We zijn niet in oorlog!

De barman van een mooie, Schotse pub staat rustig achter zijn bar. Terwijl zijn klanten diverse drankjes nuttigen, waaronder de beroemde Schotse whisky, maakt hij de glazen schoon. Een bakje pinda’s wordt bijgevuld en de barman kijkt een beetje rustig om zich heen. Vervolgens slaat verderop de vlam in de pan. Ajaxsupporters sloegen een naburige pub de boel kort en klein. Iedereen vlucht, alsof de Vikingen de stad net hebben betreden, de pub uit. En terwijl iedereen wegvlucht, wordt de barman ontvangen door briesende hooligans met ijzeren pijpen. Terwijl hij op de grond wordt geworpen bewerken ze hem met ijzeren staven waarna ze op zijn hoofd dansen. Nederland heeft zichzelf weer op de kaart gezet. Een groep doorgeslagen voetbal-fanatici rent als een hersen- en herderloze kudde door Schotland om een beschaafd Hollands visitekaartje achter te laten. Het maakt niet uit of ze hebben gewonnen of verloren: hebben ze verloren? Dan zijn ze woedend en slaan ze alles kort en klein! Hebben ze gewonnen? Dan zijn ze blij en in hun euforie slaan ze alles kort en klein. Probeer er met je verstand maar eens bij te komen.

We zijn in oorlog!

Het is stilte op straat is het ware geluid van de angst die onder de bevolking leeft. Zwaar bepantserde busjes rijden door de lege straten, elitetroepen liggen met bivakmutsen en machinegeweren de wacht te houden: het leven staat stil. Af en toe rijdt er een fietser langs en soms loopt een bejaarde naar de glasbak, het kloppende hart van de stad lijkt echter verdwenen. Bijna niemand durft zijn restaurant open te houden, er hangt een deken van rouw en angst over het doorgaans zo levendige Brussel. In restaurants in de omgeving die de deuren voor klanten geopend houden, heerst een gespannen sfeer. Als de angstige sfeer nog langer zal aanhouden, dan zal het tot een punt komen waarin klanten met een beginnend, klein zwart baardje een fooi van het personeel krijgen wanneer ze zich gedeisd zullen houden.

Europa is in het gezicht geslagen, de vijand heeft toegeslagen in het hart van West-Europa: Parijs. En alhoewel de burgervaders van Nederland de burgers aansporen om gewoon naar de concerten en voetbalwedstrijden te gaan, is er toch sprake van een zekere spanning. Want de vraag die altijd zal luiden is: waar zullen ze straks toeslaan? Je kan moeilijk álles beveiligen, alhoewel we al een eind op weg zijn. Brussel ligt al een paar dagen plat, maar volgens de autoriteiten is er “geen reden om in paniek te raken”, een begrijpelijke oproep; maar hoe geloofwaardig komt dat op de inwoners over?

Er is uiteraard een debat gaande over de aanpak van terreur, ook Donald Trump had met het oog op de presidentsverkiezingen een mooie, intellectuele toevoeging aan het debat: als de Parijzenaren wapens hadden gehad, was het heel anders afgelopen. U hoort het geluid van een populistische, doorgedraaide republikein die wanhopige uitspraken doet om zijn resultaat in de peilingen wat op te krikken. Maar omdat het erop lijkt dat deze terreurdreiging niet snel zal verdwijnen, zullen we er mee moeten leren leven. Op een gegeven moment kijkt men niet zo meer op van veiligheidsmaatregelen en verijdelde aanslagen. Vroeger bedacht een luie leerling als spijbelsmoesje dat hij ziek was, in de toekomst belt hij de school op met een slecht geïmiteerde ‘vader’-stem dat hij niet op school kan komen in verband met een terreurdreiging tijdens de wiskunde-toets waar hij niet voldoende voor heeft geleerd.

Ondertussen moeten we ons wellicht gaan afvragen in hoeverre het beleid van de open grenzen n.a.v. het verdrag van Schengen nog vol te houden is. In begrijp dat het voor een handelsland als Nederland vloeken in de kerk is om te toornen aan de open grenzen binnen Europa, maar strengere maatregelen aan de grenzen lijken toch geen overbodige luxe. Terroristen kunnen vrij van A naar B reizen zonder een grenspost tegen te komen. En of de verscherpte controle en monitoring van de veiligheidsdiensten afdoende is, betwijfel ik ten zeerste. IS, Isil, ISIS of Daesh begint te merken dat ze het gevecht aan het front van de terreurstaat op termijn niet zullen winnen. En zoals we nu zien maakt een kat in het nauw rare sprongen. Zo opent IS, Isil, ISIS of Daesh kleine frontjes in Europa, de meest laffe vorm van gewapende strijd. Omdat IS, Isil, ISIS of Daesh het niet van de westerse bombardementen en Koerden (die de afgelopen tijd ineens gesteund worden omdat ze dezelfde kant op schieten) aan het front kan winnen, verplaatsen ze het front naar de weerloze burgers: lafheid ten top.

Is er nog iets geestigs gebeurd deze week? Henk Krol, onze ‘50 Plus’ bejaardenpoliticus, zat achter zijn Windows ’98 computer. Hij feliciteert Joost Zwagerman vrolijk via Facebook, niet wetend dat deze schrijver geruime tijd geleden zelfmoord heeft gepleegd. En terwijl Henk Krol een bericht op de tijdlijn van Napoleon schrijft waarbij hij hem feliciteert met het behalen van de overwinning bij de Slag bij Marengo, spreekt Mark Rutte het volk toe. Jaren heeft de premier gedroomd van dit moment, jarenlang heeft hij zijn speeches voorbereid en nu mag hij eindelijk het zinnetje uitspreken: “We zijn in oorlog”. Dit is de kans voor onze liberale premier om zich eindelijk een keer als ‘de leider met de ijzeren vuist’ te profileren. Eindelijk mag hij even voor oorlogspremier spelen. Hij maande het volk tot kalmte, iedereen moest gewoon naar een concert en naar het restaurant gaan; dat past immers bij onze manier van leven: “we laten ons niet intimideren”. Bij deze woorden vol oorlogsretoriek steekt Churchills “We shall fight them on the beaches” toch bleekjes af, als IS, Isil, ISIS of Daesh daar niet van onder de indruk is, dan weet ik het ook niet meer. 

Je suis Paris

Een weekje Parijs, het is voor velen de standaard geworden; zo’n grote stad kan door velen toch als iets kneuterigs en knus ervaren worden. Wat zullen ze gaan doen, de avond is nog jong; ze gaan uit eten, dat is immers wat je doet als je naar Parijs gaat. Maar plots wordt de gezelligheid verstomd door een ziel met een afgestorven geweten en een machinegeweer in zijn handen. De gezellige avond lijkt op de houden met bestaan; alsof de wereld plots is stilgezet. Liters onschuldig bloed vloeide er die avond in Parijs. Het terroriseren van restaurants, een stadion en een concert zijn pogingen om de inwoners van de westerse wereld in hun huizen te gijzelen, men kan er het beste op reageren door verder te gaan met leven zoals men deed.

Even leken de aanslagen in Parijs voor vele mensen het leven stil te zetten. Er was sprake van een moment van bezinning, maar ook een moment van angst; kan ik straks nog met mijn kinderen naar de intocht van sinterklaas zonder dat er iets gebeurd? Gelukkig was er, afgezien van een aantal volwassenen die protesteerde tegen een fictief figuur, niet veel te vrezen. Hoe ver is een mens in de ontwikkeling als hij opstaat met het idee: ik ga op een kinderfeest heel hard: “weg met zwarte piet roepen”, dat zal het leven van veel mensen waarschijnlijk wel beteren. Het zal overigens wel niet lang meer duren voordat ze gelijk krijgen, de zwarte pieten zullen een soort Michael-Jackson-transformatie ondergaan waardoor ze langzamerhand steeds witter worden en kleine kinderen meenemen in het grote pietenhuis.

Zwarte piet is immers ‘niet meer van deze tijd’ volgens velen, dus moeten er grote aanpassingen komen. Daarom is mijn voorstel om het sinterklaasfeest helemaal te actualiseren. Het Grote Pietenhuis wordt omgebouwd tot een asielzoekerscentrum; de pieten moeten het huis delen met Syrische vluchtelingen en pieten zonder geldig identificatiebewijs worden opgevangen in de regio van herkomst. Daarnaast moet Sinterklaas leven van een AOW. Ook wordt hij constant ondersteund door mantelzorgpiet, die drie uur per week langskomt om een nieuwe 48-uurs luier aan te trekken en een boterletter te prakken waarna deze aan de heiligman gevoerd kan worden, waarna het met chocolademelk word weggespoeld ten behoeve van de spijsvertering. Tenslotte wordt er een onderzoek naar Sinterklaas ingesteld n.a.v. de klachten van vakbondpiet over de cao, ook vindt de zedenpolitie het verdacht dat een katholieke bisschop cadeautjes geeft aan kleine kinderen, zonder er ook maar iets voor terug te vragen.

En terwijl het non-nieuws de revue passeert, kan de lekkende fractievoorzitter van commissie-stiekem even opgelucht ademhalen. Iedereen kijkt naar Parijs, de focus ligt even ergens anders. De hele week lang was Nederland gefocust op commissie stiekem: wie is de mol? Het leek een soort spannende bondfilm waar heel Nederland naar keek, niemand weet wie gebruik heeft gemaakt van zijn “License to Spill”. Het was dan ook niet zo vreemd dat het nieuws voor de aanslagen zo in het oog sprong, er was immers nog vrij weinig gebeurd; Depay die een hoed opheeft die doet vermoeden dat hij opzoek is naar de dichtstbijzijnde Klaagmuur en het doortobberen over de Russische atleten die doping hebben gebruikt. Dat laatste deed me trouwens wel even verbazen, ik had niet durven denken dat de Russen zoveel doping gebruikten, ik heb Mart Smeets immers nog nooit écht enthousiast over de Russen gehoord.

Maar al die gebeurtenissen verdampen naarmate we dichterbij het grote pijnpunt komen: Parijs en hoe nu verder? Iedereen lijkt bang en dat is niet volledig onterecht. Er mogen dan wel al een hoop aanslagen voorkomen zijn, toch is het beangstigend dat zo’n goed georganiseerde actie aan het oog van de veiligheidsdiensten is ontsnapt. Als de Franse veiligheidsdienst er al niet in slaagt om deze aanslag te voorkomen, hoe hangt de vlag er dan in Nederland bij? Ik vrees het ergste. Er is namelijk in het verleden veel bezuinigd op de AIVD, de organisatie leek overbodig en is toen door de bezuinigingen verscheurd. Met de opkomst van IS leek de AIVD echter weer belangrijk te worden en toen kwam er weer snel wat geld bij, alsof dat genoeg is wanneer de hele organisatiestructuur door bezuinigingen is kapotgemaakt! Dat is ongeveer hetzelfde als een hond doodrijden, terugrijden, uitstappen en een pleister op de dode smoel van het beest plakken in de hoop dat het weer gaat leven. Laten we hopen dat er nog een hoop leed voorkomen zal worden.

iPadKids

De jonge idealist wordt wakker en staat op; het is vandaag een mooie dag om de wereld te verbeteren. Wat voor heldendaden zal ik vandaag eens gaan verrichten? De jongen wast zijn gezicht, probeert zijn haar in een representatieve houding over zijn schedel te draperen en kleedt zich aan. De jonge hond loopt over straat, hij is tegenwoordig wethouder en lid van GroenLinks. Sommige mensen betwijfelen of je nog erg lang idealistisch en links kan blijven wanneer je in de politiek terecht komt; wanneer een linkse jongen ‘de das wordt omgedaan’, gebeurt dat meestal ook met zijn politieke vergezichten. Maar onder het motto “niet lullen maar poetsen” betreedt onze held de regionale politieke arena om met een voorstel te komen dat onze wereld zal verbeteren…

De GroenLinks wethouder deed een voorstel om bij de intocht van sinterklaas in Hoorn de “groene piet” te introduceren. De groene piet zou symbool staan voor het tegengaan verspilling en de piet zou een duurzaam imago moeten uitstralen. Van alle wanhopige ideeën die ik over de sinterklaasintocht heb gehoord, is dit toch wel de stompzinnigste. Sinds wanneer worden pieten gebruikt om een politiek idee te propageren, krijgen we straks marktwerking-piet? Waarbij de kinderen zelf mogen bepalen bij welke van de 97 sinterklazen ze op schoot mogen zitten en ten gevolge van de concurrentie de kwaliteit van het snoepgoed zal verbeteren? Bovendien, hoe geloofwaardig is een groene, milieubewuste piet als hij van een stoomboot afspringt die smerige stoomwolken produceert die elk jaar weer een nieuw gat in de ozonlaag rijten?

Ach, kunnen we het hem kwalijk nemen? Wellicht maakt hij deel uit van een fanatiek groepje bleekselderij-knagers die zich kostte wat het kost voor 100% aan de nieuwe schijf van vijf en de tien geboden van het vegan-kookboeken houden. Mensen die één droge cracker als ontbijt, twee als lunch en drie als diner achteroverslaan, zo kunnen ze tien jaar langer doorleven en op hun 108^e met een maag voor bio-voedsel met zo min mogelijk CO₂-uitstoot worden gecremeerd. Deze bieslookjunkies staan weer recht tegenover de gezinnen die even snel iets in de magnetron moeten gooien, omdat koken in veel huishouden tot ‘bijzaak’ gedegradeerd is.

Een Nederlands gezin anno 2015 is namelijk op bepaalde vlakken niet meer te vergelijken met het gezinsleven van tien jaar terug. Moeder heeft het druk, vader heeft het druk en tijd om te praten slibt langzaam weg. Ouders willen meer tijd “voor zichzelf” en lijken kinderen vaak als een belemmering te zien. En aangezien het in veel gevallen voor abortus te laat en voor euthanasie te vroeg is en de poging tot verdrinking van het kind onder het mom van ‘dopen’ niet is geslaagd, moeten de ouders iets andere verzinnen om niet al teveel last van hun kroost te hebben. Zo drukt de ‘absolute’ huisvrouw het kind een iPad in de handen, in de hoop dat ze zo het leven van papa en mama niet in de weg zitten, alles voor en niets door het kind. Zo’n iPad is ideaal, je hoeft tegenwoordig immers niet meer de tv in te schakelen voor Sesamstraat. Bert & Ernie zijn vervangen door Tijd voor Max; dat houdt in dat alleen Meneer Aart nog een redelijke kans heeft om op hetzelfde tijdstip op de buis te blijven.

Een voordeel is wel dat de tv nu in zijn geheel beschikbaar is voor moeder, die nu diverse semi-informatieve programma’s kan bewonderen. Zo zapt ze snel het NOS-Journaal weg en belandt even later bij het programma “Hart van Nederland” waar in een reportage getoond wordt hoe de zogeheten “lokfietsen” dieven aan moeten trekken. Nadat de lokjoden, lokwoningen en nu de lokfietsen hun intrede hebben gedaan, zal het wel niet lang duren voordat er lilliputter-rechercheurs als lokkinderen tegen pedo’s worden ingezet, bedenkt ze. Snel zapt de vrouw naar een ander programma ‘Hello-Goodbye’ een programma waarin zichtbaar wordt hoe televisiemakers een dag de tijd krijgen om een terminale zieke op Schiphol te vinden en te interviewen.  Een sensatiebelust programma waarvan het mij niet zal verbazen als ze het in de toekomst omvormen tot ‘Goodbye-Goodbye’ een format waarin uitgeprocedeerde asielzoekers door John Williams worden geknuffeld en door Arie Boomsma worden uitgezwaaid. En plots valt de stroom uit; de batterij van de iPad is leeg, de Tv doet het niet meer en het is donker in het huis… wat nu?

Ontspoord

“Dat zijn dan drie worsten, zes speklappen en vier hamburgers, dat is dan 21,98 euro, spaart u ook punten voor de terminaalspaarkaart? Bij een volle spaarkaart krijgt u een gratis darmonderzoek!” Ja graag, dank u wel meneer, zegt Mevrouw Mansveld die druk naar haar portefeuille aan het zoeken is. De hele tas wordt overhoop gehaald, zo’n gratis darmonderzoek zou immers geweldig zijn! Bij een slechte uitkomst krijg je een tot Cliniclown omgeschoolde Oranjesupporter aan je bed; dat zijn immers de enige mensen die iets kunnen blijven aanmoedigen dat al lange tijd terminaal is. En terwijl de slager het vlees weer terug onder de toonbank gooit, loopt Mansveld, zoekend in haar tas, de winkel uit. Het was de eerste keer dat ze na het verliezen van een portefeuille geen zucht van verlichting slaakte.

Het was het Fyra-rapport dat de emmer deed overlopen, het was de kans om eindelijk van het ministerie verlost te zijn. Altijd maar de smerige klusjes opknappen, altijd maar die kritiek. Terwijl minister Schultz een nieuwe wandelroute opent, krijgt de staatssecretaris alle rotzooi over zich heen. Minister Schultz was wel bereid om meer te werken, maar het hoeft niet. Niet bepaald een liberaal liberaal uitgangspunt als u het mij vraagt. Maar er waren meer problemen; neem nou de begrotingsproblemen bij ProRail en de overvolle treinen waar de reizigers het vandaag de dag mee moeten doen. Wie op een vroeg tijdstip de trein moet pakken kan zich voorbereiden op een overvolle wagon waarbij de leefruimte van de plofkippen nog riant te noemen is. De druk op de snelwegen moet minder worden en er moeten minder auto’s op de weg, dan moet men ook een redelijk alternatief binnen het openbaar vervoer bieden.

Anderzijds wordt het rijden op de snelweg ook steeds gevaarlijker door een karavaan van vluchtelingen die zich op- en naast de snelweg begeeft. De vluchtelingen trekken namelijk rond voor een slaapplaats, eten en Wifi. Ik weet niet welke van deze drie levensbehoeftes van de 21^e eeuw tot de belangrijkste gerekend wordt. Als Wifi in de wereldgeschiedenis prominent aanwezig was geweest, dan zagen de beroemdste verhalen er toch iets anders uit: “Mozes trok 50 jaar rond met het joodse volk, op zoek naar de beloofde router”. En wanneer de vluchtelingen wellicht een opstopping veroorzaken, zal dat weer een reden zijn voor diverse nationalistische Facebookpagina’s om hun gal te spuwen. Het zal voor partijen als de NVU weer een ultieme kans zijn om de vluchtelingen, en niet het beleid eromheen, tot aan de veters toe af te branden.

En terwijl de spanningen binnen de vluchtelingendiscussie enorm oplopen, worden er twee auto’s van een GroenLinks echtpaar afgebrand. En alhoewel ik nog geen bericht vol grote afkeuring op de pagina “Stem de PVV” heb gevonden, vermoed ik dat die er ongeveer zo uit zal gaan zien: “Er zijn grenzen… sommige dingen kunnen hoe dan ook niet door de beugel, we moeten beseffen dat men hier een stap te ver is gegaan! Hoe kan je in godsnaam twee benzine slurpende auto’s kopen binnen één huishouden wanneer je lid van GroenLinks bent? Dat is toch schandalig!” Maar niet alleen links ontvangt de klappen van de vluchtelingendiscussie, ondertussen heeft Halbe Zijlstra een kogelbrief ontvangen. Een kogelbrief is tegenwoordig eigenlijk het startsein van het serieuze en invloedrijke hoofdstuk binnen een politieke carrière. En terwijl Zijlstra de emotionele wonden likt, is de politie druk bezig om te achterhalen wie de kogelbrief heeft gestuurd. Wanneer ze een adres gevonden hebben, zal er een verzoek worden gestuurd of de dader, in verband met een munitietekort, nog 1000 kogelbrieven naar het ministerie van Defensie kan sturen.

Wanneer de avond is gevallen zit Mansveld met een glaasje rode wijn op de bank. Nadat ze alle woordspelingen in de krant heeft gelezen, van “uitgerangeerd” tot “op een zijspoor gezet”, wordt ze overladen door een stortvloed aan emoties. Wat heeft ze nou precies fout gedaan? Haar carrière is voorbij! Ze staat nu in het rijtje van gefaalde politici, ze staat in een rijtje waar Ivo Opstelten ook in staat en dat is meestal geen goed nieuws. “Politici worden altijd vanuit een luxepositie geobserveerd en bekritiseerd”, verzucht ze. Maar laten we eerlijk zijn, een niet-charismatische politica als Mansveld is ook makkelijk met de rest over één kam te scheren (ik móest wel een grap over d’r kapsel maken).