Nederland ontwaakt. Langzamerhand doemt
het licht der democratie op aan de horizon, waarop het zich verspreidt over de vele
boomtoppen die ons vaderland kent. De lucht is fris en er is geen wolkje aan de
lucht in dit democratische walhalla waar binnenkort een referendum zal
plaatsvinden. Het is nog maar discutabel of überhaupt 30% van de stemgerechtigden
zal komen opdagen, maar ze hebben het recht en daar draait het om! Er waait een
briesje door dit wereldlijke paradijs, een flyerende Alexander Pechtold moet
zijn folders goed vasthouden. Met zijn grote hypnotiserende hondenogen en zijn
keurig gekamde haartjes, verleidt hij de passanten om in te stappen bij zijn bakfietsen-electoraat
van naïeve, besluiteloze tweeverdieners met een (nog) ongetemde levenslust en
onvoorwaardelijke pro-Europese houding.
Maar waarom offert Alexander Pechtold zijn
vrije zaterdag eigenlijk op om een beetje te gaan flyeren? Omdat de Russische
beer uit zijn slaap is ontwaakt. Poetin is de bron van het kwaad. De manipulatieve
grootheidswaanzinnige die zijn agressieve expansiepolitiek wil voortzetten ten
koste van de Oekraïners, zou enorm veel baat hebben bij het een tegenstem bij
het referendum over het associatieverdrag met Oekraïne. Dit is ongeveer het
niveau waarop de discussie gevoerd wordt. Stem je voor het verdrag? Dan ben je
voor een eindeloze Europese expansie! Stem je tegen het verdrag? Dan ben je een
vriend van Poetin en geef je hem een vrijbrief om te doen en laten wat hij wil.
In de discussie over het associatieverdrag worden gemakkelijke junkfood-argumenten
gebruikt, die niet het intellect maar de onderbuik voeden. De kiezer krijgt
niet de kans om een zorgvuldige afweging te maken, de kiezer moet van het
andere (ja-of-nee) kamp een afkeer krijgen.
Want wat houdt het associatieverdrag met
Oekraïne eigenlijk in? Het is een handelsverdrag, volgens de voorstanders. Een
kans voor Oekraïne om handel te drijven met Europa en het hol van de Russische
beer te ontvluchten. Het is volgens hen geen provocatie t.o.v. Rusland en geen
opstapje voor EU-lidmaatschap voor Oekraïne. ‘We hebben immers ook een associatieverdrag met Chili, en daar provoceren
we toch ook niemand? En wie zegt dat Chili op het punt staat om lid te worden
van de EU?’ Deze redenering lijkt dan wel logisch, maar niet wanneer je de
context kent waarin dit verdrag wordt gesloten. Er wordt nu namelijk een EU-verdrag
gesloten met een land dat verdeeld is in een pro-Russisch en pro-Europees kamp;
een land in burgeroorlog. Een land waar pro-Europa betogers op het Maidanplein
in Kiev steun kregen van de Europakopstukken Van Baalen & Verhofstadt. En
wanneer er na deze gebeurtenissen een associatieverdrag volgt waarbij de banden
met Oekraïne verder worden aangehaald, handel wordt bevorderd, Europese
wetgeving door Oekraïne wordt overgenomen en er zelfs samenwerking komt op gebied
van defensie, kan men mij niet wijsmaken dat het hier slechts om een ‘vrijhandelsverdrag’
gaat en deze situatie te vergelijken is met die van Chili. Want meer handel met
Oekraïne is (op z’n minst) een economische uitbreiding van de EU in Oost-Europa.
Ik ben groot voorstander van handel met
Oekraïne, maar daar is dit verdrag geen goed vehikel voor. Bovendien vraag ik
mij af hoeveel de lokale bevolking aan de toegenomen handel zal hebben, in een
land waar de zakenwereld tot op heden gedomineerd wordt door rijke oligarchen. Bovendien
ben ik van mening dat dit verdrag de kans op vrede in Oost-Europa en normalisering
van relaties met Rusland steeds kleiner maakt. Want wanneer de handel met
Oekraïne wordt geïntensiveerd terwijl er nog steeds economische sancties op
handel met Rusland gelden, heeft Europa haar rol als vredesduif in het
Russisch-Oekraïense conflict uitgespeeld. Daarom is het ook zo’n armoedig argument
om te pleiten dat “een stem tegen het verdrag, een stem voor Poetin” is. Bij
een stem tegen blaas je Poetin geen wind in de zeilen, maar steek je ook zijn
boot niet lek.
Maar hoe komt het dan dat de discussie tot
op het bot gesimplificeerd wordt en dat de twee ‘kampen’ beiden zeer
uiteenlopende interpretaties van het verdrag hebben en de kiezers geen idee
lijken te hebben wat het verdrag inhoud? Dat komt, volgens de experts, omdat de
kiezers het ruim 300-pagina tellende verdrag niet willen lezen. Al zou het
verdrag drie pagina’s zijn! Veel kiezers hebben dat hele verdrag niet nodig om
een sterke mening te hebben! Die baseren hun stem op hun warrige verzameling
aan Facebook-kennis en Hart van Nederland-reportages. Ze zeggen gewoon:
“Ja,
door Europa lopen hier vrouwen rond met hoofddoeken, die van Nederlands
belastinggeld worden betaald! Terwijl we geen geld hebben voor stof om mitella’s
mee te maken voor de gevallen bejaarden met gebroken polsen die dit land hebben
opgebouwd. Dus daarom stem ik straks tegen Roem(..) Turkij(…) Oekraïne! En voor
Geert!”
Maar zijn er dan geen positieve punten op
te noemen over dit verdrag? Uiteraard wel. Zo zou handel uiteraard kunnen
leiden tot meer welvaart voor de ‘gewone man’. Bovendien staat er in het
verdrag ook een artikel waarin men in Oekraïne de dialoog moet openen zodat de
emancipatie van minderheidsgroepen zoals homo’s kan worden bevorderd. Dat kan
uiteraard geen kwaad. Er moet ook nog maar blijken hoeveel dit referendum zal
uitmaken. Om iets te veranderen moet er een opkomstpercentage van 30% zijn en
moet de meerderheid tegen stemmen. Dan is er met een meerderheid tegen het
verdrag gestemd… in een raadgevend referendum. De overheid kan het dus naast zich
neerleggen, bovendien is een deel van het associatieverdrag al in werking
getreden. Wat voor een veranderingen zal dit referendum teweeg kunnen brengen?
De tijd zal het ons leren…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten