Pretpark-Perikelen

Een krakende deur in Michigan komt langzaam in beweging en wordt na het betreden van het huis zorgvuldig afgegrendeld met een drietal sloten. Een oude schoonmaakster strompelt de krakende trap af. De treden zijn niet bepaald moeilijk te trotseren voor de modale mens, maar deze vrouw heeft inmiddels al heel wat traptreden doorstaan in haar 69-jarige bestaan, en dat knaagt aan de mobiliteit van de mens. Wanneer ze beneden is, slaakt ze een zucht. Een zucht van fysieke en lichamelijke pijn. In haar linkerhand houdt ze een krant vast die ze op te keukentafel legt. De moordpartij in Dallas druipt als tot inkt verworden bloed van de pagina’s. De schoonmaakster, die een donkere huidskleur heeft, is net thuis gekomen. Ze wist haar hele leven wat ze moest denken; van Martin Luther King’s zijn speech, van Rosa Parks’ standvastigheid, de rellen in Los Angeles en van het presidentschap van Barack Obama. Maar nu weet ze het even niet meer.

Ze zwijgt terwijl ze de krant doorbladert. Komt het in de VS ooit nog goed tussen politie en burger? Zal het geweld ooit rusten en zal er een tijd komen waarin bevolkingsgroepen zich niet langer aangevallen voelen door de politie, maar individuen? Het zijn vragen waarbij alleen een bevredigend antwoord acceptabel is. De oude vrouw heeft het er moeilijk mee om de eindjes aan elkaar te knopen, ze kent bejaarden die nog een krantenwijk moeten nemen om rond te komen, om nog maar te zwijgen over incidentele zorgkosten. En dat in één van de rijkste landen ter wereld. De vrouw kijkt uit het keukenraam en ziet de pro-Hillary borden in de tuinen van de Amerikaanse middenklassen staan. Zal alles beter worden met Hillary? De vrouw wiens ‘spontane’ uitspraken nog uitvoeriger gepland zijn dan de landing op Normandië in 1944. Ze is niet zo snel meer ‘weg’ van een politicus, daarvoor heeft ze er teveel zien komen, en teveel zien gaan.

Terwijl de vrouw alvorens het koken het keukenraam opent, waait de krant open op een pagina met een klein artikeltje. Het artikeltje is klein omdat dit verhaal zich in Amerika afspeelt, en het artikeltje over Europa gaat. De NAVO lijkt namelijk uit haar as herrezen. De organisatie leek sinds 1991 een comateus patiëntje zonder reden om voort te bestaan, maar de organisatie blaast haar bestaansrecht nieuw leven in door 4.000 soldaten naar Oost-Europa te sturen. De NAVO-baas heeft inmiddels zó vaak gezegd dat het geen ‘nieuwe Koude Oorlog’ betreft, dat de twijfel over deze woorden toeneemt. De NAVO is per definitie een product van de Koude Oorlog. Het is vanuit Russisch oogpunt al vreemd dat die organisatie nog bestaat en het is voor hen zeker vreemd dat die organisatie militaire oefeningen houdt aan de Russische grens. En als ze dan soldaten gaan stationeren, doe het dan goed, zal Poetin gedacht hebben. 4.000 soldaten om Rusland ‘af te schrikken’, Poetin zal het eerder als een belediging opvatten. 4.000 soldaten, dat is een groot uitgevallen middelbare school! 4.000 man, die lopen rond in de Efteling om talloze racistische attracties te bezoeken, die stationeer je niet in Oost-Europa!

Het is natuurlijk verschrikkelijk, die afgrijselijke attracties. Ik hoorde dat Halbe Zijlstra deze week een uitspraak over de Efteling deed. Wanneer je deze uitspraak combineert met zijn tirade over HEMA, Zwarte Piet en vele andere zaken van zeer hoge urgentie; kan je tot de conclusie komen dat Binnenlandse Zaken een uitstekend ministerie voor Halbe is. De kritiek op de kookpotten-kannibaal en de Carinval-Festival poppetjes geloof ik allemaal wel. Ik verbaas me echter meer over de attracties waar géén kritiek op kwam. Waarom hoor ik niemand over Fata Morgana? Waar men geconfronteerd wordt met schietende, kruipende en bedelende Arabieren. Geen van de zalen is gevuld met migranten die ijverig een inburgeringscursus maken en elke verwijzing naar het Israël-Palestina conflict wordt vermeden. En wat dacht je van de Vliegende Hollander. Een attractie over Hollands’ gloriedagen zonder een enkele verwijzing naar het slavernijverleden. Minimaal één op de tien bootjes zou toch een slavenschip moeten zijn waar de bezoekers geketend aan de stoeltjes een andere afslag nemen en op een nagebootste plantage terecht komen. Ter vervanging van de ‘kannibaal’ bij de kookpottenattractie, stel ik een beeld van Halbe Zijlstra voor die vol liberale tevredenheid toezicht houdt vanaf een stapel hoofdpijndossiers en uitkijkt op de naar rechts roterende kookpotten.