Last Minute

Ooit sprak de geschiedenisdocent tegenover de klas: jullie mogen blij zijn dat jullie in de 20e eeuw leven. Waarom? Er heerst nu beschaving! Het was halverwege de jaren ’50 de oorlog was net voorbij en de Nederlandse prinsesjes zaten op een vooruitstrevende school. Even keek Beatrix rond en keek of ze iemand van het andere geslacht kon ontdekken die haar toekomstige huwelijkspartner zou kunnen zijn. De oorlog was voorbij, er heerste vrede, en de vrijheid vierde hoogtij. Wat de prinsesjes waarschijnlijk niet wisten is dat de joodse leerlingen doelbewust in andere klassen zijn gestopt. Want stel je voor dat de prinsesjes een verhouding zouden krijgen met een joodse jongen! Verschrikkelijk! Een oorlogsmisdadiger oké, maar een jood!

Het schooljaar loopt ten einde, vakantietijd. Na een jaar van hard werken is het tijd om te ontspannen. Omdat de wereld van vandaag de dag een stuk kleiner lijkt geworden, maakt het absoluut niet uit waar men naartoe wil gaan. Alles is mogelijk, een droomvakantie is maar enkele muisklikken van de consument verwijdert. Een dag achter de PC, zoekend naar de juiste aanbieding. En kijk eens aan: een last-minute naar Tunesië. Men is in een euforische staat, voor een schijntje naar de zon. De vrolijke vader die de reis betaald heeft echter niet door dat met het boeken van deze last-minute de laatste levensuren wegtikken. De koffers worden gepakt, de vliegangst uit het hoofd gepraat en de voorpret is al in volle gang.

Eindelijk zijn ze aangekomen bij het hotel. Een prachtig oord met een toeristische grandeur waar je voor een last-minute prijsje ú tegen zegt. Nadat de kinderen in het lauwe, gelige water van het pierenbadje zijn gedropt, zoekt de vader een plekje op het overvolle strand. Hij vind een plekje, rolt zijn handdoek uit en gaat liggen. Na uren in de economyclass met de knieën in de nek te hebben gezeten, is het heerlijk om even languit in de zon te kunnen liggen. Even vraagt hij zich af of hij het zolderraampje wel goed heeft dichtgedaan. Hij zucht vertwijfelend, doet zijn ogen dicht om nooit meer wakker te worden. Een idioot komt met een speedboot aangevaren, ziet dat er schepsels zijn die het leven waarderen en zich niet laten hinderen door een bepaalde ideologie of geloof. Waarop de idioot het besluit neemt om het hele strand neer te maaien met zijn Ak-47. Spelende kinderen, lachende vrouwen, grappende mannen, als je een hekel aan vrede & geluk hebt zal  het niet moeilijk zijn om je magazijn erop leeg te schieten.

Islamistische Staat brokkelt langzaam uiteen. En dit is hun PR-stunt waarmee ze nieuwe leden proberen te werven. Je zou je af kunnen vragen wie graag ten strijde wil trekken voor een bloeddorstig leger dat elke vorm van geluk en liefde lijkt te minachten. Het blijken jongens te zijn die avontuur zoeken. Dat is de simpele conclusie die wordt getrokken na het analyseren van het profiel van de jongens. Het komt niet door westerse provocatie maar door een doorgeslagen “droom” over een kalifaat. De jochies willen wat te doen hebben. Dus wat doen ze dan? Dan vallen ze een gasfabriek binnen en proberen een mega-explosie te veroorzaken en onthoofden een onschuldige man. Anderen vallen weer een moskee binnen en schieten in het rond. Het is op het punt gekomen waarbij ik me niet echt meer verbaas over dit soort zaken. Ik keek niet echt van de aanslag in  Frankrijk op omdat ik eigenlijk al een tijdje zoiets verwachtte. Deze aanslagen zijn een snelle manier om vele zielen tegelijk af te stompen.

De prinsesjes luisterden aandachtig naar hetgeen de docent, die zijn verhaal vervolgde, te zeggen had. Jongens en meisjes, jullie mogen blij zijn dat we in een tijd van beschaving en vrijheid leven. Wie van jullie is er wel eens in het binnenhof geweest? Een paar leerlingen steken hun hand op. Daar is Van Oldenbarnevelt onthoofd, kinderen en ouders kwamen er kijken. Een onthoofding? Dat is in deze tijd toch niet meer voor te stellen. Op een prent laat de docent zien hoe het hoofd van Balthasar Gerards op de stadsmuur van Delft gespietst werd. Jongens, ik druk jullie één ding op het hart: wees dankbaar dat jullie kinderen en kleinkinderen dit soort taferelen niet hoeven mee te maken in onze moderne, beschaafde wereld.  

Waterloo

De keizer kijkt over het slagveld uit, het staat er niet goed voor bij de Fransen. Een afslachting, andere woorden dekken de lading niet. De Franse elitetroepen hebben het al zo moeilijk en nu zet generaal Wellington, Napoleons grootste rivaal, een aantal verse troepen in: de Nederlanders. Alhoewel ze niet het volle vertrouwen kregen werden ze ingezet op dit cruciale moment van de slag. En het waren de Nederlanders die het tij deden keren. Het waren de Nederlanders die het evenwicht uit de machtsverhoudingen bracht en de geallieerde troepen de overhand in de strijd gaven.

We vieren deze week dat we 200 jaar geleden Napoleon hebben verslagen. Alleen zijn we weggecijferd door de Britten die de Nederlandse bijdrage blijkbaar niet zo belangrijk vinden. Schandalig! De enige succesvolle en zinvolle missie van het Nederlands leger wordt niet eens erkend. Voor jaren rondbanjeren in Afghanistan wordt het Nederlandse leger weliswaar wel erkend, maar dat is nou niet echt iets om trots op te zijn. Wat hebben we verder met het Nederlandse leger bereikt? We hebben ons steentje bijgedragen aan de Irakoorlog, waarvan Hans van Baalen de enige is die nog durft te beweren dat het destijds een goede beslissing is geweest. Onze enige heroïsche daad op het slagveld is vergeten, bij het Nederlandse Leger mogen mensen aan meer denken dan enkel het “Karremansje”.

Ooit stond het gevaar ver van de burgers weg en werd doodgaan in de strijd gezien als een eervolle zaak. Vuurwapens werden bijna alleen door het leger gebruikt. Bij de Slag om Waterloo stonden honderden strijders tegenover elkaar, vechtersbazen in prachtige pakken. Dood en eer stonden met elkaar verbonden. Vandaag de dag hebben we meer te maken met simpele schietdebielen. Waarom? Omdat men tegenwoordig makkelijker aan vuurwapens kan komen dan aan speciale behandeling voor verwarde personen. We kijken er niet meer van op. Een idioot springt uit een auto in Oostenrijk en zwaait met een mes in het rond. En een wereldvreemde gek die vol nostalgie naar het slavernijverleden van de Verenigde Staten kijkt, beëindigt het leven van mensen die de lof op het leven bezingen. Een grappenmaker kan nog pogen een relativerende opmerking te maken door iets te zeggen over “de kogel door de kerk” maar soms zijn die dingen niet op z’n plaats. We kijken niet meer op van dit soort aanslagen, we raken afgestompt.

De afstomping en de afname van de interesse worden nogmaals versterkt op het moment dat de berichtgeving zich steeds maar herhaalt. Wat moet men inmiddels over Griekenland denken? Ze hebben de aller-aller-aller-allerlaatste kans aanstaande maandag. Griekenland speelt een fascinerend spel met Europa. Af en toe leunen ze wat richting Europa en horen ze de angstkreten en dreigende woorden aan. Vervolgens vindt er een lichte flirt met Poetin en het Chinese staatshoofd plaats, waarna ze een stuk beter achter de onderhandelingstafel met de EU zitten. Het is een economische & politieke slag tussen Athene en Brussel. Wie zal er gaan winnen? Ik heb geen idee. Mocht de EU als overwinnaar uit de onderhandelingen komen, dan wil ik dat de rol van Nederland duidelijk naar voren komt. Zodat ik later aan mijn kleinkinderen kan vertellen dat Dijsselbloem cruciaal was ingezet De beslissende slag in België, tweehonderd jaar later.

Na de slag om Waterloo wist Napoleon te ontkomen. Hij vluchtte te paard en liet een met bloed doordrenkt slagveld achter. Hij stond nu alleen, niemand steunde hem meer. Hoe heeft hij zichzelf in die situatie gekregen? Napoleon werd later opgepakt door de Britten en naar het eiland Sint Helena verbannen. En daar leefde hij rustig voort, zonder dat hij Europa enige schade zou kunnen berokkenen. En als ik denk aan die Napoleon, die iedereen tegen zich in het harnas heeft gejaagd en alleen is komen te staan, dan moet ik denken aan onze Kamervoorzitter. De arme schat vertelde deze week dat alle anonieme brieven die aan de Tweede Kamer gestuurd worden, door de papierversnipperaar gaan. En in plaats van excuses aanbieden, vertelde ze meteen dat ze niet verantwoordelijk is. De vrouw die alle schuld van zich afschuift, de vrouw die geen orde kan houden, de vrouw die alleen staat. Laten we haar wat rust gunnen. Wat dacht je van een Waddeneiland? Op een dag wordt de Kamervoorzitter na een huilbui door een kamerbode meegenomen en in een busje op weg naar Scheveningen gezet. Vervolgens wordt ze met een speedboot richting Schiermonnikoog gevaren waar ze de wekelijkse vergadering van strandjutters mag voorzitten.  

P.S.

Ter ere van DRS. P heb ik een Ollekebolleke geschreven, de dichtvorm waar Drs. P beroemd om werd:

Crematie

Aftakelen tot het einde

Bodem is bereikt

De oude dame is overleden

Eenzaam en berooid

Men vraagt een kapitaal

Crematie-industrie

Nabestaanden krijgen de rekening

De laatste keer dat oma roet in ’t eten gooit

Schoolplein-terreur

U kent ze wel, die oude klassieke gangsterfilms. Misdaadklassiekers waarin de toeschouwer zich laat charmeren door maffiosi. Waarom? Omdat ze stijl hebben, natuurlijk we weten allemaal dat ze zich met criminele activiteiten bezighouden, maar ze doen dat met “klasse” (althans in de films is dat het geval). Als ze iemand willen omleggen dan doen ze dat op een plaats waar niemand dat ziet, zoals een afgelegen industrieterrein. Niemand mag van het bestaan van de onderwereld afweten. In de geest van de drooglegging van de jaren ’30, moet de maffia een ondergronds bestaan leiden. Wanneer ze hun kop boven het zand uitsteken lopen ze immers het risico te worden gepakt.

De tactiek van de Mocro-maffia is wel anders: schiet nu je ‘m nog ziet. Voor hen geldt het bekende gezegde “wraak moet je koud serveren” blijkbaar niet. Komt dit omdat deze nieuwe generatie maffiosi, in tegenstelling tot de oude maffiosi, niet bang hoeven te zijn voor de autoriteiten? Liquidaties gaan over en weer als een pingpong-wedstrijd tussen twee Chinezen en we schijnen er ons niet heel erg druk over te maken. Zolang we zelf niet het slachtoffer worden van een persoonsverwisseling, is alles best. Als kinderen van een basisschool in het speelkwartier gezellige spelletjes spelen zoals: “Ebola-tikkertje”, “Tien tellen in het kalifaat, Wie een jood is, is gezien” en “Schipper mag ik overvaren?” met 3 getraumatiseerde Syrische vluchtelingetjes, kan het erg choquerend zijn als ze door een liquidatie naast het schoolplein uit hun utopische droomwereld wakker schrikken en meteen met de harde realiteit geconfronteerd worden.

De Mocro-maffia is genadeloos. Ze schuwen geen enkel middel om hun machtsimperium te vergroten. Het maakt ze niets uit wanneer ze iemand moeten omleggen, ze kunnen makkelijk een huurmoordenaar bekostigen. Daarnaast doen ze alles om aan informatie te komen. Er zijn geruchten dat ze de muziek van James Last gebruiken bij ondervragingen, na een half uur van “James Last op klompen”, zijn de ondervraagden bereidt om alles te zeggen wat ze weten. James Last, de orkestleider, is overleden. Ter ere van zijn gehele carrière en oeuvre, draaide de radio verschillende “hits” van James Last. Met alle respect maar na een tijdje kreeg ik toch wel het gevoel dat een minuut stilte wat beter op z’n plaats was geweest.

Om maar even snel terug op het onderwerp te komen: niemand ontkomt vandaag de dag aan het terreur. Als er tijdens de Napolitaanse oorlogen een veldslag plaatsvond, was dat over het algemeen in een onbewoond gebied. De Slag bij Waterloo is bijvoorbeeld zo’n slag, die deze week tweehonderd jaar geleden plaatsvond. Toen werd de oorlog nog buiten de burgers om uitgevochten, heden ten dagen is de burger echter een onvrijwillige getuige die vaak deel uitmaakt van het front. En zodoende maakt de burger ook deel uit van de geschiedschrijving. Wanneer het geweld zich niet enkel aan het front, maar ook in de stad afspeelt, is de impact op de publieke opinie des te groter.

En ondanks, of dankzij het geweld dat in ons dagelijks leven aanwezig is, zoeken wij naar ontspanning. Veel mensen kiezen een goed boek uit, anderen grijpen naar de muziek om hun ziel met de strelende noten de balsemen. Dan kan men kiezen uit de muziek van Drs. P die vandaag overleed, wiens krakerige stem gecompenseerd werd door geweldige liedteksten. Over zijn stem zij hij in een interview met Willem Duys: “Ik heb wel een hele zuivere zangstem, alleen die gebruik ik niet want dat is zonde”. Ik koos vorige week echter voor mijn grote held: Paul McCartney. Zo vitaal als een vis en jeugdig als een student stond deze 72-jarige ex-Beatle drie uur lang op het podium. Geweldige zang, onvergetelijke hits en snerpende gitaren. Het was geweldig en ik was als 18-jarige wellicht de enige die z’n vader meenam, in plaats van andersom. En het was daar in het Ziggo Dome toen in tot het grote besef kwam. Paul McCartney was met zijn toegift bezig en zong het welbekende “I Saw Her Standing There”. De zaal leefde op. Terwijl de klanken door mijn hoofd galmden, keek in rond in de concerthal. Ik zag, een paar honderd meter tegenover mij een vrouw opspringen. De zwaarlijvige vrouw voelde zich plots weer jong, en leek even voor drie minuten het lillende vlees van zich af te schudden. Toen dacht ik: we hebben allemaal afleiding nodig om te ontsnappen aan de gruwelijke werkelijkheid, zij heeft het gevonden. 

Grote, Dikke Ikke

“Waarom moest mijn vader een Marklin-trein voor me kopen, waarom kocht hij geen blokken voor me toen ik klein was? Dan zat ik nu niet in deze ellende!” Dat moet NS-topman Timo Huges gedacht hebben toen hij merkte dat hij vrij weinig steun meer ontvangt. De verhoren gaan door en de aanbesteding van de Fyra wordt compleet blootgelegd. Eén ding is zeker: er gaan koppen rollen.

De NS heeft nooit helemaal goed om kunnen gaan met de privatisering van de spoorwegen. Links en rechts zien ze nieuwe partijen opkomen en ze lijken er alles aan te doen om nog steeds aan de top te blijven. Zal de NS na deze affaire haar toppositie langzaam verliezen? Het is al lang duidelijk dat de Fyra niet de goede kandidaat is geweest en dat de NS voor een dubbeltje op de eerste rij wilde zitten. Het is ook niet meer uit te leggen. We bouwen een hogesnelheidslijn, waar op het eerste oog niet zoveel belangstelling voor is. En vervolgens kopen we een trein die qua snelheid de hogesnelheidslijn niet volledig benut. Bovendien kan de Fyra niet tippen aan andere hogesnelheidstreinen, zoals Eurostar & TGV, die in Europa al haar sporen hebben verdiend.

De verhoren zijn dan ook een beetje treurig om aan te zien. Topmannen die keurig in het pak zijn gehesen en een goede opleiding hebben genoten en doorgaans zeer zelfverzekerd zijn, beantwoordden de vragen alsof ze het niet helemaal op een rijtje hebben. Als je aan een bejaarde de vraag stelt wanneer de Tweede Wereldoorlog plaatsvond, en deze antwoord met “van 1965 tot 1876”, dan kan je nog denken dat het door de leeftijd komt. Maar als je goed opgeleide mensen ziet die niet helemaal weten wat ze op cruciale momenten hebben gezegd en die twijfelen aan hun aanwezigheid bij bepaalde bijeenkomsten, dan begin ik me toch zorgen te maken. In de rechtbank bleek horror-neuroloog Jansen Steur psychisch niet helemaal in orde, wat strafvermindering op zal kunnen leveren. De taart sturende bejaarde die Linda de Mol bedreigde, bleek ook plots dement. Nu proberen de NS-topmannen hetzelfde, ze weten het allemaal niet zo goed meer en zo proberen ze de dans te ontspringen. Ze zijn niet alleen Oost-Indisch-doof voor de problemen rondom de aanbesteding, ze zijn ook West-Nederlands-dement als het gaat om hun betrokkenheid bij deze aanbesteding.

Is het bestaansrecht van de NS in gevaar? De VVD-er maakt zich daar niet zo’n zorgen om. Het arme, Gelderse statenlid moet in de Tweede klas reizen. Omdat een paar broccoli vretende salonsocialisten de eerste klas “te duur” vonden. In de trein, de enige plek waar de klassenmaatschappij van Nederland een beetje zichtbaar is, kan de VVD-er zich niet onderscheiden van de rest. Nu moet hij met zijn Macbook tussen de SP’ers in de Tweede Klas gaan zitten. Hij was laatst nog bij een partijbijeenkomst van de VVD. Mark Rutte sprak daar over het verafschuwen van de grote, dikke ik. De VVD-er moet weer normaal gaan doen, ze moeten betrokken zijn en op gelijke hoogte met de burger staan. Deze tekst is niet erg verwonderlijk aangezien Mark Rutte al zei dat de pakken verwisselt moeten worden voor de truien, toen hij voorzitter was van de JOVD (een clubje van jonge liberalen die de tijd krijgen of ze willen behoren tot D66 of een politieke partij met standpunten).

Hij vervolgd zijn speech met de woorden: “Ik weet dat we (verwijzend naar de “dikke ik”) die mensen niet hebben binnen de VVD, maar als je er een zien, zeg dan dat we dat niet zo doen binnen deze partij.” Een klein, zenuwachtig lachje stijgt uit de zaal op. Een aantal VVD-ers kijken elkaar benauwend aan. Een aantal anderen kijken vluchtig om zich heen of ze de nooduitgang kunnen vinden. Een groepje gekamde bretelbankiers bladeren vluchtig door het programmaboekje of er een socialistische spreker kwam. Maar, nee. Ze hebben de boodschap opgedragen gekregen van hun eigen partijleider, ze zullen moeten gehoorzamen. De volgende dag staat het Gelderse Statenlid in de trein, er was immers geen stoel meer vrij. Hij ziet een tweet van de VVD voorbijkomen over de ophef rondom de “eerste of tweede klas-affaire”. Hij zucht, ploft neer en wacht totdat hij een uitnodiging krijgt voor een verhoor.