Inschattingsfout

Tegenwoordig is er heel wat voor nodig om een politieonderzoek te doen starten. Het slachtoffer moet zelf veel inspanningen verrichten voordat er enige schot in de zaak komt. Zelfs wanneer de autoriteiten de dader op een presenteerblaadje krijgen gepresenteerd, hoeft dat nog niet te zeggen dat de zaak “urgent” genoeg is om behandelt te worden. De mevrouw die deze week is doodgeschoten heeft precies gedaan wat de politie van een slachtoffer vraagt te doen. Ze heeft aangegeven dat ze bedreigt wordt, dat de dader vermoedelijk in het bezit van een vuurwapen is en toch werd er niet naar de zaak omgekeken. Wat had ze meer moeten doen? Afluisterapparatuur in de woning plaatsen? Het is begrijpelijk dat men geïrriteerd raakt wanneer ze bekeurd worden voor het te hard rijden, wanneer de politie in dit soort situaties de opvallende afwezige is.

De politie geeft (uiteraard) aan dat het een inschattingsfout betreft. Ze hebben niet genoeg mankracht etc. Dit laat direct zien wat er mis is met het Nederlandse politiesysteem. Er is niemand die verantwoordelijkheid durft te nemen. Een bankoverval kan gepleegd worden en de dader weet vrijwel zeker dat hij niets te vrezen heeft. Het is dankzij het programma Opsporing Verzocht dat de Nederlandse politie nog een paar zaken oplost per jaar. Uiteraard zijn er vele hardwerkende politiemensen, maar ik geloof dat het systeem ook kapotgaat aan de papiermolen die het werk voor een groot deel belemmert. Het is een systeem dat tegen zichzelf werkt.

Maar voor deze vrouw is het te laat. Ze is immers overleden en niet ondanks de grote inspanningen van de autoriteiten. Op een dag zal één van de Nederlandse politieagenten een prachtig bloemenboeket op het graf leggen. Ter nagedachtenis aan iemand die om hulp schreeuwde, maar niet gehoord werd. Ter nagedachtenis aan iemand die het zwijgen opgelegd moest worden om gehoord te worden. Het boeket zal in de vergetelheid verwelken. De maatschappelijke onrust zal afnemen en de tranen zullen drogen. Dan is het enkel wachten tot een volgend drama waar de politie medeverantwoordelijk voor kan worden geacht. Waarom? Omdat we zalvende woorden te horen krijgen, maar er wordt niets aan het systeem verandert. Hoeveel Linda’s zullen er binnen nu en volgend jaar genegeerd worden?

Het boeket vliegt in de brand. Waarom? Omdat het een gevaarlijk boeket betreft. Het is een boeket uit Nederland en de Russen vertrouwen die bloemen voor geen meter. Naast kilo’s kaas en andere levensgevaarlijke Nederlandse importproducten, wordt het ijzeren gordijn weer uit de kast gehaald. Het is tijd voor een ouderwets handelsembargo! Terwijl Cuba steeds liberaler wordt en het ex-gokeiland langzaam uit communistische handen verdwijnt. Ontstaat er een nieuwe band tussen Cuba en de Verenigde Staten. Veel gejuich klinkt er. Cuba was immers ooit bevriend met de VS, dat was toen de oude dictator Batista aan de macht was. Het was een gokeiland dat gerund werd door corrupte politici en maffiosi. Zal de geschiedenis zich nu herhalen?

Donald Trump kijkt uit over zijn geweldige tuin. Het is grotesk. We zien een rijke, Amerikaanse zakenman die zijn grondgebied wat wil uitbreiden. Wil hij de tuin van de buren overkopen? Wil hij een privébos laten aanleggen? Nee. Hij wil president van de VS worden. Het klinkt als een gestoord idee, een zakenman die geen enkel idee heeft over het besturen van een land wil president van de Verenigde Staten worden. Aan de andere kant begrijp ik de keuze voor het land wel. Als er namelijk één land is waar een seksistische, vraatzuchtige, rijke, racistische bejaarde met gevouwen, dun haar aan de macht kan komen, is het wel in de Verenigde Staten. Alhoewel deze handicaps ongemakkelijk kunnen uitkomen in de politiek, is Donald Trump populairder dan alle andere republikeinse kandidaten. En zo gaan we maar vluchtig opzoek naar andere landen waar het nog triester mee gesteld lijkt dan met het onze. Een land waarin het politiesysteem niet goed functioneert waardoor men zich niet langer veilig kan voelen, we praten er niet graag over en kijken vooral niet te lang naar het probleem. We verleggen snel onze focus en lachen om een dikke man die een racistische opmerking over Mexicanen maakt. Dan halen we opgelucht adem en denken we: dit keer was het buiten onze schuld.