De Sociaaldemocratische Ramkoers(wijziging)

Een boze man drentelt heen en weer. Het is Jacques Monasch. Jacques is een boze socialist, dat lijkt een pleonasme, maar deze socialist distantieert zich openlijk van zijn partijgenoten en het huidige partijbestuur. De kiezer is boos, de partij moet meer naar links en er moet een directe democratie ingevoerd worden. Daarnaast zal het weleens tijd worden dat het partijprogramma wordt samengesteld door een groep van jonge, progressieve geesten die midden in het leven staan, in plaats van een paar 70+ers. Verder heeft de PvdA zich van de kiezer vervreemd, Lodewijk & Diederik zijn de gezichten van de impopulaire PvdA van dit kabinet en zodoende moet er een nieuw gezicht aandienen die de partij zal behoeden voor een implosie bij de verkiezingen van maart 2017. Dat Jacques Monasch dat gezicht niet draagt, werd al vrij snel duidelijk wanneer hij, al struikelend over zijn woorden, zijn deelname aan de lijsttrekkersverkiezing bekend maakte.



De strijd zal dus gaan tussen Samsom, Monasch en Asscher. Samsom is het gezicht dat zwaar gehavend uit het kabinetsbeleid is gekomen, meer nog dan bijvoorbeeld het gezicht van Asscher of Rutte. Rutte heeft dan wel zijn excuses moeten aanbieden voor de verkiezingsbeloften die hij niet is nagekomen, Samsom was echter de vleesgeworden belofte die de sociaaldemocratische stempel op het kabinetsbeleid moest drukken en hij is daar jammerlijk in gefaald. Het is gemakkelijker om je te verontschuldigen voor de niet ontvangen ‘duizend euro voor elke hardwerkende Nederlander’ dan voor een algemeen heersend beeld van tegenvallende resultaten die persoonlijk worden aangerekend. Rutte probeert overigens te voorkomen dat hij over vier jaar wederom zijn excuses moet aanbieden, daarom heeft hij in een lang reclame-interview in het AD zijn ‘persoonlijke visie’ uiteengezet. Met ‘persoonlijke visie’ bedoelt de liberaal natuurlijk een verkiezingsprogramma-light waarin een aantal standpunten voorzichtig vanuit de ik-vorm met een vleugje betrokkenheid gebracht worden. Een grote optimistische waas met een belofte-loze inhoud. Het is alsof iemand een héérlijk gerecht belooft, zonder uit te leggen welke ingrediënten tot dat geweldige resultaat moeten leiden. Het AD heeft zich even laten lenen voor een pagina aan gratis reclame.

In diezelfde krant liet een woordvoerder van Hans Spekman weten dat iedereen voor twee euro voor één maand lid kan worden van de PvdA, zodat ze kunnen stemmen op de lijsttrekker. Deze actie is wellicht ook een antwoord op hetgeen veel partijen constateren: steeds minder mensen zijn lid van een politieke partij; hoe betrekken we de burger nog bij een partij… wellicht via deze laagdrempelige twee-euro verkiezingen. Dat PowNed nog geen campagne is gestart om geld in te zamelen zodat ze massaal op Samsom kunnen stemmen in de hoop op een historisch slechte uitslag, verbaast mij nog enigszins.

Samsom zou de partij (en zijn gezicht) niet meer kunnen redden. De campagne voor Samsom om lijsttrekker te worden heet ‘Doorknokken!’. Het karakter van Samsom kan niet beter omschreven worden, hij is een mentale vechtersbaas. Hij heeft niet de rustige en verbindende uitstraling die personen als Aboutaleb of Asscher wel hebben. Asscher zou er voor kunnen zorgen dat Jesse Klaver niet al teveel aan de PvdA vreet en hij zou de SP makkelijker neer kunnen zetten als een populistische partij die geen verantwoordelijkheid durft te nemen. Hij kan de SP vergelijken met voetbalanalytici, ze hebben altijd commentaar op het spel van anderen, maar zelf durven ze niet in het veld te staan. Het verschil is echter wel dat voetbalanalytici vaak op basis van deskundigheid reageren en reële suggesties opwerpen.

‘Doorknokken’, het heeft een ondertoon van ‘tegen beter weten in’. Wanneer je weet dat je gehavend uit de strijd zal komen, blijf doorvechten. Het is wel moedig van Samsom dat hij de strijd nog niet volledig heeft opgegeven, maar wie is nog bereid om in dat verhaal mee te gaan? Diederik is als een kapitein die met een zinkend schip de kade denkt te bereiken door hard door te roeien en vast te houden aan de hoop op een goede afloop.