Bruggen Slaan

Het is al half drie in de ochtend. Toch is het groepje Nederlandse jongeren nog vrolijk aan het “stappen”. Ze strompelen en struikelen van de ene, naar de andere helft van het eiland. Dat strompelen is niets nieuws, dat deden ze ook in de vorige jaren dat ze naar dit Griekse eiland gingen. Als je namelijk slechts twee weken hebt om je zo lam te drinken dat je er weer een heel studiejaar tegenaan kan, moet men niet zo kritisch zijn op de manier waarop men zich probeert voort te bewegen. Maar dat struikelen is een nieuw verschijnsel in deze “vakantie”. Dit jaar struikelen ze namelijk voor het eerst over de vluchtelingen die overal op straat rondhangen. Niet te geloven! Spreekt één van de vakantievierders uit. Je kan tegenwoordig al niet eens meer onbezorgd comazuipen. Die mensen die hier liggen, levensgevaarlijk! De boten liggen voor het eiland in de rij om gered te worden.

We mogen dan zeer kritisch kijken naar de Grieken omdat ze er niet in slagen om de vluchtelingenstroom een halt toe te roepen. We moeten ook begrijpen dat ze daar niet de financiële middelen voor hebben. Daarnaast lijkt Europa ook niet te willen tornen aan het verdrag van Schengen, het verdrag dat ervoor zorgt dat er vrij verkeer van goederen en personen binnen de EU is. Maar de realiteit heeft dat verdrag inmiddels ingehaald. De vluchtelingenstromen nemen alleen maar toe en we kunnen totaal niet reguleren hoeveel vluchtelingen er per land worden opgenomen. We moeten de binnengrenzen wel strenger bewaken als we dit probleem in de hand willen houden. De zuidelijke landen van de Europese Unie zijn namelijk gewoonweg niet in staat om vluchtelingen op te vangen en/of terug te sturen. Zolang we de binnengrenzen open zullen laten, riskeren we een grote chaos.

Vele kilometers verder, ver van de rubberen bootjes vandaan, ligt een gepensioneerde man in een half dichtgeknoopt overhemd in zijn kleine jacht te dobberen. Hij ligt in Alphen aan den Rijn. In het eerste half uur dat hij wachtte, vermaakte hij zich wel. Hij lag met zijn pas ingekochte Thaise vriendin een beetje steenkolenengels te brabbelen, terwijl zijn gerimpelde worstenvingers naar de champagnekoeler graaide en hij af en toe op zichzelf proostte. Toen dat half uur was verstreken, hoorde hij echter van zijn stuurman dat er een brug op de huizen was gevallen. Toen hij de stuurman vragen aankeek waarom hij met dat soort Man-Bijt-Hond-nieuws gestoord werd, vertelde de stuurman dat de reis daarom niet vervolgd kon worden. De man werd witheet. Hij begon te schreeuwen, hij begon zijn glas stuk te smijten en te stampen op de grond. Toen huilde hij en vroeg hij om zijn hartritmepillen, waarop zijn Thaise vrouw instinctief zijn broek begon open te knopen. De gepensioneerde man keek door een verrekijker naar de ravage verderop. Hij voelde zich net een arme, kansloze bootvluchteling.

Het was een onvoorstelbaar moment. Het land stond even op zijn kop. Een brug die op huizen is gevallen? Het zijn van die dingen waarvan je het gevoel hebt dat ze vanzelfsprekend goed gaan. Want men huurt daar professionals voor in en het zal wel talloze keren uitgedacht zijn. Toch ging het mis. Het 9/11 gevoel leek even te heersen. Mensen vragen nog net niet aan elkaar: “Waar was jij toen de tweede hijskraan omviel?”. We mogen van geluk spreken dat er geen menselijke slachtoffers zijn gevallen bij deze ramp, Magere Hein kon slechts de hond in de pot vinden. Op zo’n moment vraag ik me toch af wat er door de hoofden heengaat van de mensen die op de ponton stonden. Ik vermoed een hoop woorden die niet voor herhaling vatbaar zijn.

De stofwolken waren inmiddels verdwenen. De rotzooi en de ravage werd toen pas echt duidelijk. In Japan waren ze deze week de slachtoffers van de atoombom op Hiroshima, 70 jaar geleden, aan het herdenken. Dit stukje Alphen zag eruit alsof ze er net door getroffen was. Alle media waren er als de kippen bij, van deze spectaculaire ramp moest bijzonder goed verslag gedaan worden. Tot hun diepste spijt moesten de media constateren dat er niet veel slachtoffers waren gevallen. De Telegraaf deed de chocoladeletter-kop “Weer bloedbad in Alphen” maar even in de kast, wachtend op de volgende ramp.