Je suis Paris

Een weekje Parijs, het is voor velen de standaard geworden; zo’n grote stad kan door velen toch als iets kneuterigs en knus ervaren worden. Wat zullen ze gaan doen, de avond is nog jong; ze gaan uit eten, dat is immers wat je doet als je naar Parijs gaat. Maar plots wordt de gezelligheid verstomd door een ziel met een afgestorven geweten en een machinegeweer in zijn handen. De gezellige avond lijkt op de houden met bestaan; alsof de wereld plots is stilgezet. Liters onschuldig bloed vloeide er die avond in Parijs. Het terroriseren van restaurants, een stadion en een concert zijn pogingen om de inwoners van de westerse wereld in hun huizen te gijzelen, men kan er het beste op reageren door verder te gaan met leven zoals men deed.

Even leken de aanslagen in Parijs voor vele mensen het leven stil te zetten. Er was sprake van een moment van bezinning, maar ook een moment van angst; kan ik straks nog met mijn kinderen naar de intocht van sinterklaas zonder dat er iets gebeurd? Gelukkig was er, afgezien van een aantal volwassenen die protesteerde tegen een fictief figuur, niet veel te vrezen. Hoe ver is een mens in de ontwikkeling als hij opstaat met het idee: ik ga op een kinderfeest heel hard: “weg met zwarte piet roepen”, dat zal het leven van veel mensen waarschijnlijk wel beteren. Het zal overigens wel niet lang meer duren voordat ze gelijk krijgen, de zwarte pieten zullen een soort Michael-Jackson-transformatie ondergaan waardoor ze langzamerhand steeds witter worden en kleine kinderen meenemen in het grote pietenhuis.

Zwarte piet is immers ‘niet meer van deze tijd’ volgens velen, dus moeten er grote aanpassingen komen. Daarom is mijn voorstel om het sinterklaasfeest helemaal te actualiseren. Het Grote Pietenhuis wordt omgebouwd tot een asielzoekerscentrum; de pieten moeten het huis delen met Syrische vluchtelingen en pieten zonder geldig identificatiebewijs worden opgevangen in de regio van herkomst. Daarnaast moet Sinterklaas leven van een AOW. Ook wordt hij constant ondersteund door mantelzorgpiet, die drie uur per week langskomt om een nieuwe 48-uurs luier aan te trekken en een boterletter te prakken waarna deze aan de heiligman gevoerd kan worden, waarna het met chocolademelk word weggespoeld ten behoeve van de spijsvertering. Tenslotte wordt er een onderzoek naar Sinterklaas ingesteld n.a.v. de klachten van vakbondpiet over de cao, ook vindt de zedenpolitie het verdacht dat een katholieke bisschop cadeautjes geeft aan kleine kinderen, zonder er ook maar iets voor terug te vragen.

En terwijl het non-nieuws de revue passeert, kan de lekkende fractievoorzitter van commissie-stiekem even opgelucht ademhalen. Iedereen kijkt naar Parijs, de focus ligt even ergens anders. De hele week lang was Nederland gefocust op commissie stiekem: wie is de mol? Het leek een soort spannende bondfilm waar heel Nederland naar keek, niemand weet wie gebruik heeft gemaakt van zijn “License to Spill”. Het was dan ook niet zo vreemd dat het nieuws voor de aanslagen zo in het oog sprong, er was immers nog vrij weinig gebeurd; Depay die een hoed opheeft die doet vermoeden dat hij opzoek is naar de dichtstbijzijnde Klaagmuur en het doortobberen over de Russische atleten die doping hebben gebruikt. Dat laatste deed me trouwens wel even verbazen, ik had niet durven denken dat de Russen zoveel doping gebruikten, ik heb Mart Smeets immers nog nooit écht enthousiast over de Russen gehoord.

Maar al die gebeurtenissen verdampen naarmate we dichterbij het grote pijnpunt komen: Parijs en hoe nu verder? Iedereen lijkt bang en dat is niet volledig onterecht. Er mogen dan wel al een hoop aanslagen voorkomen zijn, toch is het beangstigend dat zo’n goed georganiseerde actie aan het oog van de veiligheidsdiensten is ontsnapt. Als de Franse veiligheidsdienst er al niet in slaagt om deze aanslag te voorkomen, hoe hangt de vlag er dan in Nederland bij? Ik vrees het ergste. Er is namelijk in het verleden veel bezuinigd op de AIVD, de organisatie leek overbodig en is toen door de bezuinigingen verscheurd. Met de opkomst van IS leek de AIVD echter weer belangrijk te worden en toen kwam er weer snel wat geld bij, alsof dat genoeg is wanneer de hele organisatiestructuur door bezuinigingen is kapotgemaakt! Dat is ongeveer hetzelfde als een hond doodrijden, terugrijden, uitstappen en een pleister op de dode smoel van het beest plakken in de hoop dat het weer gaat leven. Laten we hopen dat er nog een hoop leed voorkomen zal worden.