De lijdensweek

Syrische vluchtelingen in een vluchtelingenkamp. Er is veel terreur voor nodig om mensen uit hun woonplaatsen te jagen. De Syrische vluchtelingen hadden in het land van herkomst een baan, een bestaan, vrienden, familie & kennissen. Maar nu worden ze opgevangen in een vluchtelingenkamp in Jordanië, in de regio van herkomst. Opvangen in de regio van herkomst is het nieuwe beleid dat de VVD heeft voorgesteld. Een beleid waar een hoop ophef over is geweest, maar laten we reëel zijn, het is niet realistisch om elke politieke vluchteling in de westerse wereld op te nemen. De PvdA trachtte uit haar as te herrijzen door een aanvallende opmerking te maken, de VVD zou immers zaken willen doen met dictators om te zorgen dat deze opvangkampen tot stand komen. Nee, daar moest de VVD niets van weten, de Volkspartij voor Vrijheid & Democratie zet namelijk nooit haar principes opzij in de omgang met andere landen (herinnert u zich de krokodillentranen van Willem Alexander bij de begrafenis van de Saoedische-Arabische terror-koning?).

De Syrische vluchtelingen drentelen door het kamp in afgedankte V&D shirtjes. Ze denken aan hun vermoorde familieleden en aan de toekomst die er niet al te rooskleurig uitziet. Maar dan lijkt het uitzichtloze bestaan van de vluchtelingen even onderbroken te worden. Een grote stofwolk doemt in de verte op, enkele minuten laten ziet men een witte vrachtwagen naderen. Ook hoort men het geluid van een helikopter, wat is er aan de hand? Krijgen we extra voedsel? Meer medische hulp? Kunnen we terug naar huis? Komt er meer legerbescherming die onze veiligheid kan waarborgen? De vrachtwagen staat stil en de helikopter is geland. Uit de helikopter stapt een vrouw, Minister Ploumen voor Buitenlandse Handel & Ontwikkelingssamenwerking. Ze wordt verwelkomt door vragende blikken die afwachten wat deze “westerse” vrouw hen te bieden heeft. Wat voor goederen komt ze uit haar westerse, superieure, geciviliseerde wereld brengen? Ze loopt richting de vrachtwagen, de klep van dit woestijnbestendig-vehikel wordt geopend. De vluchtelingen zetten een stap naar voren terwijl de vrachtwagen ontladen wordt. Nee, dacht de Syrische vluchteling, we zitten hier in de woestijn, getraumatiseerd, geterroriseerd, uit ons land gejaagd. We zitten in een omgeving verzadigd met zand, zonder ook maar één verharde weg en ze geven ons fietsen. Minister Ploumen keek trots rond en zag hoe de fietsen vol onbegrip werden aanvaard. Uiteraard werd er later nog een bedrag gestort waar de vluchtelingen echt iets aan hadden maar dit was toch het meest belachelijke aanbod ooit. De minister vroeg zich af hoe Nederland iets kon bijdragen, waarop ze uit Amsterdam afgedankte fietsen naar een vluchtelingenkamp in Jordanië stuurde. Ik durf te wedden dat ze voor dit plan nog een compromis met de VVD heeft moeten sluiten door de banden van de fietsen leeg te laten lopen, anders zouden die vluchtelingen wel heel snel deze kant op komen.

Maar het was niet het steekje dat bij de minister los zat dat ervoor zorgde dat heel Amsterdam zonder stroom kwam te zitten. Er werd paniekerig gereageerd en dat laat toch wel weer zien hoe afhankelijk we van het stroom zijn. Je zal het ook maar meemaken, woon je in Amsterdam en wil je met de trein reizen en blijkt deze helemaal niet te rijden. Vervolgens begeeft de arme, Amsterdammer zich richting het NS fietsenhok. Daar krijgt hij van de beveiliger te horen dat zijn fiets door een verwarde, bruinharige, socialistische dame is gejat. En wanneer de arme kerel des avonds op de bank wil ploffen om van een avondje voetbal te genieten, blijkt het Nederlands Elftal een versie van de “Hollandschen School” te spelen waarbij de jongens nog een jaartje moeten blijven zitten.

Maar ons leed is natuurlijk niet te vergelijken met het leed dat geleden is door de slachtoffers van een vliegtuigcrash in Frankrijk. Een egoïstische ziel, een idioot, iemand die zich bij een budget-vliegmaatschappij naar binnen heeft gewerkt en met zijn egoïstische daad talloze onschuldige mensen uit hun levens heeft gerukt. Sommigen mensen zijn zo egocentrisch dat ze niet dood willen zonder dat hun naam in de krant komt. Wanneer zij lijden, moet iedereen lijden, dat denken ze. Helaas is het niet uit te sluiten, hoeveel kan men er werkelijk aan doen? Het enige wat men kan doen is de angst trotseren, je bent namelijk kansloos. Wanneer je het stuur niet in handen hebt, kan je de koers niet bepalen, ook al is dit de meest onverantwoordelijke koers die een mens kan nemen.