Schoolplein-terreur

U kent ze wel, die oude klassieke gangsterfilms. Misdaadklassiekers waarin de toeschouwer zich laat charmeren door maffiosi. Waarom? Omdat ze stijl hebben, natuurlijk we weten allemaal dat ze zich met criminele activiteiten bezighouden, maar ze doen dat met “klasse” (althans in de films is dat het geval). Als ze iemand willen omleggen dan doen ze dat op een plaats waar niemand dat ziet, zoals een afgelegen industrieterrein. Niemand mag van het bestaan van de onderwereld afweten. In de geest van de drooglegging van de jaren ’30, moet de maffia een ondergronds bestaan leiden. Wanneer ze hun kop boven het zand uitsteken lopen ze immers het risico te worden gepakt.

De tactiek van de Mocro-maffia is wel anders: schiet nu je ‘m nog ziet. Voor hen geldt het bekende gezegde “wraak moet je koud serveren” blijkbaar niet. Komt dit omdat deze nieuwe generatie maffiosi, in tegenstelling tot de oude maffiosi, niet bang hoeven te zijn voor de autoriteiten? Liquidaties gaan over en weer als een pingpong-wedstrijd tussen twee Chinezen en we schijnen er ons niet heel erg druk over te maken. Zolang we zelf niet het slachtoffer worden van een persoonsverwisseling, is alles best. Als kinderen van een basisschool in het speelkwartier gezellige spelletjes spelen zoals: “Ebola-tikkertje”, “Tien tellen in het kalifaat, Wie een jood is, is gezien” en “Schipper mag ik overvaren?” met 3 getraumatiseerde Syrische vluchtelingetjes, kan het erg choquerend zijn als ze door een liquidatie naast het schoolplein uit hun utopische droomwereld wakker schrikken en meteen met de harde realiteit geconfronteerd worden.

De Mocro-maffia is genadeloos. Ze schuwen geen enkel middel om hun machtsimperium te vergroten. Het maakt ze niets uit wanneer ze iemand moeten omleggen, ze kunnen makkelijk een huurmoordenaar bekostigen. Daarnaast doen ze alles om aan informatie te komen. Er zijn geruchten dat ze de muziek van James Last gebruiken bij ondervragingen, na een half uur van “James Last op klompen”, zijn de ondervraagden bereidt om alles te zeggen wat ze weten. James Last, de orkestleider, is overleden. Ter ere van zijn gehele carrière en oeuvre, draaide de radio verschillende “hits” van James Last. Met alle respect maar na een tijdje kreeg ik toch wel het gevoel dat een minuut stilte wat beter op z’n plaats was geweest.

Om maar even snel terug op het onderwerp te komen: niemand ontkomt vandaag de dag aan het terreur. Als er tijdens de Napolitaanse oorlogen een veldslag plaatsvond, was dat over het algemeen in een onbewoond gebied. De Slag bij Waterloo is bijvoorbeeld zo’n slag, die deze week tweehonderd jaar geleden plaatsvond. Toen werd de oorlog nog buiten de burgers om uitgevochten, heden ten dagen is de burger echter een onvrijwillige getuige die vaak deel uitmaakt van het front. En zodoende maakt de burger ook deel uit van de geschiedschrijving. Wanneer het geweld zich niet enkel aan het front, maar ook in de stad afspeelt, is de impact op de publieke opinie des te groter.

En ondanks, of dankzij het geweld dat in ons dagelijks leven aanwezig is, zoeken wij naar ontspanning. Veel mensen kiezen een goed boek uit, anderen grijpen naar de muziek om hun ziel met de strelende noten de balsemen. Dan kan men kiezen uit de muziek van Drs. P die vandaag overleed, wiens krakerige stem gecompenseerd werd door geweldige liedteksten. Over zijn stem zij hij in een interview met Willem Duys: “Ik heb wel een hele zuivere zangstem, alleen die gebruik ik niet want dat is zonde”. Ik koos vorige week echter voor mijn grote held: Paul McCartney. Zo vitaal als een vis en jeugdig als een student stond deze 72-jarige ex-Beatle drie uur lang op het podium. Geweldige zang, onvergetelijke hits en snerpende gitaren. Het was geweldig en ik was als 18-jarige wellicht de enige die z’n vader meenam, in plaats van andersom. En het was daar in het Ziggo Dome toen in tot het grote besef kwam. Paul McCartney was met zijn toegift bezig en zong het welbekende “I Saw Her Standing There”. De zaal leefde op. Terwijl de klanken door mijn hoofd galmden, keek in rond in de concerthal. Ik zag, een paar honderd meter tegenover mij een vrouw opspringen. De zwaarlijvige vrouw voelde zich plots weer jong, en leek even voor drie minuten het lillende vlees van zich af te schudden. Toen dacht ik: we hebben allemaal afleiding nodig om te ontsnappen aan de gruwelijke werkelijkheid, zij heeft het gevonden.