Dictators
zijn eigenlijk altijd al een beetje een obsessie voor mij geweest. Het zijn
niet enkel toonbeelden van kwaad en alles dat ik verafschuw, het zijn vaak
markante figuren met de meest uiteenlopende persoonlijkheden. We leven
momenteel in een periode dat veel ‘klassieke’ dictators in hun protserige
mausoleums van de eeuwige rust kunnen gaan genieten. Het 2016-equivalent van de
klassieke dictator is vaak een semi-democraat die in feite als absoluut heerser
te werk gaat. Vaak profiteren ze van een niet al te goed ontwikkelde of
gematigde oppositie en doen ze er alles aan om dat zo te houden. Hierbij helpt
de geheime dienst en een goed ontwikkelde staatsmedia altijd.
Maar denk nu
even aan die klassieke dictators; mannen die door een slinkse staatsgreep, een
militaire coupe of een rebellenopstand aan de macht zijn gekomen. Die oude –
immer door gewapende vrouwen omringde – Khadaffi, de bebaarde en in een hol
weggekropen Hussein of wat dacht je van Kim Jong-il, de bruutste Aziatische
dictator sinds – nog zo’n prachtstuk – Mao Zedong. Wie was er nou nog meer?
Oja, natuurlijk: Fidel Castro. Wat was dat nou ook alweer voor een man?
De Revolutionair
Fidel Castro
was – in tegenstelling tot Georgische boerenpummels als Stalin – een
intellectueel. Castro was namelijk geen boerenpummel hij was de zoon van een
rijke suikerboer en kreeg zo de kans om een opleiding tot advocaat de volgen en
zijn politieke ambities na te streven. Castro wilde niets liever dan aan de
macht komen door middel van verkiezingen, maar Cuba werd geregeerd door
dictator Batista. En een intellectueel onder een dictatuur is hetzelfde als een
boer zonder landwerktuigen, hij kan wel zaaien maar de oogst wordt hem
onthouden. Castro grijpt de macht na een langdurige rebellenstrijd. Cuba heeft
zich ontworsteld van een dictator, de sociale hervormingen kunnen plaatsvinden
en de vrije verkiezingen zullen niet lang meer op zich laten wachten.
De Schoft
De sociale
hervormingen hebben plaatsgevonden. Cuba is vandaag de dag nog steeds een land
met een goed onderwijssysteem en een uitstekende gezondheidszorg. De
verkiezingen bleven echter uit, Castro ontwikkelde zichzelf langzaam als een
linkse Batista die critici de mond snoeide, dichters opsloot en dissidenten
executeerden. Amerika heeft altijd goed samengewerkt met Cuba. Totdat Castro de
macht overnam, Amerikaanse bedrijven nationaliseerde en de maffia de deur wees.
Nadat Kennedy zijn mega-order: Cubaanse sigaren van topkwaliteit, binnen had,
stelde hij een handelsembargo op Cuba in. Toen was Castro een brute dictator,
en dat niet alleen, hij was een brute dictator die zich niet de les liet lezen.
De (haast) Onsterfelijke
Het
interesseerde Fidel Castro vrij weinig wat men in het buitenland van hem vond.
Ondemocratisch? “Ja, wat kan een
president in 4 jaar bereiken? 8 jaar zou een stuk beter zijn. Of 20 jaar, denk
eens aan wat je in 20 jaar kan bereiken!”. Wanneer er lof was over zijn
manier van regeren had dat altijd een ideologische grondslag, wanneer er
kritiek was had dat altijd een pragmatische reden. Gehaat was hij zeker. Hij was een doorn in het oog van de VS, uit nader onderzoek is gebleken dat er 638
moordaanslagen op Castro zijn gepleegd. Van een moordaanslag op straat tot het
vergiftigen van sigaren. Het is allemaal niet gelukt. En dan is het des te
geestiger dat deze bebaarde dictator-bejaarde in alle rust op 90-jarige
leeftijd sterft.
Fidel was
een memorabele, grote schurk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten