Daders van andere vaders

Er ligt iemand op straat, en dat nog wel in een beschaafd land als Nederland. Het land waar opleidingen als bouwstenen aan de jeugd worden aangereikt, zodat ze de fundamenten voor hun toekomst kunnen leggen. En uitgerekend in dat land ligt er iemand op straat. Maar dat is logisch; hij wilde het spelletje niet meespelen en zette zichzelf met zijn acties buiten de maatschappij. De man met zijn zwerverachtige bestaan, ligt in een verhuisdoos aan de kant van de straat; een dakloze in een verhuisdoos is een soort naïeve optimist. Langzaam maar zeker gaat de klep van de verhuisdoos open, er komt een mannetje uit met een zonnebril op. Hij heeft de zonnebril op omdat hij zijn emoties niet wil tonen. Het model is uitgerust met twee kleine ruitenwissertjes aan de binnenzijde van de glazen, zodat de dikke krokodillentranen tijdig gewist kunnen worden.

De dakloze is bekend geworden door zijn filmpjes waarin hij samen met zijn ‘broeders’ de politie sart en buurtbewoners het leven zuur maakt. Mensen van fietsen trekken is de normaalste zaak van de wereld, het slachtoffer had natuurlijk ‘geprovoceerd’. Een beetje vrolijk rondfietsen voor de ogen van een paar jongeren die een houding aannemen waarbij geen enkele spier enige inspanning hoeft te maken, is natuurlijk vragen om problemen. Het is de schuld van de politiek & de rest dat de man op straat ligt, ze hebben namelijk geen buurthuis voor hem gebouwd en zijn YouTube-video’s delven geen inkomsten meer sinds ze als ‘gewelddadig’ zijn bestempeld. En werken is geen alternatief, want daar heeft deze vlogger “geen zin” in.

Toch is hij erg close met zijn ‘broeders’, dat wordt zichtbaar door de zes verhuisdozen die naast het exemplaar van de vlogger opgesteld staan. De jongen kijkt op en vraagt: “Ja, wat moet ik doen dan?”. Ik zeg: ga de politiek in, wie weet maak je nog wel kans. De jongen fronst en vraagt zich hardop af of dat nog wel kan met wat hij op z’n kerfstok heeft. Dat hoeft geen probleem te zijn, zeg ik, Henk Krol zit toch ook nog steeds in de politiek? Richt een hangjongeren partij op! “De hangjeugd wordt GEPAKT!”. Politici kunnen een hoop van jullie leren! Als de vorige voorzitter, Anouchka van Miltenburg, ook een zonnebril op had gehad om haar emoties te verbergen, dan zat ze er nu misschien nog wel. Alle fractievoorzitters zijn ook heel voorzichtig begonnen om wat sympathie te kweken bij het publiek voor de verkiezingen door gedurfde uitspraken te doen, maar jullie staan al een streepje voor! De cameraploeg van ‘Hart van Nederland’ uit de straat jagen, als je daar geen stemmen mee wint, dan weet ik het ook niet meer.

Toen ik net een beetje op dreef begon te raken, ging mijn telefoon. Geen NOS-melding van een nieuwe Koreaanse-kernproef, geen Whatsappje, maar gewoon een ouderwets telefoontje. Ik neem op en het blijft een tijdje stil aan de andere kant van de lijn… “Spreek ik met de kliklijn” klinkt het bedreigend aan de andere kant. Nee, u zit verkeerd, zeg ik. Maar ik heb voor dit soort gevallen het nummer van DENK bij me, misschien dat die u verder kunnen helpen. Kuzu kan u misschien wel met de juiste instantie verbinden, ik ga ervanuit dat dat het ‘verbinden’ is waar hij zo vaak op doelt. Ik kan me namelijk niet voorstellen dat hij met het ‘verbinden’ mensen dichter bij elkaar wil brengen. Zelfs de grootste opponent moet de hand geschud worden om de verschillen kleiner te maken. Kuzu is uit z’n bed gekropen, heeft zijn wastafel volgegoten met gel en zijn hoofd erdoorheen gehaald, een Palestina-speldje opgedaan en is vervolgens afgereisd naar een handenschud-bijeenkomst om vervolgens de hand van Netanyahu te weigeren. Kuzu is ook getrouwd, maar heeft daarvoor drie bruiloften gehad waar hij wedding-planners voor heeft laten komen opdraven, dure taarten heeft besteld, een maatpak heeft aangeschaft en een toplocatie heeft uitgezocht. Toen het ja-woord kwam zei hij: “Mwa, laat maar zitten”.

Toen ik de telefoon ophing, waren de jongens allang vertrokken. Ze stonden een paar meter verderop op een politieauto te springen. Het was mijn schuld, ik verveelde ze met mijn verhaal, en dan krijg je dit soort dingen. Een politieagent komt toegesneld en vraagt of ik de jongens ken; of ik weet wie ze zijn. Tja… Zeg ik, het zijn daders van andere vaders.