Als zonnepanelen die nooit in
de schaduw staan, laadt men zich voortdurend op voor verschillende discussies
aan de diverse talkshowtafels. Er wordt polarisatie gezaaid, om vervolgens
opinie te oogsten. Elke avond moet er weer een programma worden gevuld, en de
discussies zijn wel zo overzichtelijk wanneer er een duidelijke tegenstelling
aan tafel plaatsvindt. Maar is dit een fenomeen van de laatste jaren? Neen,
polarisatie is de rotte vrucht die de mensheid zo nu en dan in de mand met
smetteloze appels werpt.
Nu wordt het nepnieuws op
Twitter en Facebook verspreid. Het kwaliteitsnieuws wordt alleen door de elite
geraadpleegd, en de lageropgeleiden doen het met de wanstatige woordenvodjes
die op het internet circuleren. Dit is echt iets van alle tijden. Vroeger had
men weliswaar geen Twitter of Facebook, maar er werd genoeg nepnieuws
verspreid. Pamfletten met fakenews werden uitgedeeld in de vele trekschuiten
die ons waterrijke land kent. Deze pamfletten hadden een enorme invloed op de
publieke opinie, en vormden zo een perfect instrument voor polarisatie.
Toen de gebroeders De Witt uit
de Gevangenpoort werden gesleept en verderop werden vermoord, waren zij
misschien wel de eerste Nederlandse slachtoffers van nepnieuws. Het zouden
verraders zijn, regenten die er niet waren voor de echte Nederlanders. Daar is
een polariserende tweet over Rutte niks bij.
Dan de polarisatie op gebied
van geloof. Vandaag de dag is een gedeelte van de bevolking van mening dat de
islam een groot gevaar is. Een schande, dat men dat vindt. Het past niet bij
Nederland, is een andere vaak gehoorde zin. Totale onzin. Nederland is geboren
uit religieuze polarisatie. De Tachtigjarige Oorlog begon bij de strijd tegen
de katholieke overheersing en lang na die oorlog werden katholieken als een
gevaar gezien. Pas in de 19e eeuw kwamen de katholieke bisdommen
terug in Nederland en in 1938 zei de SGP-oprichter Kersten nog het volgende
over de katholieken: ‘Rome is onze grootste vijand. Meer dan voor socialist en
NSB’er heeft ons protestantse volk voor Rome te vrezen’.
Afijn, zal u wel denken, dat
was het begin van de 20e eeuw. Maar er zijn nog zoveel voorbeelden.
De bestorming van de communistische krantenredactie in 1956, de krakersrellen
in Amsterdam in de jaren ’70, de inhuldiging van Beatrix waar relschoppers en
koningshuisfetisjisten tegenover elkaar stonden en de felle kernwapendiscussie
in de jaren ’80.
Inderdaad. Er lijkt veel meer
polarisatie aanwezig wanneer we dit vergelijken met de jaren ’90. Maar dat was
een vrij stille periode ten midden van roerige tijden. De uitingen van
polarisatie zijn echter wel zichtbaarder geworden. Het opinieaanbod op tv en
internet is veel groter en op social media heeft iedereen een platform om zijn
of haar ongenoegen te spuien. Kortom: polarisatie is terug van nooit
weggeweest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten