De Libelle Zomernachtmerrie

Lodewijk Asscher had behoefte aan een rustig moment, en dat moment leek naderbij te komen. Asscher bevond zich kortgeleden op de Libelle Zomerweek. Dat zou een prettige en ontspannende manier zijn om de huisvrouwen warm te maken voor een stem op de PvdA bij de komende parlementaire verkiezingen in maart. Vroeger was dat inderdaad vrij ontspannen. De Libelle-lezeres van tien jaar geleden beoordeelde de politicus meer op zijn al dan niet gekreukte pak en de gestrikte zijden das, ze plaatsten de volksvertegenwoordiger in het politieke spectrum aan de hand van de positie van diens haarscheiding. Sommige lezeressen hadden de politicus wel ergens vaag gezien, maar wat diens beweegredenen waren en of deze goed heeft gepresteerd… Dat kwam tijdens de Libelle-Zomerdagen eigenlijk nooit ter sprake.

Zo moest Lodewijk Asscher vol rust richting het huisvrouwen-festijn gereden zijn. Even een relaxte middag en geen gezeur. Maar er is iets veranderd: het publiek wordt nu wél geïnformeerd en ze lusten de sociaaldemocraat rauw. De Libelle-lezeressen worden namelijk op Facebook bestookt met oppervlakkige opiniestukjes die vaak niet langer dan 100 woorden zijn. Kleine artikelen en reacties waarbij elke vorm van diepgang en objectiviteit ontbreekt. Dus Asscher kon niet op veel genade rekenen. Waarom mensen hun banen verliezen… De resultaten van het kabinet… Dit was niet de bedoeling! Asscher had gehoopt dat hij er wel zou komen wanneer hij vertederend voor een zwijmelend publiek zou vertellen hoe hij zijn vrouw heeft ontmoet. Hij had verwacht een tam publiek te dienen dat uit zijn handen zou eten, maar de geagiteerde blikken van de dames leken eerder ‘Pas op, niet voeren’ uit te stralen.

Ondertussen kwam commissie-Oosting met een rapport over de Teeven-deal. Marten Oosting beweerde met droge ogen dat er geen doofpot was op het Ministerie van Veiligheid & Justitie. De bonnetjes van Ivo & Fred zouden niet doelbewust achtergehouden zijn. Ik had een spannend rapport verwacht. Een rapport waar de kritiek als giftige inkt in het papier beet, maar er kwam gewoon een vrolijke bejaarde in beeld die de zaal inkeek alsof z’n kleinkinderen eindelijk op visite kwamen. Ik had niet raar opgekeken wanneer Jan Slagter het podium opliep om het boodschappenspel te spelen. Maar eerlijk is eerlijk, het rapport geeft in ieder geval een duidelijk beeld: Er is héél druk naar het bonnetje gezocht. Wel op een omslachtige manier, maar toch. Als de ambtenaren van Veiligheid & Justitie thuis op dezelfde manier zoeken, dan kijken ze in de boekenkast voor een mes & vork en kunnen vervolgens niet begrijpen waarom het eetgerei zich daar niet bevindt. ‘Zoeken’ is niet persé hetzelfde als ‘zoeken met de intentie om iets te vinden’.

Asscher stapt na de laatste vraag weer van het podium af. Het moest een eitje worden, maar hij had het gevoel alsof hij de gebruikelijke zelfkastijdingssessie van een PvdA-congres had doorstaan. Mark Rutte kwam er destijds makkelijk vanaf, de dames smolten weg toen Mark zijn blouseje opgeknoopte en begon te zingen… en dat zonder begeleiding van de Toppers! Asscher vroeg zich onmiddellijk af hoe Aboutaleb zoiets zou doen. De man tegen wie Asscher misschien gaat strijden om het lijsttrekkerschap van de partij. Diederik Samsom lacht ondertussen in z’n vuistje; waarom vechten twee kapiteins om de koers te bepalen van een zinkend schip?

En terwijl de Libelle-zaal leegloopt, zijn tientallen dames aan het turen op hun Facebook-tijdlijn. Ze bekijken de pagina’s en melden zich aan voor talloze evenementen, waaronder de ‘Uitzwaaidag Sylvana Simons’. De pagina die door een egocentrische-keldergnoom beheerd wordt, is het beste argument om sympathie voor Sylvana Simons op te brengen. De pagina is een digitale vergaarbak van racistische uitlatingen en biedt niet het zuivere tegengeluid zoals de pagina-oprichter beweert. Dit is zijn manier om aandacht te krijgen, niets meer dan dat. DENK zal in haar handen wrijven, dit is dé publiciteit die de partij in maart aan zetels gaat helpen. We moeten ze niet onderschatten, het kan immers vreemd lopen in de politiek. Trump was bij zijn nominatie ook niet bestempeld als de gedoodverfde winnaar, zijn haar moest misschien indiceren dat dit wel het geval was. Eén ding is zeker: in maart worden de kaarten opnieuw geschud en is de kiezer weer totaal vergeten wat de partijen wel of niet gedurende de regeerperiode hebben bereikt.