De glorieuze staatstelevisie opent met
beelden van de grote leider. Het is groot feest en alle burgers zijn
opgetrommeld om de grote leider te eren, om hem te kunnen bedanken voor zijn
glorieuze leiderschap. De festiviteiten zijn nationaal en groots, een waardige
en koersvaste leider verdient het immers om uit alle hoeken en gaten gesteund
te worden. Er zijn meerdere evenementen georganiseerd zodat alle lagen van de bevolking
kunnen deelnemen aan deze heugelijke feestdag. Zo spelen kinderen spelletjes
ter ere van de grote leider op de basisscholen, ondersteund door een nationaal
programma. En worden er dranghekken neergezet, waarachter het volk zich
verschanst om een glimp van de grote leider op te vangen. De gelukkigen die
zich in de nabijheid bevinden van deze weldoener, voelen zich door zijn
aanwezigheid gezegend.
Alhoewel het bovenstaande bericht een weergave
lijkt van de gebeurtenissen die zich een aantal keren per jaar in Noord-Korea
afspelen, is het een weergave van Koningsdag 2016. We kunnen hartelijk om
landen als Noord-Korea lachen op het moment dat we het slaafse volk de
niet-gekozen leider zien vereren. Maar we kijken niet op van geëmotioneerde bejaarden
die bijna van geluk ineenstorten wanneer ze zich in de buurt bevinden van een
paar omhooggevallen Duitsers die op de een of andere manier op de Nederlandse
troon zijn beland. Dan kijken we ineens niet meer op van Koningsspelen op het
schoolplein of andere festiviteiten die het Nederlandse staatshoofd vereren. Het
is niets anders dan een schattig toneelstukje, een sprookje voor de Privé-,
Story- en Telegraaflezers die zich maar al te graag op de koninklijke familie
storten en ze bewonderen alsof het door god gezonden verlossers zijn.
De familie bewoog zich door Zwolle voort
en werd gedwongen om diverse (soms pijnlijk slechte) optredens te bekijken om
vervolgens vriendelijk te knikken zonder een zweem van afkeuring of vermoeidheid
te laten blijken. Het was naar mijn mening een soort zelfkastijding om de
gespeelde en sprookjesachtige Koningsdag te kijken, de knulligheid deed me erg
veel denken aan de intocht van Sinterklaas waarbij een aantal volwassen nog
niet doorhebben dat het allemaal niet echt is. En terwijl de koning langs een
paar kraampjes loopt om vervult van nieuwsgierigheid te vragen wat voor
geweldige producten er in dat kraampje te koop zijn, begint Amalia zich af te
vragen wat haar allemaal boven het hoofd hangt. Wil ze dit wel? Dit gedoe?
Voordat ze het weet staat ze over twintig jaar ergens op een marktplein te
luisteren naar het plaatselijke bejaardenkoor. Een nachtmerrie die bij elkaar
gehouden wordt door een begeleider van het bejaardentehuis die er als dirigent
geen feestje van weet te bouwen, want iemand die kasplantjes verzorgd is het immers
niet gewend om de bloemetjes buiten te zetten. Dat ze, net als haar vader,
altijd in de spotlights staat en dat elke emotie die ze toont (in het geval van
Amalia is dat er slechts één) door minimaal vijf fotografen wordt vastgelegd.
Amalia gaat het anders doen. Ze gaat niet rondtoeren
in die verschrikkelijke, zwarte bus. Ze heeft geen zin om de adem van Pieter
van Vollenhoven in haar nek te voelen. Ze wil niet zien hoe Prinses Laurentien
op onhandige wijze een oranje-tompouce in haar mik aan het schuiven is. Ze
heeft geen zin in al dat gezwets om haar heen van monarchen zoals de dan
inmiddels bejaarde Alexander, die op dergelijke feestdagen meer alcohol dan
blauw in zijn bloed heeft. Ze wil alleen zijn en geen kraampjes bezichtigen. Bij
Koninginnedag 2046 in Haaksbergen crost ze in een monstertruc over het
marktplein en elke omstander die een foto wil maken, een handje wil schudden of
een praatje wil maken, is zijn leven niet zeker. En wanneer ze een stukje moet
lopen, laat ze zich maar vervoeren door een Segway. Ze heeft ook absoluut geen
zin om discussies aan te gaan rond Prinsjesdag. De critici die beweren dat de
slaven die op de zijkant van de Gouden Koets zijn getekend verwijdert moeten
worden omdat ze ‘niet meer van deze tijd zijn’, worden door Amalia tot aan de
schoenzolen afgebrand. Hoezo? Alsof rijden in een koets met acht paarden ervoor
wél van deze tijd is!? Op deze manier zou ze de monarchie nog wel even zien
zitten, anders niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten