Donald Trump is verworden tot de nationale horror-clown. Zijn repertoire is voorspelbaar, zijn timing uitmuntend en zijn gezichtshuid wordt elke dag gebalsemd met een goedje waar wij de tompoezen mee glazuren. Een clown lijkt me de perfecte kwalificatie; hoe geestig is iemand die zegt dat de Amerikaanse maakindustrie nieuw leven ingeblazen moet worden, terwijl hij zijn eigen ‘Trump-das’ draagt die zijn oorsprong vond in een paar slecht betaalde Chinese kinderhandjes? Hoe grappig is een clown die geen clichématige oranje pruik draagt, maar een platgespoten bever op zijn hoofd laat huizen, wat resulteert in een haardracht dat meer wegheeft van een onafgemaakt Mikado-spel dan van een kapsel.
Maar plots stopte iedereen met lachen. Er was een audiotape uitgelekt waarin Trump beweerde dat hij alles met vrouwen kon doen wat hij wilde, dit is overigens een vrij beschaafde vertaling. Het zou misschien niemand oprecht verbaasd hebben dat Trump dit soort dingen vaak zou hebben gezegd, maar nu was het ook niet meer te ontkennen. De woorden van Trump zijn maar moeilijk te verteren voor conservatief Amerika, is hij dan nu écht een stap te ver gegaan? De man die populair is geworden bij de kiezers door te zeggen dat zijn land geen grenzen heeft, heeft er nu een overschreden. Trump zag de eerste reacties binnendruppelen; het was “verschrikkelijk”, “vulgair”, “smerig”, “on-presidentieel”, “de man kan geen president meer worden”, “dit is het einde”. Trump wordt niet goed; hij begint te transpireren, zijn haar ontvouwt zich boven zijn schedel, zijn slagaders zwellen op, de oranje laag bladdert van zijn huid, zijn hoofd begint te tollen, zijn maag begint te klotsen; hij voelde zich, om het maar in termen van Hillary uit te drukken: “Geweldig!”.
Trump laat zich rijden naar het tweede presidentiële debat. Hij staart uit het raam vanuit de achterbank van zijn wagen. Op de stoel naast hem ligt een dik pak papier, het zijn bij elkaar geraapte feitjes, geprepareerde aanvallen en aandachtspunten die door het team voor het debat zijn opgesteld. Trump heeft het doorgebladerd, maar besteedt er niet te veel aandacht aan; laat het voorbereiden maar aan team-Clinton over. Trump staart naar het industriële geraamte dat de brug waar hij overheen rijdt, moet dragen. De brug hangt boven een paar kleine aanlegsteigers waar men in Nederland al lang een drijvende boerderij had geïnstalleerd. Het schilderwerk van de brug wordt gedomineerd door roest als de overrijpe vrucht van de urbanisatie, waarop Trump herinnerd wordt aan één van zijn stokpaartjes: de deplorabele staat van de infrastructuur in de VS.
Terwijl Trump richting het spreekgestoelte loopt om het debat te beginnen, wordt hij overvallen met dilemma’s; waar wacht het publiek nou precies op? Moet hij nu de beheerste Trump spelen? De presidentiële zakenman die alles onder controle heeft? Maar dat is toch niet de persoon waar de mensen op hebben gestemd? Trump is gekozen uit woede. “Weg met die Mexicanen”, “De Chinezen pikken onze banen af”. Als de VS last hadden van treitervloggers, dan had Trump ze laten ophangen. Ik bedoel daarmee natuurlijk niet dat hij ze de doodstraf had gegeven, maar dat de treitervloggers aan hun middel tegen een gevel werden gehesen, en dat ze zodoende konden dienen als bewakingscamera’s zodat ze Mexicanen op heterdaad kunnen betrappen. Het debat gaat nu echt beginnen. De camera’s staan aan, miljoenen mensen over de hele wereld kijken mee, Trump trekt even zijn Chinese Trump-das recht en het debat gaat beginnen…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten