Make Great Britain Great Again!

Zo trots al ze zijn, vragen ze zich af of ze nog wel deel uit willen maken van een overkoepelende Unie. Iets dat boven hen staat, een vorm waarin ze ‘slechts’ een radartje zijn in een grote machine van deelstaten. Een groot deel van de Britten willen zelfstandigheid, en dan? Op hoop van zegen. Er lijken vrij weinig economische voordelen te kleven aan een Brexit, het is slechts het bevredigen van een nationalistisch sentiment. De tijd van de oude Europese grootmacht uit vervlogen tijden, van het succesvolle kolonialisme, de bruisende industrie. Men wil terug naar de tijd dat Groot-Brittannië nog wat voorstelde. Het Brexit-kamp baseert zich op dezelfde gevoelens als het Donald Trump kamp in de Verenigde Staten, terug naar de tijd van weleer toen alles nog goed was. Zelf de grenzen controleren, onafhankelijkheid: Make Great Britain Great Again!

Geitenneukers zijn zo slecht nog niet...

Duits zijn en grappen maken, het is bijna vragen om problemen. De Duitse komiek die vervolgd mag worden voor zijn beledigende uitlatingen over Erdogan, is het symbool van verzwakte ruggengraat van Europa en diens normen en waarden. Ooit kon Europa een vrijblijvende kritische toon tegen Turkije aanslaan, wanneer het bijvoorbeeld ging over de Armeense genocide of de manier waarop de Turkse overheid met de Koerdische bevolking binnen haar landsgrenzen omgaat. Europa kon altijd de vinger op de pijnlijke plek leggen en Turkije precies laten voelen waarom ze voorlopig nog geen deel uit zullen maken van de Europese Unie. Die tijd is nu echt voorbij, de Turkse overheid neemt wraak.

NEE, NEE, NEE!

De Tweede Kamer is dikwijls het toneel waar met plaatsvervangende schaamte naar gekeken moet worden. Vlak voordat er gestemd zou worden voor het raadgevende referendum, stond Ronald van der Raak van de SP zich wederom druk te maken. Hij stond, zo theatraal als socialisten kunnen wanneer ze geagiteerd zijn, met een nagetekend stembiljet in de plenaire zaal. Hij maakte zich namelijk druk over de duidelijkheid van het biljet, en vermoedde al dat dit het resultaat van een ja-kamp complot was. De SP is immers altijd duidelijk, de campagnefolder met de boodschap: “NEE, NEE, NEE” laat ook al weinig ruimte over voor discussie of relativering. Maar dit stembiljet bood die duidelijkheid niet. Want wanneer men namelijk het bolletje in het vakje niet inkleurde, maar de keuze ‘voor’ of ‘tegen’ aan zou kruisen, werd de stem ongeldig verklaard. Dat was een schande volgens Van der Raak, zo worden de stemmen van veel Nederlanders niet meegeteld! Dat is dan maar goed ook, denk ik. Als je als kiezer nog niet in staat bent om een stembiljet goed in te vullen, dan vraag ik me af hoeveel deze nog aan het democratische proces kan bijdragen. Zo moeilijk is het toch niet. Het is toch geen stembiljet met een doolhof om het bolletje heen? Dat de kiezer met het potlood door het doolhof moet gaan en de goede afslagen dient te nemen om bij het bolletje terecht te komen en binnen de lijntjes blijven, anders wordt de stem ongeldig verklaard. Als dat gebeurt, dan heeft Ronald van der Raak misschien enig recht van spreken.

Een stem voor Poetin, een stem tegen Europa...

Nederland ontwaakt. Langzamerhand doemt het licht der democratie op aan de horizon, waarop het zich verspreidt over de vele boomtoppen die ons vaderland kent. De lucht is fris en er is geen wolkje aan de lucht in dit democratische walhalla waar binnenkort een referendum zal plaatsvinden. Het is nog maar discutabel of überhaupt 30% van de stemgerechtigden zal komen opdagen, maar ze hebben het recht en daar draait het om! Er waait een briesje door dit wereldlijke paradijs, een flyerende Alexander Pechtold moet zijn folders goed vasthouden. Met zijn grote hypnotiserende hondenogen en zijn keurig gekamde haartjes, verleidt hij de passanten om in te stappen bij zijn bakfietsen-electoraat van naïeve, besluiteloze tweeverdieners met een (nog) ongetemde levenslust en onvoorwaardelijke pro-Europese houding.