De Libelle Zomernachtmerrie

Lodewijk Asscher had behoefte aan een rustig moment, en dat moment leek naderbij te komen. Asscher bevond zich kortgeleden op de Libelle Zomerweek. Dat zou een prettige en ontspannende manier zijn om de huisvrouwen warm te maken voor een stem op de PvdA bij de komende parlementaire verkiezingen in maart. Vroeger was dat inderdaad vrij ontspannen. De Libelle-lezeres van tien jaar geleden beoordeelde de politicus meer op zijn al dan niet gekreukte pak en de gestrikte zijden das, ze plaatsten de volksvertegenwoordiger in het politieke spectrum aan de hand van de positie van diens haarscheiding. Sommige lezeressen hadden de politicus wel ergens vaag gezien, maar wat diens beweegredenen waren en of deze goed heeft gepresteerd… Dat kwam tijdens de Libelle-Zomerdagen eigenlijk nooit ter sprake.

Sylvana for President...

De nieuwe Nederlander zit na een lange werkdag thuis. Hij kijkt naar buiten en ziet het trieste weer waar hij deze week te vaak getuige van is geweest. Hij heeft een mooi bestaan opgebouwd in het land waar hij is geboren en waar zijn ouders naar zijn vertrokken. Hij is geïnteresseerd in de actualiteit, zodoende zet hij zijn televisietoestel aan. Hij zapt geruisloos langs de inhoudsloze kanalen die in zijn TV-bundel worden meegeleverd en ziet vervolgens Halbe Zijlstra in beeld, de man die het vuurtje voor de verkiezingen alvast aan het aanwakkeren is. Halbe is immers diegene die de PVV-kiezers kan paaien om naar het liberale paradijs van de VVD over te stappen, waar men de vrijheid heeft om met een zilveren strikje en geleende glitterbretels van Jort Kelder op de toppers te hossen. De nieuwe Nederlander pikt nog even wat nieuws mee over de Brexit; Britten zullen volgens EU-maatregelen zuinigere waterkokers en toasters aan moeten schaffen en de Derde Wereldoorlog zal volgens Cameron uitbreken bij het opzeggen van het Britse EU-lidmaatschap. Vervolgens blijft de nieuwsgierige kijker hangen bij de Wereld Draait Door, want daar zit Sylvana Simons met een belangrijke mededeling…

Jeb, Trump & het Songfestival

Jeb Bush komt binnenkort naar Nederland om een lezing te geven. Als een soort politieke-vluchteling verlaat hij de Verenigde Staten met de staart tussen de benen. Het is triest, maar zo zal hij nu zijn leven moeten vullen. Hij zal als een gekrenkte politicus door de wereld trekken om zijn eigen falen voor een geïnteresseerd publiek uit de doeken te doen. Hij was een van de verliezers van de afgelopen tijd. Hij liet even niets meer van zich horen toen hij uit de race stapte en zo niet langer de Republikeinse nominatie kon winnen. Hij was de gedoodverfde winnaar. Een man met een machtige familie, veel ervaring en (relatief) gematigde standpunten die een hoop kiezers aan kunnen trekken. Hij heeft er werkelijk alles aan gedaan. Hij liet zijn broer voor hem speechen, hij zette zijn bejaarde moeder voor de camera, hij vroeg het publiek om voor hem te applaudisseren… niets mocht baten. Hij schreef een dik boekwerk waarin zijn volledige (toekomstig-presidentiële) beleid in stond uitgekiend. Maar soms doet de inhoud er niet toe, de kiezer is niet geïnteresseerd.

Donald Trump for President...

De kaarten worden opnieuw geschud. Het politieke landschap is aan reflectie en vernieuwing toe, althans, dat lijkt de afgelopen weken het geval te zijn. De Nederlandse politiek maakt zich alvast op voor de volgende verkiezingen. In het SP-kremlin is Roemer al gekroond tot de nieuwe lijsttrekker, er waren immers geen andere kandidaten die zich hadden gemeld om het tegen deze grandioze polonaisesocialist op te nemen. Binnen de SP lijkt men zich overigens nooit erg activistisch uit te spreken tegen de partij(leiding). In de andere socialistische vleugel van de Nederlandse politiek, is men er nog niet uit. Zullen ze Diederik Samsom opnieuw voor het blok gooien, of wil de PvdA na de verkiezingen nog een behoorlijk aantal zetels overhouden? Terwijl de leden van de arbeiderspartij alvast weg zwijmelen bij partijprominenten zoals Asscher of Aboutaleb als lijsttrekker, bijt het oud-Greenpeace-lid Samsom zich in het lijsttrekkerschap vast zoals een harpoen dat in een Walvis doet. Diep van binnen is Samsom de man die aan het roer van The Artic Sunrise wil staan, geheime TTIP documenten openbaar wil maken en zeehondjes onder de bloederige knuppel van een bontjager vandaan wil redden. Misschien leuke ideeën voor wanneer de man volgend jaar uitgeteld thuiszit.

Koningsdag, het treurigste sprookje ooit

De glorieuze staatstelevisie opent met beelden van de grote leider. Het is groot feest en alle burgers zijn opgetrommeld om de grote leider te eren, om hem te kunnen bedanken voor zijn glorieuze leiderschap. De festiviteiten zijn nationaal en groots, een waardige en koersvaste leider verdient het immers om uit alle hoeken en gaten gesteund te worden. Er zijn meerdere evenementen georganiseerd zodat alle lagen van de bevolking kunnen deelnemen aan deze heugelijke feestdag. Zo spelen kinderen spelletjes ter ere van de grote leider op de basisscholen, ondersteund door een nationaal programma. En worden er dranghekken neergezet, waarachter het volk zich verschanst om een glimp van de grote leider op te vangen. De gelukkigen die zich in de nabijheid bevinden van deze weldoener, voelen zich door zijn aanwezigheid gezegend.