Dat zeg ik, drama

Zijn de lichten uit? Alle hekken afgesloten? Geen enkele deur per ongeluk open laten staan? Weet je het zeker? Goed, dan kunnen we afsluiten. Dit zou zo de dialoog kunnen zijn die afgelopen week door twee bewakers van Auschwitz werd gevoerd, toen ze een joodse leider in het voormalige concentratiekamp opsloten. De arme man had nog geluk dat hij vergezeld werd door een cameraploeg in plaats van de seksrabbijn. Een pijnlijk incident, maar Nederland was eerder geboeid door Boer zoekt Vrouw. Wat voor choquerende zaken de revue zullen passeren doet er niet toe, entertainment voert altijd de boventoon.

Maar de moralisten worden ook wel eens wakker in Nederland. Deze week stonden er weer een aantal idioten tegen een film over Michiel de Ruyter de demonstreren, omdat de film een verheerlijking van een slavendrijver zou zijn. Ten eerste dreven de meeste Nederlandse kooplui voornamelijk in specerijen, de slavenbusiness was niet erg lucratief. Ten tweede was Michiel de Ruyter geen handelsman maar een admiraal die nog wel eens slaven vrijkocht. Bovendien dragen de demonstranten shirts die in mensonterende omstandigheden zijn gemaakt, waar de slavernij van de 17^e eeuw nog wel een puntje aan kan zuigen. Best ironisch eigenlijk, dat deze hypocriete demonstranten wellicht meer aan de slavernij meewerken dan Michiel de Ruyter ooit gedaan heeft.

We werden deze week allemaal wakker geschud, niet door de langzaam verdwijnende provincie Groningen, maar door een zielig figuurtje die zendtijd op wilde eisen bij het NOS-journaal. Heel Nederland was getuigen van de meest amateuristische gijzeling ooit, het leek wel een slechte goochelact waarbij onze Tarik alleen een aap uit z’n mouw kon toveren. Een beetje heen en weer strompelen en wachten tot de politie hem oppakte, er moet toch ergens een oude Molukker geweest zijn die voor te TV zat te zuchten en dacht: in onze tijd wisten we nog wat gijzelen was… Maar die tijd is voorbij, de trein reed toen tenminste nog met enige regelmaat. Tegenwoordig laat de NS de trein vertragen voordat de wissels bevroren zijn, cabaret hoeft tegenwoordig niet meer bedacht te worden. Toen de gijzeling ten einde was, staarde Nederland naar een vrouwelijke politiewoordvoerder waar boer Geert nog niet z’n aardbeitje in zou willen telen. Daar was een hoop om te doen geweest, boer Geert. Een boer die maar geen genoeg kon krijgen van de lusten die een vrouwelijk lichaam met zich meebrengt. Heerlijk, een beetje anti-feminisme op z’n tijd: vrouwen staan in de keuken omdat daar het minste fout kan gaan en als ze iets artistieks gaan doen, komen ze ook vaak niet verder dan strijken.

En wie niet langer wil kijken naar een boer die een vrouw zoekt, maar naar iemand die er al één gevonden heeft, kan binnenkort bij Koningsdag terecht. Onze koning, heeft dikke krokodillentranen moeten huilen om de overleden koning van Saoedi-Arabië. Een koning van een land waar het schenden van mensenrechten de orde van de dag zijn. Maar u kent de gewoontes van het huidige kabinet. Al kunnen we een zak aardappelen aan een gruwelland verkopen, zijn we bereid om de lijfstraffen door de afgesneden vingers te zien. Maar we moeten niet teveel zeuren tegen Willem-Alexander, hij is slechts een pion die door een slechte schaakspeler heen en weer geschoven wordt. Bij koningsdag heeft hij tenminste zelf de regie in handen. Alexander komt al direct met radicale veranderingen: “Minder koekhappen en minder leden van de Koninklijke familie”. Dat is begrijpelijk want op een gegeven moment wil elk familielid met Willy het land doorkruisen, en dat kan met de onechte kinderen van Prins Bernhard nog wel een hele kluit worden, dan had Peijnenburg in december al moeten beginnen met het leveren van de koek. Bovendien zal er ook minder rondgelopen worden. Dat is begrijpelijk, aan elke beweging in zijn leven die in de buurt komt van sporten, heeft onze koning een traumatische ervaring.

En terwijl de bejaarde koning van het voetbal langzaam van de troon getrokken wordt, kruipt de kanker in de poriën van onze strijdkrachten. Het ministerie van Defensie is erin geslaagd om soldaten te laten sneuvelen die nog geen voet aan het front hebben gezet. Hennis Plasschaert, onze Army-Barbie, houdt vol dat er momenteel geen gevaar dreigt voor de medewerkers van defensie. Maar die krijgen ondertussen te horen: haal maar een mondkappie bij de Gamma. En dan met droge ogen beweren dat de veiligheid gewaarborgd is. Dat zeg ik, drama.