Pegida Fan-shop!

De winkel is leeg, daar is men al enkele maanden aan gewend. De winkelstraat is op zijn retour. De V&D ziet er gesloten en verlaten uit, van de twee schoenenwinkels heeft één het leven al gelaten. Ze lopen te ijsberen, de eigenaar en een zaterdagkracht, ze lopen verveeld en gedeprimeerd door het Perrysport-filiaal. “Zo kan het toch niet langer doorgaan”, denkt de eigenaar, men koopt tegenwoordig nauwelijks meer in een winkel. De verkoop migreert naar het internet, dat is immers goedkoper en makkelijker. Maar plots verschijnt er iets in de verte. De eigenaar ziet door het raam twee gedaantes verschijnen. Een jongen met Nickelson-jas inclusief bondkraagje en een sigaret in zijn linker mondhoek vergezeld door een vrouw die een bijna kogelvrije laag aan make-up aangebracht heeft en haar ongenoegen over de omgeving laat uitstralen doordat ze haar mondhoeken permanent met de zwaartekracht naar beneden laat krullen.

De jongen loopt de zaak binnen, gooit zijn peuk in een bak vol volleyballen, loopt doelgericht naar een rek vol sportschoeisel en pakt twee felblauwe Nike-schoenen met groene veters uit de stellage. “Hey sjef, hebbie dees ook in éénunveertùg? Ik zal even voor u kijken, zegt de eigenaar. “Verdomme die zaterdaghulp”, denkt hij, “hebben we een keer klanten, gaat hij koffiedrinken”. De schoenen worden gepast en bevallen niet goed, ze zijn te groot. Nadat een half uur is verstreken, komt de klant erachter dat hij eigenlijk maat 37.5 heeft, en na een krappe drie kwartier zijn de juiste schoenen uitgezocht. De eigenaar veegt even het zweet van zijn voorhoofd en brengt de schoenen naar de kassa en kijkt verwachtingsvol naar de klant, die reageert met een stoïcijnse blik en op zijn plaats blijft staan waarna hij zijn blik weer op zijn iPhone 6 werpt. Wilt u ze misschien meteen aantrekken? Vroeg de eigenaar. “Nee man, natuurlijk niet, ik ben ze nu aan het bestellen! Scheelt 10 euro, en ik heb ze morgen al in huis, nou de mazzel!”.

De Perrysport eigenaar kijkt met een suïcidale blik naar het koppel dat langzamerhand steeds verder verwijdert raakt van zijn winkel. Hij weet het nu zeker; dit is waarschijnlijk de laatste zaterdag dat hij open is. Toen hij de zaterdaghulp naar huis heeft gestuurd en de rolluiken een paar uur voor de officiële sluitingstijd naar beneden liet zakken, liep hij in zijn versleten Perrysport-shirt door de winkelstraat. Hij kwam uiteindelijk in het beter bezochte winkelgebied van de stad. Er waren al wat nieuwe hipster-cafés geopend en hij zag dat zijn ‘ex-klanten’ een nieuwe winkel betraden. Benieuwd keek hij welke winkel er tussen de HipsterBaardenHangouts is herrezen: een hippe Pegida-startup! Het Nickelson-koppel loopt de winkel binnen waar de nieuwste varkensmutsen liggen opgestapeld (hét teken van protest tegen de AZC’s!), er is ook een mini-kapperssalon ingericht (compleet met tondeuse en rode-haarverf voor de kort-pittige-kapsel dames), een klein tattoo-hoekje waar men voor 50 euro een tattoo van de Geert Wilders op de rechterborst kan laten tatoeëren (dat is namelijk volgens de Pegida-shoppers het dichtst bij je hart)

De zaak loopt goed overdag en in het middelpunt van het pand vindt elke zaterdagavond een kleine spandoeken-workshop plaats waarbij de cursisten creatieve teksten met blauwe verf moeten aanbrengen, waarna de spelfouten door een ex-Nederland docent met rode graffiti worden gearceerd; zo leert men nog eens wat! Het koppel vermaakt zich duidelijk goed in de nieuwe zaak; ze rekenen twee varkensmutsen, één 101-varkensvleesrecepten kookboek en twee strandhanddoeken met een Syrisch jongetje erop afgebeeld af. De eigenaar kijkt tevreden rond; de vluchtelingencrisis werpt zijn vruchten af. De gevestigde politiek heeft geen antwoord op de vluchtelingencrisis, dus de mensen gaan een antwoord eisen; hij kijkt er niet van op.

Des avonds zit de Perrysport-eigenaar in zijn tuin. Hij verbrand een stapel lege schoenendozen in een vuurkorf. Hij scheldt overal op, het interesseert hem helemaal niets meer. Wanneer hij een AD het vuur inwerpt, ziet hij nog net de kop “Prinsesje breekt been tijdens skiën”. Dat is dan verdomme mooi ook! Denkt hij. Sommige tradities binnen de Oranje-familie moet je in stand houden, en skiongelukken in Lech is daar een van. Het vuur dooft langzaam uit, de laatste schoenendoos smeult na. De Perrysport-eigenaar moet eigenlijk maandag weer aan het werk, maar hij vreest dat hij een lang weekend heeft. Een heel lang weekend.