Huppakee!

Hij leek even de gedoodverfde winnaar: Jeb Bush. Deze oud-gouverneur van Florida liet in het begin van zijn campagne zijn achternaam weg, er zijn immers vrij weinig republikeinen die aan zijn broer George W. herinnert willen worden. Hij had de volledige steun van de republikeinse partij, hij had grote super-PAC’s binnengehaald en had zodoende genoeg financiële middelen om een succesvolle campagne tegemoet te gaan. Alles leek op rolletjes te lopen, totdat de pestkop het klaslokaal betrad: Donald Trump. Hij dreef de spot met Jeb, maakte hem belachelijk en zette het beeld neer van iemand zonder energie, ruggengraat en uitstraling. Een imago dat Jeb Bush sinds de komst van Trump niet meer van zich af heeft kunnen schudden. Die arme Jeb moest nota bene aan het publiek vragen of ze alsjeblieft voor hem wilde klappen. Hij werd tijdens een speech bij een etentje afgekapt en liet zich in zeer verwarde toestand van het podium wegjagen, het was te zielig om aan te zien.

Ondertussen wordt Trump steeds populairder. De evangelical-stemmers van Cruz lopen massaal over naar Trump en het imago van een krachtige, succesvolle man die de VS zou kunnen runnen als een goedlopend bedrijf, is onverwoestbaar. Niemand had durven dromen dat Donald Trump een kans zou maken, hij zou met gemak verslagen worden door de andere republikeinse kandidaten en zou hooguit een paar maanden in de race zitten. Nu is Donald Trump zich alvast aan het warmlopen voor de strijd tegen de democraten, waarschijnlijk zou hij de degens kruisen met Hillary Clinton, ze heeft immers van de bejaarde Bernie Sanders gewonnen in Nevada. Alhoewel Sanders nog lang niet afgeschreven kan worden als serieus kandidaat, wordt zijn kans om president te worden aanzienlijk kleiner door deze overwinning. En wat moet hij als het niet lukt? Wat moet een 74-jarige bejaarde met wereldwijde bekendheid doen wanneer hij ineens een hoop vrije tijd heeft? Ik heb geen idee, wellicht wordt hij volgend jaar door Jan Smeets gebeld met de vraag om op te treden op Pinkpop.

Over bejaarden gesproken; er was deze week nog een hoop te doen geweest over een documentaire over de levenseindekliniek. Zo was er een mevrouw die het leven wel had gezien. Ze had niets meer te beleven en ze had ook een zeer beperkte woordenschat overgehouden. Als dit criteria zijn voor een ondragelijk leven, dan ben ik er een hoop in mijn leven tegen het lijf gelopen. Maar deze vrouw vond het wel welletjes zo. De documentaire was mooi gefilmd, het hele circus dat voorafgaat aan een levenseinde is mooi in beeld gebracht. Maar tegelijkertijd heeft de documentaire ook wat minder subtiele trekjes. Zo deinst de camera niet terug wanneer de euthanasie zich voltrekt, de kijker aanschouwt met een bus Pringles op de bank toe hoe het leven langzaam uit de poriën van de vrouw trekt. De volgevreten TV-kijker kan in HD-kwaliteit getuige zijn van de dood van een vrouw. En met die ideale interactieve-tv kan de morbide kijker het sterfproces ook nog gemakkelijk terugspoelen en van achter naar voren bekijken, wat een al dan niet gewenst effect oplevert.

Rond de tijd dat de Britse Rock-bejaarde Paul McCartney richting Limburg vertrekt, zal David Cameron zijn volk smeken om in de EU te blijven. Het zal geen eenvoudig karwei voor hem worden, hij heeft geen geweldige voorwaarden uit de deal met de EU kunnen slepen en het Britse volk lijkt uit de EU te willen stappen. Het referendum zou ervoor kunnen zorgen dat Groot-Britannië ook een economisch eiland wordt. Boris Johnson, de burgermeester van London, voert al campagne tegen EU-lidmaatschap. Duidelijk is in ieder geval dat het referendum leeft in de het Verenigd Koninkrijk en in Europa.

Ze zullen iedereen oproepen om te gaan stemmen. Ze zullen jongeren misschien nog wel kunnen overhalen om het VK in de EU te houden, stemgerechtigde jongeren zijn misschien nog wel om te praten. Ze zullen sceptische volwassenen duidelijk moeten maken hoe Brittannië er economisch voor zal staan zonder EU. En wat is de boodschap die Cameron tegenover de sentimentele bejaarden uit zal moeten dragen? Ik heb geen idee, ik denk niet dat het zin heeft. Want wat je ook over het referendum zal zeggen en wat voor positieve argumenten je ook over Europa te berde zal brengen, het antwoord van de bejaarden staat vast: Tijd om eruit te stappen. Ik wil gewoon huppakee, weg!