Europa op stelten

De afgelopen jaren ging het al niet heel erg lekker met Europa. Dat was economisch. Nu is er echter nog een probleem bijgekomen: veiligheid. Een reeks van dramatische gebeurtenissen zorgde ervoor dat we niet weten waar we naar moeten kijken. De gevestigde politiek heeft er momenteel haar handen vol aan. Terroristische aanslagen binnen het eigen land voorkomen, zorgen dat men na de aanslag geen afkeer krijgt tegen bepaalde bevolkingsgroepen. Tevens moeten ze zorgen dat populistische partijen vervolgens niet de overhand krijgen. Tot slot moeten ze Poetin stevig in de gaten houden. In de jaren van de koude oorlog was die constante dreiging ook aanwezig, maar toen was het leven tenminste overzichtelijk. Iedereen wist wie “goed” en “slecht” was, en waar de grens tussen de twee supermachten lag. Heden ten dagen hebben we te kampen met het front in Oekraïne, en tientallen potentiële fronten binnen Europa zelf. En het opper-Europa-land Duitsland moet toch weten dat een oorlog met meerdere fronten niet te winnen is.

Duitsland, het land dat nu met het betweterige vingertje richting Griekenland wijst, zat ooit zelf net zo in de misère. Duitsland heeft volop geprofiteerd van het kwijtschelden van de staatsschuld en zou als geen ander moeten weten dat een systeem van eeuwig door bezuinigen niet werkt. In de Verenigde Staten is, dankzij het tegenovergestelde beleid, de economie gered. Bovendien moet West-Europa erkennen dat het hun eigen schuld is dat de situatie nu is zoals die is, we hebben immers een land vol economische kinderziektes binnengehaald, we zijn nu medeverantwoordelijk voor de genezing. Bezuinigingen maken een volk ontevreden. Bij heftigere bezuinigingen zoekt de kiezer ook een heftiger antwoord, in Griekenland balanceerde dat tussen de fascisten en de communisten. En ik heb eerlijk gezegd liever de rode trui van Spekman, dan het bruine hemd van Le Pen, als u begrijpt wat ik bedoel. Een communistische volksopstand zoals we nu ook in Spanje en Italië zien opkomen is begrijpelijk. Het aanhalen van de broekriem is inderdaad vaak noodzakelijk, maar het heeft geen zin meer wanneer het land geen vlees meer aan de botten heeft.

En ondertussen kijkt ons kneuterige landje naar Zuid-Europa, de Nederlanders zijn niet zo revolutionair van aard. De gemoederen spelen echter wel wat op wanneer het kabinet de 1^e Kamer wil vermijden om er een zorgwetje doorheen te drukken, maar dat is gelukkig afgewend. Nu mogen de mensen die met één kunstbeen in het graf staan nog beslissen waar ze geholpen worden. Maar toch worden we wel even bij de wereldpolitiek betrokken. Het kleinste jongetje van de klas wordt weer bij de les geroepen en moet nu goed opletten. De situatie in Oekraïne dreigt uit de hand te lopen en Nederland moet zich gereed maken om straks deel te nemen aan een flitsmacht. Of Poetin daar bang voor is? Ik denk het niet. In de media wordt de hele tijd over provoceren gesproken, maar moet de NAVO ook niet eens naar zichzelf kijken? We provoceren zelf net zo goed. We schenden de verdragen die na de koude oorlog zijn gemaakt door NAVO-basissen in de buurt van Rusland te plaatsen. Vindt je het gek dat de Russen, die de NAVO als een reliek uit de Sovjettijd zien, zich als een kat in het nauw voelen.

Het Nederlandse leger zal een groot onderdeel uit maken van de flitstroepen, ik denk dat ze enkel in staat zijn om te controleren of de tanks van Poetin niet te hard voorbij denderen. Europa probeert nog een diplomatiek spelletje met Poetin te spelen, maar beseft niet dat het gelijk staat aan schaken zonder stukken. Een Nederlander met een militair uniform is toch een beetje hetzelfde als een Fiat-eigenaar met een Ferrari shirt aan. Of we militairen sturen of niet, ik vrees dat we na de oorlog in Oekraïne met de wederopbouw van Groningen moeten beginnen, we pompen het net zo lang leeg totdat boer zoekt vrouw ondergronds opgenomen moet worden.

En ondertussen in de Verenigde Staten heeft Senator John McCain nog een groot aantal volautomatische wapens in de uitverkoop liggen, plots voelt hij een groots medelijden met het Oekraïense volk opborrelen. De demente cowboy zou, vanwege het uitblijven van een nieuwe “war on terror”, zo enorm graag wapens willen leveren. Moeten we het hem kwalijk nemen? Ach welnee, hij is een beetje de Ivo Opstelten van de Republikeinen. En voor dat soort pamper-politici werkt maar één methode: Ja knikken, doorlopen, af en toe wat praten en zorgen dat er niets aan het beleid verandert. Tevens een goede samenvatting van de houding van Europa t.o.v. Rusland.