Gelukszoekers!

Het was een lange en uitputtende reis. Maar wat verwacht je? De overtocht is niet makkelijk en snel gemaakt, je moet er als gelukszoeker maar wat voor over hebben. In een zwak vlotje moest de man de hoge golven trotseren. De man is inmiddels zeeziek van de deining en suft langzaam weg. Een grote golf trekt de man uit z’n vlotje. De man schrikt op en zwemt met al zijn kracht richting het strand. Uitgeput loopt hij de laatste stapjes en wanneer zijn voeten in het droge zand staan, zakt hij door zijn knieën. De gebroken Bram Moszkowicz aanschouwt het politieke landschap waar hij in terechtgekomen is. Een nieuw land, een nieuwe kans.

Het was een aandoenlijke persconferentie. Het was al lang bekend dat Bram de politiek in zou gaan, nu het zover was, waren de verwachtingen hoog gespannen. De pers was verzamelt in Nieuwspoort en iedereen wist wat ze zal worden aangereikt, ze wisten alleen nog niet hoe het was verpakt. Wanneer de camera’s al een glimp van de kale, dandyeske, zonnebankgebruinde dissident-PVV-er Van Klaveren hebben opgevangen, weet iedereen dat het niet lang meer zal duren voordat we ons zwarte schaap te zien krijgen. Er klinkt orgelmuziek, (wat later de intro van “That’s Life” van Frank Sinatra blijkt) en het lijkt net of er een variété act op het punt staat te beginnen. Vervolgens komt er een onzekere Bram naar binnen gesukkeld, die in een slecht zittend C&A pak een speech voorleest waar hij een aantal open deuren intrapt. Moet dit de nieuwe flamboyante politicus worden? Hij lijkt nu al onzekerder dan Yolande Sap! Dat is overigens niet zonder reden, hij heeft immers al in talkshows laten blijken dat hij nog niet zoveel van het partijprogramma afweet.

Los van het betwistbare punt of Bram op inhoudelijk vlak een kansrijke politicus zal worden, verwacht je dat hij de kiezer zal proberen te imponeren met zijn charmerende en welbespraakte toon die hem van veel politici zou onderscheiden. Dit is in ieder geval geen sterk begin. Bovendien hebben we helemaal geen Moszkowicz nodig om de Tweede Kamer op haar grondvesten te doen schudden. Een langzaam inzakken spreekgestoelte tijdens het betoog van Mansveld, is daar al genoeg voor.

We zijn altijd zo geïnteresseerd in dit soort bijzaken, zodat we kunnen wegkijken van de pijnlijke hoofdzaken die momenteel op tafel liggen.  Een paar jaar geleden opperde onze oud-premier nog dat hij terug wilde naar die oude VOC-mentaliteit. Die is wat mij betreft wat doorgeslagen. Het begon bij het accepteren van culturele verschillen om geen barrière op te werpen voor de handel die door Nederland gedreven moest worden, en nu lopen we bij elke gevoelige kwestie op eieren. Provocatie is natuurlijk onnodig, maar we moeten bepaalde zaken zoals de Armeense genocide toch inmiddels wel erkennen. We blijven het met oprechte lafheid een “kwestie” noemen. We grote delegaties naar Cuba, Rusland en Saoedi Arabië om de banden aan te halen en nationale rampen met krokodillentranen herdenken, maar er komt geen delegatie van het kabinet om de Armeense genocide te herdenken.

Een grote herdenking en wie komt er namens Nederland? Arie Slob! Arie Slob in z’n eentje naar zo’n herdenking sturen is ongeveer hetzelfde als Lutz Jacobi lid maken van de VN-veiligheidsraad! Het kabinet geeft door deze laffe stellingname vrij spel voor types als Kuzu en Öztürk. Het komische duo voor al uw feestavonden en partijen. Ze bieden diverse spellen aan waarmee ze het publiek vermaken zoals: de zeteldans, een dans waarbij er steeds een zetel wordt weggeroofd. Daarnaast komen ze met goocheltrucs waarbij ze pijnlijke historische gebeurtenissen uit het Turkse verleden laten verdwijnen en een Koerd langzaam van het podium verdrijven.

Daar zit Bram dan. Zijn politieke doel is bereikt, hij zit in Den Haag. Waarvoor deed hij het nou ook alweer? Volgens zijn speech deed hij het voor zijn kinderen en voor de maatschappij. Hij zou nu voor de maatschappij willen betekenen, wat hij jaren voor cliënten heeft betekend. Dat beloofd veel goeds, de slechte omgang met cliënten is o.a. de reden dat hij nu geen advocaat meer is. Waar deed hij het echt voor? Voor zijn inkomen. De politiek wordt op deze manier een soort samenraapsel van werkloze, publieke figuren die op zwart zaad zitten en ineens zeer maatschappelijk betrokken zijn. Er zijn mensen die uit pure wanhoop 10 sollicitatiebrieven per week schrijven om aan een baan te komen. Voor hen heb ik momenteel meer respect dan voor uitgerangeerde gelukszoekers die met hun bootje het politieke landschap binnenvoeren.