoeëerde enkels strompelen langzaam dichterbij, ze blijft vertwijfeld voor de man staan en vraagt: Ben jij sixpackboy1986_xxx?

Nadat het stel tegen het eind van de avond een halve oceaan aan sushi achterover hebben geslagen, gooien ze nog een paar glazen wodka achterover om de grote hoeveelheid sushi-bacteriën te doden. De man wil afrekenen en terwijl hij haastig naar zijn pinpas zoekt, vallen de foto’s van zijn vrouw en kinderen uit zijn portemonnee. De mond van de vrouw viel open (en dat is een hele prestatie na zoveel facelifts). Heb jij een vrouw? De man dacht even na, hij was al blij dat hij zijn vreemdgaan-account niet bij Ashley Madison had afgesloten. De man moest iets antwoorden dus hij verzon maar wat: Mijn vrouw is vorig jaar omgekomen bij de lancering van een lingerielijn voor Islamitische Staat. Echt waar!? Vraagt de vrouw verschrikt. Wat verschrikkelijk!

De twee lopen gebroederlijk het restaurant uit, ze zwalken van de ene, naar de andere kant van de straat. De vrouw weet dat haar benen al 20 jaar niet meer over de capaciteit beschikken, die ze nu van haar onderstel vraagt, maar het feit dat ze over een jonge fysiotherapeut beschikt, ontmoedigt haar niet om dit soort jeugdige stuiptrekkingen te vertonen. Terwijl de twee als de lamme en de blinde steeds verder in het centrum trekken, komen ze een groep jongeren tegen. De herrie klinkt steeds luider en de chaos wordt steeds zichtbaarder. De politie staat om het politiebureau en een menigte rent vol op het bureau in. De jongeren, waaronder vooral veel “vrouwen”, schreeuwen. Ze vragen overduidelijk om iemands vrijlating. Wie zal het zijn? Een politiek activist? Een alleen bij hipsters populaire filosoof? Neen. Het betrof een zogeheten rapper, iemand die op een ritme en een matige melodie een rijmpje produceert dat eerder provocerend dan amuserend overkomt en daarnaast geen gebruik maakt van rijmschema’s en enkel gebruik maakt van de directe Jip-en-Janneke-rijm.

De rapper in kwestie is beroemd geworden met het nummer “Drank & Drugs” het nummer dat geliefd is onder 13-jarige Gucci-tasjes dragende opgeschoren nep-gangsters die door strengere drankcontroles elk weekend een poging doen tot fristi-comazuipen. De rapper had vanaf het podium de aanwezige politie meerdere malen beledigt, waarop hij werd meegenomen. Het publiek was woest, maar dit kereltje heeft nog geluk gehad. De vorige keer dat men beledigingen uitte via een luidspreker, werden er landmijnen neergelegd.

De vreemdgaande man en de vreemde vrouw liepen verder. Ze hadden elkaar eigenlijk belazert. Ze hadden zich allebei jonger voorgedaan op de site dan ze eigenlijk zijn. Maar ach, wat maakt het uit, denkt de man. Is er iemand in deze wereld ver gekomen met eerlijkheid? De man had afgesproken de vrouw thuis te brengen, hij moest echter nog geld hebben om zijn auto uit de parkeergarage te halen, hij had geen contant geld meer op zak. En terwijl de vreemde vrouw boven de gracht hangt en een poging doet om de sushi weer te laten zwemmen, hangt de man boven de koffer van een Roemeen die met zijn accordeon voor Hoogvliet in slaap gevallen is. En terwijl de man in de vroege ochtend de vrouw af wil zetten in een wijk waar je enkel met een kogelvrij vest rond zou moeten lopen, draait ze zich om. Wat voor werk doe je eigenlijk? De man aarzelt, ik ben ambtenaar, zei hij. En jij? De vrouw lacht; ik doe niks. M’n zoon betaald de huur, hij is rapper. 

De rijdende vechter

De leider van het fictieve Plukoniuas loopt rond in zijn paleis. Het volk is ontevreden. Ze hebben geen geld om een nieuwe auto te kopen, verhuizen kunnen ze niet omdat de huizenmarkt is ingestort en ze hebben de 1000 Krøbels die in de verkiezingen van 3029 beloofd werden nooit gehad. Daarnaast heeft de eenhoornsectie van de verenigde cartridges een motie van wantrouwen ingediend. De vereniging van zeemeerminnen is kopje onder gegaan en de vakbond van windmolenkabouters verzet zich fel tegen de opkomende blauwe energie. Aan wie moet de leider zijn zorgen uitten? Zijn coalitiegenoot is een hond die uit een Belgische kinderserie is gelopen! De leider van Plukoniuas speelt piano en zucht, het is niet makkelijk om de leider van een fictieve staat te zijn. Plots wordt het pianospel verstoord door het kraken van de deuren. De leider kijkt om en ziet een woedende menigte steeds dichterbij komen. Ze komen met brandende fakkels en hooivorken in de “comfort-zone” van de grootse leider, bij wie het vuur nu letterlijk aan de schenen ligt. De scherpe punten van een hooivork komen met een grote vaart op de leider af en plots…

Rutte wordt gillend en zwetend wakker in zijn bed. “Wat is er schat?” Vraagt hij in een vrouwenstem aan zichzelf bij gebrek aan een wederhelft. Ik weet het niet… misschien is dit alles mij een beetje teveel aan het worden. Al die vragen, al die kritiek. Waarom willen ze me steeds herinneren aan een uitspraak die ik jaren geleden heb gedaan, dat is toch al lang niet meer relevant! Ik word er niet goed van! Ik droomde gisteren nog van Hans van Baalen die als ijscoboer door Noord-Korea reed en inkomensafhankelijke prijzen hanteerde. Misschien moet ik een paar weekjes vrij nemen. Misschien moet ik het debat van deze week nog even verwerken…

En terwijl de leider een paar dagen later een kalmerende wandeling maakt, zitten een aantal mensen ontspannen & onderuitgezakt in de trein. Terwijl de meeste passagiers als een kasplantje door het raampje turen, horen twee Amerikaanse militairen in burger een vreemd geluid uit het toilet. Dat kwam niet omdat de zieke geest in het kleine kamertje darmproblemen had, hij was een terroristische diarree aan het voorbereiden. De oplettende oren van de Amerikanen hebben ervoor gezorgd dat een heel wat mensen de trein levend konden verlaten. Naast het feit dat de VS de FIFA heeft opgerold, tippen ze de Europese landen ook over terroristische gevaren. Nu is het op het punt gekomen dat de ook een handje bij de preventie van aanslagen helpen.

Iedereen heeft het recht op goede verdediging, ook deze verschrikkelijke man die een aanslag in een trein wilde plegen. Maar sommige suggesties van de verdediging kunnen gewoon een belediging voor de slachtoffers zijn. De advocaat van de verdachte pleit dat het slechts een “arme overvaller” is die “op zoek was naar eten”. Ja natuurlijk. Hij wilde alleen wat eten uit tassen stelen zeker? En die AK-47 was op het toilet natuurlijk door iemand anders achtergelaten? Deze arme overvaller wilde het wapen even terugbrengen naar de rechtmatige eigenaar en had het voor de zekerheid even goed doorgeladen en getest of het nog goed functioneerde. Volgens de advocaat zal die jongen waarschijnlijk helemaal niet zo slecht zijn. Ik zie het al voor me dat zijn gesluierde vrouw door de politie wordt gevraagd of ze wist van zijn plannen, waarop ze beweert dat ze “niets te verbergen” heeft.

Lef heeft hij wel, die advocaat. Als je een zaak als deze op zo’n wijze wil verdedigen, durf je wel een uitdaging aan. Of het is gewoon een doorgedraaid mannetje dat in zijn jeugd teveel Monopoly heeft gespeeld en denkt dat als je goed dobbelt, je altijd een kans hebt om uit de gevangenis te blijven. Wellicht vergeet de advocaat dat het enige realistische aan monopoly is dat je drie beurten krijgt voordat je mank-lopend de gevangenis uit mag. Of misschien hoopt de advocaat dat de rechter om te kopen is. Bij de meeste rechters zal dat geen makkie zijn, die zijn niet zo gevoelig voor extra geld. In dat geval hoop ik dat hij de Rijdende Rechter krijgt, die voor een paar centen extra naar SBS6 is vertrokken. Wuif een paar biljetjes onder die snor en je krijgt een prachtig resultaat. Verdachte vrijgesproken i.v.m. gebrek aan bewijs; dit is mijn uitspraak, en daar moet u het mee doen. 

Inschattingsfout

Tegenwoordig is er heel wat voor nodig om een politieonderzoek te doen starten. Het slachtoffer moet zelf veel inspanningen verrichten voordat er enige schot in de zaak komt. Zelfs wanneer de autoriteiten de dader op een presenteerblaadje krijgen gepresenteerd, hoeft dat nog niet te zeggen dat de zaak “urgent” genoeg is om behandelt te worden. De mevrouw die deze week is doodgeschoten heeft precies gedaan wat de politie van een slachtoffer vraagt te doen. Ze heeft aangegeven dat ze bedreigt wordt, dat de dader vermoedelijk in het bezit van een vuurwapen is en toch werd er niet naar de zaak omgekeken. Wat had ze meer moeten doen? Afluisterapparatuur in de woning plaatsen? Het is begrijpelijk dat men geïrriteerd raakt wanneer ze bekeurd worden voor het te hard rijden, wanneer de politie in dit soort situaties de opvallende afwezige is.

De politie geeft (uiteraard) aan dat het een inschattingsfout betreft. Ze hebben niet genoeg mankracht etc. Dit laat direct zien wat er mis is met het Nederlandse politiesysteem. Er is niemand die verantwoordelijkheid durft te nemen. Een bankoverval kan gepleegd worden en de dader weet vrijwel zeker dat hij niets te vrezen heeft. Het is dankzij het programma Opsporing Verzocht dat de Nederlandse politie nog een paar zaken oplost per jaar. Uiteraard zijn er vele hardwerkende politiemensen, maar ik geloof dat het systeem ook kapotgaat aan de papiermolen die het werk voor een groot deel belemmert. Het is een systeem dat tegen zichzelf werkt.

Maar voor deze vrouw is het te laat. Ze is immers overleden en niet ondanks de grote inspanningen van de autoriteiten. Op een dag zal één van de Nederlandse politieagenten een prachtig bloemenboeket op het graf leggen. Ter nagedachtenis aan iemand die om hulp schreeuwde, maar niet gehoord werd. Ter nagedachtenis aan iemand die het zwijgen opgelegd moest worden om gehoord te worden. Het boeket zal in de vergetelheid verwelken. De maatschappelijke onrust zal afnemen en de tranen zullen drogen. Dan is het enkel wachten tot een volgend drama waar de politie medeverantwoordelijk voor kan worden geacht. Waarom? Omdat we zalvende woorden te horen krijgen, maar er wordt niets aan het systeem verandert. Hoeveel Linda’s zullen er binnen nu en volgend jaar genegeerd worden?

Het boeket vliegt in de brand. Waarom? Omdat het een gevaarlijk boeket betreft. Het is een boeket uit Nederland en de Russen vertrouwen die bloemen voor geen meter. Naast kilo’s kaas en andere levensgevaarlijke Nederlandse importproducten, wordt het ijzeren gordijn weer uit de kast gehaald. Het is tijd voor een ouderwets handelsembargo! Terwijl Cuba steeds liberaler wordt en het ex-gokeiland langzaam uit communistische handen verdwijnt. Ontstaat er een nieuwe band tussen Cuba en de Verenigde Staten. Veel gejuich klinkt er. Cuba was immers ooit bevriend met de VS, dat was toen de oude dictator Batista aan de macht was. Het was een gokeiland dat gerund werd door corrupte politici en maffiosi. Zal de geschiedenis zich nu herhalen?

Donald Trump kijkt uit over zijn geweldige tuin. Het is grotesk. We zien een rijke, Amerikaanse zakenman die zijn grondgebied wat wil uitbreiden. Wil hij de tuin van de buren overkopen? Wil hij een privébos laten aanleggen? Nee. Hij wil president van de VS worden. Het klinkt als een gestoord idee, een zakenman die geen enkel idee heeft over het besturen van een land wil president van de Verenigde Staten worden. Aan de andere kant begrijp ik de keuze voor het land wel. Als er namelijk één land is waar een seksistische, vraatzuchtige, rijke, racistische bejaarde met gevouwen, dun haar aan de macht kan komen, is het wel in de Verenigde Staten. Alhoewel deze handicaps ongemakkelijk kunnen uitkomen in de politiek, is Donald Trump populairder dan alle andere republikeinse kandidaten. En zo gaan we maar vluchtig opzoek naar andere landen waar het nog triester mee gesteld lijkt dan met het onze. Een land waarin het politiesysteem niet goed functioneert waardoor men zich niet langer veilig kan voelen, we praten er niet graag over en kijken vooral niet te lang naar het probleem. We verleggen snel onze focus en lachen om een dikke man die een racistische opmerking over Mexicanen maakt. Dan halen we opgelucht adem en denken we: dit keer was het buiten onze schuld.   

Bruggen Slaan

Het is al half drie in de ochtend. Toch is het groepje Nederlandse jongeren nog vrolijk aan het “stappen”. Ze strompelen en struikelen van de ene, naar de andere helft van het eiland. Dat strompelen is niets nieuws, dat deden ze ook in de vorige jaren dat ze naar dit Griekse eiland gingen. Als je namelijk slechts twee weken hebt om je zo lam te drinken dat je er weer een heel studiejaar tegenaan kan, moet men niet zo kritisch zijn op de manier waarop men zich probeert voort te bewegen. Maar dat struikelen is een nieuw verschijnsel in deze “vakantie”. Dit jaar struikelen ze namelijk voor het eerst over de vluchtelingen die overal op straat rondhangen. Niet te geloven! Spreekt één van de vakantievierders uit. Je kan tegenwoordig al niet eens meer onbezorgd comazuipen. Die mensen die hier liggen, levensgevaarlijk! De boten liggen voor het eiland in de rij om gered te worden.

We mogen dan zeer kritisch kijken naar de Grieken omdat ze er niet in slagen om de vluchtelingenstroom een halt toe te roepen. We moeten ook begrijpen dat ze daar niet de financiële middelen voor hebben. Daarnaast lijkt Europa ook niet te willen tornen aan het verdrag van Schengen, het verdrag dat ervoor zorgt dat er vrij verkeer van goederen en personen binnen de EU is. Maar de realiteit heeft dat verdrag inmiddels ingehaald. De vluchtelingenstromen nemen alleen maar toe en we kunnen totaal niet reguleren hoeveel vluchtelingen er per land worden opgenomen. We moeten de binnengrenzen wel strenger bewaken als we dit probleem in de hand willen houden. De zuidelijke landen van de Europese Unie zijn namelijk gewoonweg niet in staat om vluchtelingen op te vangen en/of terug te sturen. Zolang we de binnengrenzen open zullen laten, riskeren we een grote chaos.

Vele kilometers verder, ver van de rubberen bootjes vandaan, ligt een gepensioneerde man in een half dichtgeknoopt overhemd in zijn kleine jacht te dobberen. Hij ligt in Alphen aan den Rijn. In het eerste half uur dat hij wachtte, vermaakte hij zich wel. Hij lag met zijn pas ingekochte Thaise vriendin een beetje steenkolenengels te brabbelen, terwijl zijn gerimpelde worstenvingers naar de champagnekoeler graaide en hij af en toe op zichzelf proostte. Toen dat half uur was verstreken, hoorde hij echter van zijn stuurman dat er een brug op de huizen was gevallen. Toen hij de stuurman vragen aankeek waarom hij met dat soort Man-Bijt-Hond-nieuws gestoord werd, vertelde de stuurman dat de reis daarom niet vervolgd kon worden. De man werd witheet. Hij begon te schreeuwen, hij begon zijn glas stuk te smijten en te stampen op de grond. Toen huilde hij en vroeg hij om zijn hartritmepillen, waarop zijn Thaise vrouw instinctief zijn broek begon open te knopen. De gepensioneerde man keek door een verrekijker naar de ravage verderop. Hij voelde zich net een arme, kansloze bootvluchteling.

Het was een onvoorstelbaar moment. Het land stond even op zijn kop. Een brug die op huizen is gevallen? Het zijn van die dingen waarvan je het gevoel hebt dat ze vanzelfsprekend goed gaan. Want men huurt daar professionals voor in en het zal wel talloze keren uitgedacht zijn. Toch ging het mis. Het 9/11 gevoel leek even te heersen. Mensen vragen nog net niet aan elkaar: “Waar was jij toen de tweede hijskraan omviel?”. We mogen van geluk spreken dat er geen menselijke slachtoffers zijn gevallen bij deze ramp, Magere Hein kon slechts de hond in de pot vinden. Op zo’n moment vraag ik me toch af wat er door de hoofden heengaat van de mensen die op de ponton stonden. Ik vermoed een hoop woorden die niet voor herhaling vatbaar zijn.

De stofwolken waren inmiddels verdwenen. De rotzooi en de ravage werd toen pas echt duidelijk. In Japan waren ze deze week de slachtoffers van de atoombom op Hiroshima, 70 jaar geleden, aan het herdenken. Dit stukje Alphen zag eruit alsof ze er net door getroffen was. Alle media waren er als de kippen bij, van deze spectaculaire ramp moest bijzonder goed verslag gedaan worden. Tot hun diepste spijt moesten de media constateren dat er niet veel slachtoffers waren gevallen. De Telegraaf deed de chocoladeletter-kop “Weer bloedbad in Alphen” maar even in de kast, wachtend op de volgende ramp.

Poetins Pride

Ik liep vandaag door het bos. Het was zo’n wandeling die je hoofd even kan leegmaken om hem daarna weer langzaam vol te laten stromen. Ik dacht na over het conflict in Oost-Europa. En in hoeverre Poetin bang zal zijn van de flitsmacht die in Europa opgezet is. Europese landen hebben zich namelijk verenigd om een vuist tegen Poetin te kunnen maken. Hij zal niet ongestraft andere landen (in)direct binnen kunnen vallen. We zouden Poetin met de Europese flitsmacht moeten laten zien dat hij niet kan doen en laten wat hij wil. Het Russische wapenarsenaal was onlangs vernieuwd en er was zelfs een nieuwe tank ingekocht. Rusland geeft (ondanks economische moeilijkheden) belachelijk veel geld uit aan het leger. En toen begon ik me af te vragen wat wij eigenlijk te bieden hebben. Duitsland heeft een aardig leger, Engeland een redelijk leger en Frankrijk moet hopen dat de Russen niet zover komen.

Voordat ik mij kon afvragen hoe het met de Nederlandse strijdkrachten stond, sprongen vijf volwassen mannen uit een bosje en hielden gebogen takken in hun handen waarop ze heel hard “pauw” “pauw” “pauw” riepen. Al snel ontstond er een conflict wie er wel en wie er niet “dood” en/of geraakt zou zijn. Daarna werd er vanachter een struik een granaatappel gegooid die als mortier moest functioneren. Vervolgens kwam er een Nederlandse legerofficier achter een boom vandaan die zei: “Jongens, de training is over, goed gewerkt mannen zo krijgen we die rooie honden wel” Ik bevond mij midden in een militaire oefening zonder kogels, want die zijn op.

Nederland zou een andere bijdrage moeten leveren. We kunnen nog zoveel geld in defensie proppen, maar we zullen niet zo snel een indrukwekkende krijgsmacht worden. Ik stel voor dat we een grote schepen naar Rusland sturen die in eerste instantie de handelsboycot zouden doorbreken maar die uiteindelijk vol zitten met de jongens van de Gay Pride. Zo varen ze verstopt in het schip door Moskou al wachtend totdat ze Poetin, die hen opwacht, een knuffel kunnen geven. En zo wordt Rusland geconfronteerd met een sterk staaltje westerse propaganda. Wanneer Poetin de handelsboot aan ziet meren, krijgt een warm onthaal die zijn gelijke niet kent. Een pershomo met een telelens in zijn broek maakt een prachtfoto en Poetin staat wereldwijd voor lul. Daar kan geen AK-47 tegenop.

Waar sommigen mensen munitie nodig hebben en er niet over beschikken, hebben andere mensen munitie terwijl ze het beter niet kunnen hebben. Wie vraagt u zich af? Poetin, Kim Jong-Un en uiteraard een tandarts die een gaatje in zijn hoofd heeft. Er is enorme ophef over deze jachtpartij ontstaan en terecht. Woorden schieten tekort, hoe heeft die man zo idioot kunnen zijn. Wie is er nou zo stom om 50.000 euro te betalen om een leeuw dood te schieten. Dat moet toch veel goedkoper kunnen! Ik denk dat de prijs/kwaliteitsverhouding in naburige landen veel beter is dan die in Zimbabwe. Mijn excuses, ik schiet een beetje door. Uiteraard is het belachelijk dat deze idioot een leeuw doodschiet voor zijn eigen plezier. Maar het is toch bijzonder om te zien dat de westerse media zich meer druk maken om een leeuw terwijl Boko Haram dagelijks tientallen mensen afslacht. Maar ach, de wereld heeft het maar opgegeven om zich over mensenlevens druk te maken, daar kan men immers toch niets aan doen…

Ik loop inmiddels bergafwaarts, ik heb de militaire oefening achter mij gelaten. De mannen zitten nu in een greppel gevulde koeken te eten en Cup-A-Soup te drinken terwijl ze de overwinning op de “vijand” vieren. Ik loop een dal in, alsof ik afdaal in het Chinees-economische dal. De China heeft laten zien dat het niet eeuwig kan groeien. Het land staat aan de rand van een economische afgrond. Het volk heeft massaal zitten beleggen zonder ook maar enigszins verstand te hebben van de beurs. Daarnaast is China lang niet zo aantrekkelijk voor de multinationals als het 10 jaar geleden was. De Chinese draak is verouderd en begint na een bijna oneindige groei, toch wat te krimpen. Het land zal vervolgens achterblijven met de littekens van een verwesters land in economische misère: Een opstandige(re) bevolking, ernstige milieuvervuiling en een krimpende economie. Een pijnlijk eindresultaat van een halve gouden eeuw. 

Koerdenleed

De mens is van nature een overlever. En wie niet kan overleven, zal niet overleven. Dat is wat we “het recht van de sterkste” noemen. De mens toonde in de beginfasen van zijn bestaan geen mededogen met zijn soortgenoten. Nadat de sociale banden ontstonden en de mens zijn naastenliefde ontwikkelde, begon men zich om de ander te bekommeren. En langzamerhand heeft zich dat ontwikkeld tot organisaties als Amnesty International en andere actiegroepen die zich elk onrecht in de wereld erg aantrekken. We zien echter ook dat de afnemende maatschappelijke betrokkenheid en de toenemende gemakzucht ertoe leiden dat we niet immer bereid zijn om vrijheid en gelijkheid te vuur en te zwaard te verdedigen. Wanneer westerse landen een confrontatie moeten aangaan die mogelijk de handelsbelangen schaadt, heeft men zand in de ogen.

We zijn altijd al geïnteresseerd geweest in volken die door een grote overmacht onderdrukt worden. Het begon al bij het joodse volk dat in Egypte gebukt ging onder de tirannie van de farao, u kent het Bijbelverhaal “De Exodus” wellicht wel. De joden waren slaven omdat het een volk was zonder land, er was dus niemand om de belangen van het joodse volk te behartigen. Dan degradeer je als volk al snel tot slaaf of zondebok (zoals vooral in de middeleeuwen en begin 20^e eeuw het geval was). Pas wanneer een zwervend volk een land toegekend krijgt, krijgt het een gezicht. Een gezicht dat “nee” kan schudden wanneer er inbreuk wordt gemaakt op de belangen en rechten van het volk.

En na jaren van vervolging, beschimping en tweederangs burgerschap, heeft het joodse volk inmiddels een gezicht gekregen: Israël. Het is dan een gezicht vol onvolmaaktheden en dat volgens sommigen een drastische facelift moet ondergaan (ik had hier een licht-antisemitische grap over een neuscorrectie kunnen maken), maar het joodse volk heeft een bodem waar ze de wortels van haar stambomen in te planten. Toen de internationale gemeenschap dacht achterover te hangen nadat het joodse vraagstuk in 1947 opgelost leek, hebben we tot op heden tenminste één volk over het hoofd gezien: de Koerden. Het volk dat in het Midden-Oosten, verspreid over verschillende landen, leeft. Het heeft nergens zijn thuisbasis gevonden.

Alhoewel de Koerden in eerste instantie geen land nodig lijken te hebben, lijkt de noodzaak voor een eigen land te groeien i.v.m. de onacceptabele wijze waarop Turkije met deze minderheid omgaat. Koerden zijn in Turkije nooit voor “vol” aangezien. Ze werden niet gezien als gewone turken en de verwachte komst van Koerdistan na de eerste wereldoorlog, bleef uit. Alhoewel ik de gewapende strijd van de PKK als een kansloos bloedbad zie, kan men zich afvragen in hoeverre er ruimte is om te praten als men weet dat de Turkse regering vaak beweerde dat de koerden niet bestaan en het tot 1991 verboden was om Koerdisch te spreken. Dat versterkt de dialoog niet. De PKK werd op velen terrorismelijsten geplaatst maar diezelfde organisatie wordt nu op een voetstuk gezet. Waarom? Omdat ze (mee)vechten tegen IS. De VS vliegt, op veilige afstand, wat rond met op afstand bestuurbare vliegtuigjes en de Koerden knappen het vuile werk op aan het front. Het eens zo gehate Koerdische onafhankelijkheidsleger krijgt vanuit alle hoeken en gaten steun. Westers gemakzucht? Ik denk het wel. Men heeft het in Nederland niet graag over de Koerden, wellicht omdat ze de Turkse gemeenschap niet voor het hoofd willen stoten. Jarenlang zijn de Koerden meesterlijk genegeerd en nu worden ze gesteund omdat ze toevallig dezelfde kant op schieten.

De strijd tegen IS is al een lange tijd gaande en zal ook nog een lange tijd plaatsvinden. Het is de etterende puist die is ontstaan door het mislukte buitenlandbeleid van president Bush. Het resultaat is een terroriserende samenleving waar de middeleeuwen modern bij afsteekt. Een samenleving waar vrouwen amper rechten hebben en waar lijfstraffen niet ongebruikelijk zijn. Een internationale coalitie, waaronder westerse landen en het Koerdische leger, vecht tegen deze mensonterende radicalen. De Turken hebben zich lang afzijdig gehouden, maar nu grijpen ze in. De turken vechten mee, het zou een eerste samenwerking met het Koerdische leger kunnen betekenen; zij aan zij tegen de vijand. Maar nee. Het Turkse leger valt de PKK aan met raketten als vergeldingsactie voor een aanslag door de PKK, die aanslag is uiteraard op geen enkele manier goed te praten, voor extremisten geldt immers geen enkel excuus. Hoe dan ook: een dialoog is weer eens de mond gesnoerd.