Volksplagen

Martin Winterkorn keek met lede ogen in de camera. Zijn duivelse meesterplan is in duigen gevallen; Volkswagen heeft de boel de hele tijd opgelicht. Hij rochelt een paar woorden op waarvan het hem in een cursus eens is verteld dat ze nederig, meelijwekkend en verontschuldigend overkomen. Ze waren in korte tijd uit het brein ontsproten en met bibberende hand op het papier gekalkt. Eén ding was duidelijk: Winterkorn moet weg. En terwijl de CEO door de gangen van het Volkswagen hoofdkwartier liep, kwam hij al een paar nietsnutten tegen die stonden te springen om hem op te volgen. Als een nieuwe, Duitse leider geen schoon schip kan maken, dan kan niemand het. Winterkorn liep de trappen af, richting de spelonken van het hoofdkwartier: de garage. Hij reed hij vol gas richting zijn luxueuze woning waar hij van lagerwal de wind in de zeilen zal proberen te krijgen. Of hoe men dat tegenwoordig zegt: een nieuwe uitdaging aangaat.

Winterkorn wordt wakker. Aan de hoeveelheid lege wijnflessen te zien is het geen gemakkelijke avond geweest. Winterkorn staat in zijn VW-pyjama voor de spiegel en verzucht: zo heeft de Führer het toch nooit bedoelt; hij zou zich doodschamen. En alhoewel de oud-CEO goed kan vertoeven in zijn woning, komt er een moment waarop de boodschappen-bezorgservice niet meer volstaat: het tostiapparaat is stuk. En nadat Winterkorn met zijn Volkswagen diesel keihard wegscheurt en giftige dampen achterlaat die zelfs voor Duitse begrippen buitenproportioneel zijn, komt hij al vrij spoedig in de buurt van het dichtstbijzijnde dorp. Daar komt hij een winkel binnen waarvan de eigenaar een klein snorretje onder zijn neus had omdat zijn scheerapparaat ermee ophield nadat hij de zijkanten van zijn snor had afgeschoren en zijn rechterarm zit stijf in het gips (waardoor hij er elke keer als hij in het café een biertje wilt bestellen, hij eraan wordt herinnerd dat zijn vader fout was geweest in de oorlog). Een gloednieuw tostiapparaat werd uitgezocht. Heeft u ook een bonnenboekje? Vroeg de winkelier. De CEO moest zich even bedenken voordat hij tot de conclusie kwam dat het waarschijnlijk om een spaarkaart ging.

Ondertussen is men in Nederland druk bezig met de aanschaf van twee schilderijen van Rembrandt. Pechtold staat trots te kijken hoe hij samen met zijn kornuiten de twee meesters het land in probeert te krijgen. Het is overduidelijk nodig om de aandacht even af te leiden, burgerinitiatief GeenPeil wil namelijk een raadgevend referendum organiseren en dat dreigt een succes te worden. En D66 mag dan wel bij uitstek de partij zijn die groot voorstander van referenda is; Pechtold is wat minder enthousiast wanneer het referendum over Europa gaat. De vrees bestaat namelijk dat kiezers zich uit zullen spreken tegen een associatieverdrag met Oekraïne, en dat kan de eurofiele droom van een “Verenigde Staten van Europa” gruwelijk verstoren. Zijn de democraten-66 alleen in voor een referendum wanneer ze zeker weten dat de uitkomst voor hen gunstig zal zijn?

Verder heeft Rutte gesproken over ontwikkelingsdoelen bij de VN. Naast een speech had hij ook nog de kans om nog even met Bono te babbelen over de toekomst van de wereld. Want als iemand weet waar het met de wereld naartoe moet, dan is dat Bono. Ik denk niet dat Rutte zo kritisch is over zijn gesprekspartners, aangezien hij al lang blij is dat hij even de monsterlijke bedragen die het koningshuis verslindt hoeft te verantwoorden. We mogen dan wel denken dat het bij Volkswagen een stelletje oplichters zijn. Wie onderhoudt de boot van Beatrix? Ze vragen 95.000 euro per jaar om dat geval drijvende te houden. Waarom zou de Nederlandse staat een boot moeten onderhouden van een koningin die toch niet meer met een kabinet in zee moet.

Terwijl de voormalig CEO met een tostiapparaat onder zijn arm de winkel verlaat, duikt er een fotograaf op van BILD die de eerste foto van de uit de publiciteit gevluchte CEO schiet. De flits van de fotograaf was fel, maar het deerde Winterkorn niet, dit alles was immer van tevoren afgesproken met zijn advocaat. Winterkorn heeft het loopje voor de fotograaf nog even 4 keer overgedaan zodat het een goede scherpe foto wordt en het logo van het tosti-ijzer goed in beeld is, zodat hij dat merk ook direct om zeep geholpen wordt. Nu kan de oude baas genieten, de jacht om “de eerste foto” is weg.