Help Filip Dewinter door

Het sidderde deze week in de Tweede Kamer. Rutte heeft een flinke klap gehad. Het kabinet is aangeslagen en de coalitieleden draaien nerveus in hun stoel rond. Een motie van afkeuring! Zo, die zit! Daar zal het kabinet van opkijken! Na de opeengestapelde fouten die bij de ontrafeling van de Teeven-deal te berde zijn gekomen, zal dit wel als een stomp in de maagstreek moeten aankomen. Ik hoop dat u een sarcastische ondertoon bij de bovenstaande zinnen heeft geproefd. Een motie van afkeuring in de politiek is immers ongeveer hetzelfde als wanneer men tegen een hond ‘foei’ zegt als deze net op de bank heeft geplast; en denk erom, nou niet meer doen!

Rutte kreeg het zwaar te verduren tijdens het debat, hij noemde het immers in het beginstadium van het debat al ‘het moeilijkste debat uit zijn politieke loopbaan’. Ondanks die om genade smekende woorden toonde men geen medelijden. Rutte had enige moeite om zich te verdedigen, dat was in zijn geval ook moeilijk. Wanneer hij de verkeerde berichtgeving omtrent het gedrag dat met de Teeven-deal gemoeid was probeerde te verklaren, baseerde hij zijn verdediging op reken-technisch falen van zijn kant. Het was Rutte tijdens het debat niet gelukt om die zwakte om te zetten in een excuus. Een motie van afkeuring was snel ingediend en op het nippertje door het kabinet overleefd. De PvdA stemde niet voor de motie ondanks het feit dat 70% van haar achterban groot voorstander van de motie was, maar het is een tijd geleden dat de PvdA zich nog iets van haar achterban aantrok. De PvdA is voor haar trouwe achterban ongeveer hetzelfde als een oude moeder met alzheimer voor haar zoon is; je houdt van haar voor wat ze ooit was, het is moeilijk om afscheid van haar te nemen en ze heeft geen idee meer wie haar naasten zijn.

Je kan veel van de socialisten zeggen, maar ze zijn in ieder geval wel kritisch over hun eigen optreden binnen de politiek. Terwijl de PvdA-ers zich in elk partijcongres beklaagt over de stagnerende peilingen, de onvrede, het gebrek aan een ‘sociaal’ beleid, het verliezen van het contact met de kiezer etc, lijkt men bij de VVD altijd optimistisch, met Rutte als personificatie daarvan. Er wordt altijd hard feest gevierd bij elke kleine (en grote) overwinning die wordt geboekt; wanneer er aan de onderhandelingstafels is gezeten, moet er ook op worden gedanst. Wanneer iemand binnen de partij een wanprestatie heeft geleverd, lijkt die kritiek wat minder in de voorgrond te treden, dan wordt de duim vaker opgestoken dan dat er met een beschuldigend vingertje wordt gewezen. Zo werden de beschuldigingen van corruptie aan het adres van Mark Verheijen al snel afgedaan als ‘overdreven’, zonder dat er enige grond voor die verdediging was. Mark Rutte stond samen met Halbe Zijlstra in de frontlinie om zijn naam- en partijgenoot te verdedigen.

Zo werkt het immers binnen die partij, liberalen zijn vrienden voor het leven en die laten elkaar niet zomaar vallen. Wanneer Anouchka van Miltenburg zichzelf na het aftreden als Kamervoorzitter uit haar lijden verlost, zal ze wel weer een nieuw baantje toegeschoven krijgen om de komende jaren te vertoeven. Zo had ze wellicht een leuk baantje kunnen krijgen bij het zogenaamde VVD-bolwerk: ‘het ministerie van Veiligheid en Justitie’ als bonnetjesversnipperaar om de levensduur van komende VVD-ministers en staatssecretarissen te verlengen. Maar nee, ze gaat weer terug de kamer in, want een VVD-er kan immers niet van het gehalveerde wachtgeld leven. En in het ergste geval komt Van Miltenburg wel in aanmerking voor een klassiek-benefietconcert, waarbij nog maar de vraag is hoeveel er aan de strijkstok blijft hangen (ik bereid u met deze woordgrap alvast voor op de oudejaarsconference van Herman Finkers).

December is immers wel de tijd om geld op te halen voor diegene die het nodig hebben. We hebben 3fm ‘Serious Request’ zodat we snel ons schuldgevoel af kunnen kopen en met onze schamele donatie aan iedereen kunnen laten zien hoe goed we zijn. Het maakt niet uit aan wie men geeft en of het werkelijk goed besteed wordt en zoden aan de dijk zet, het gaat erom dát men geeft. Zo zou men ook een grote inzamelingsactie voor populisten kunnen houden. Een groot gala in de VS zodat Donald Trump zijn ‘Big Wall’ kan bouwen en zijn deportaties kan bekostigen, een grootse veiling zodat men in Denemarken de vluchtelingen op een zo efficiënt mogelijke manier kan ontdoen van haar kostbare bezittingen en tot slot in België: een grote inzamelingsactie onder het mom van “Help Filip Dewinter door”. Het was een verdomt politieke week.