Maar wij nemen
verantwoordelijkheid! Het is inmiddels het meest gebruikte excuus van de
afgelopen weken. Wanneer er beleid uitgevoerd wordt waarvan de uitkomsten niet
stroken met de verwachtingen en/of wensen, moet de kiezer de bittere pil maar
slikken omdat ze tenminste hun verantwoordelijkheid hebben genomen. De laatste
maanden is er duidelijk geworden dat veel VVD’ers betrokken zijn bij
fraudezaken en of het aannemen van steekpenningen. Toeval? Nee, volgens de VVD
niet! Dit is volgens de VVD de verwijten aan het hoge aantal VVD-bestuurders in
het land en het zou in ieder geval niets te maken hebben met de aard van veel
VVD’ers. Toch gaat het opvallen wanneer er in de Tweede Kamer ook leden van die
partij zitten waarvan blijkt dat hun blazoen verre van smetteloos is. Nu
herinner ik mij de campagne slogan van een paar jaar geleden van de partij in
kwestie “Geen medelijden hebben met daders, maar met slachtoffers”. Daarom
verbaast het mij des te meer dat de VVD-top de handen boven de hoofden van de
frauderende VVD’ers houdt. Ik zeg: niet doorschuiven, maar aanpakken! De VVD is
een partij met een behoorlijke staat van dienst, zorg dat het een partij is die
schoon blijft van frauderend, politiek afval. Het zegt ook wel iets over de
aard van de VVD-kiezer dat dit niet afgestraft is in de verkiezingsuitslag deze
week.
Maar wij nemen
verantwoordelijkheid! Schreeuwt ook PvdA. Het zou een harde confrontatie moeten
worden tussen Roemer en Diederik en die bleef, ondanks het nieuwe kapsel &
zelfvertrouwen van Roemer, uit. De debatten tussen PvdA en SP stelde over het
algemeen niet zoveel voor. De debatten hielden ongeveer het volgende in.
Roemer: Meneer Samsom, u breekt de zorg in dit kabinet af. U sloopt
verpleegtehuizen, u zit in het kabinet en u voert VVD-beleid uit. Waarom
vergeet u de socialistische waarden die in uw partij verankerd zitten? Samsom:
Meneer Roemer, u staat alleen aan de zijlijn. De kiezer heeft niets aan u. Wij
durven tenminste verantwoordelijkheid te nemen, wij zeggen: de sloopkogel in
die bejaardentehuizen. Het is moeilijk, maar bezuinigen is een bittere pil.
Daarnaast hadden we ook het langverwachte Pechtold-Wilders debat. Het zou een
harde confrontatie worden tussen twee tegenpolen, een spectaculaire, politieke,
knetterende argumenten-vuurwerkshow. Het leek er geeneens op. Het resultaat was
een trieste vertoning, het leek een beetje op een oude band die “The Greatest
Hits” met elkaar gingen spelen. De betweterige zinnetjes en oneliners die de
afgelopen vijf jaar de revue passeerden, werden nu in een uur samengevat. Het
was een eindeloze herhaling waar geen einde aan kwam. Een herhalend gevoel vol
wanhoop en uitzichtloosheid, zoals een oefening op een cardioapparaat in de
sportschool.
En terwijl de economie
zich weer iets aantrekt, ziet de ABN-AMRO weer haar kans schoon om de lonen van
de mensen in de topfuncties weer eens flink omhoog te gooien. En dit is
misschien het punt waar we wat aan de Europese Unie hebben. De Nederlandse
politiek staat als een leeuw zonder tanden tegenover bankdirecteuren die
buitenproportionele bedragen buitmaken omdat het net binnen de begroting past.
Een bankdirecteur mag een royaal salaris ontvangen, maar € 707.500 bruto per jaar is niet langer te verantwoorden
tegenover de maatschappij en andere bankmedewerkers.
En terwijl de VVD slechts
haar bescheiden wonden hoeft te likken, heeft de Partij van de Arbeid een
bloedtransfusie nodig, om haar rode hart weer bij te pompen. De PvdA’ers op de
verkiezingsavond keken alsof ze op een crematie waren waarbij ze afscheid namen
van hun idealen, niet wetende dat de partijtop dat al jaren geleden gedaan
heeft. De PvdA kan zich niet langer staande houden, maar dat is ook moeilijk
wanneer je geen ruggengraat binnen het kabinet hebt. Een zwetende, ongeschoren
Spekman die “het wel had zien aankomen”, klimt op het podium. Daar staat de
man, met een microfoon in zijn hand, wat moet hij zeggen? Vroeger kon hij nog
zeggen: “we zijn op z’n minst groter dan de SP” maar dat was nu ook niet langer
het geval. En daarom moest hij zich vastklampen aan zijn laatste hoop. Een anekdote
over een 91-jarige demente die niet doorheeft dat de PvdA al haar idealen
verloochend. Als een partij het daarvan moet hebben, gaat er iets niet goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten