Volksplagen

Martin Winterkorn keek met lede ogen in de camera. Zijn duivelse meesterplan is in duigen gevallen; Volkswagen heeft de boel de hele tijd opgelicht. Hij rochelt een paar woorden op waarvan het hem in een cursus eens is verteld dat ze nederig, meelijwekkend en verontschuldigend overkomen. Ze waren in korte tijd uit het brein ontsproten en met bibberende hand op het papier gekalkt. Eén ding was duidelijk: Winterkorn moet weg. En terwijl de CEO door de gangen van het Volkswagen hoofdkwartier liep, kwam hij al een paar nietsnutten tegen die stonden te springen om hem op te volgen. Als een nieuwe, Duitse leider geen schoon schip kan maken, dan kan niemand het. Winterkorn liep de trappen af, richting de spelonken van het hoofdkwartier: de garage. Hij reed hij vol gas richting zijn luxueuze woning waar hij van lagerwal de wind in de zeilen zal proberen te krijgen. Of hoe men dat tegenwoordig zegt: een nieuwe uitdaging aangaat.

Winterkorn wordt wakker. Aan de hoeveelheid lege wijnflessen te zien is het geen gemakkelijke avond geweest. Winterkorn staat in zijn VW-pyjama voor de spiegel en verzucht: zo heeft de Führer het toch nooit bedoelt; hij zou zich doodschamen. En alhoewel de oud-CEO goed kan vertoeven in zijn woning, komt er een moment waarop de boodschappen-bezorgservice niet meer volstaat: het tostiapparaat is stuk. En nadat Winterkorn met zijn Volkswagen diesel keihard wegscheurt en giftige dampen achterlaat die zelfs voor Duitse begrippen buitenproportioneel zijn, komt hij al vrij spoedig in de buurt van het dichtstbijzijnde dorp. Daar komt hij een winkel binnen waarvan de eigenaar een klein snorretje onder zijn neus had omdat zijn scheerapparaat ermee ophield nadat hij de zijkanten van zijn snor had afgeschoren en zijn rechterarm zit stijf in het gips (waardoor hij er elke keer als hij in het café een biertje wilt bestellen, hij eraan wordt herinnerd dat zijn vader fout was geweest in de oorlog). Een gloednieuw tostiapparaat werd uitgezocht. Heeft u ook een bonnenboekje? Vroeg de winkelier. De CEO moest zich even bedenken voordat hij tot de conclusie kwam dat het waarschijnlijk om een spaarkaart ging.

Ondertussen is men in Nederland druk bezig met de aanschaf van twee schilderijen van Rembrandt. Pechtold staat trots te kijken hoe hij samen met zijn kornuiten de twee meesters het land in probeert te krijgen. Het is overduidelijk nodig om de aandacht even af te leiden, burgerinitiatief GeenPeil wil namelijk een raadgevend referendum organiseren en dat dreigt een succes te worden. En D66 mag dan wel bij uitstek de partij zijn die groot voorstander van referenda is; Pechtold is wat minder enthousiast wanneer het referendum over Europa gaat. De vrees bestaat namelijk dat kiezers zich uit zullen spreken tegen een associatieverdrag met Oekraïne, en dat kan de eurofiele droom van een “Verenigde Staten van Europa” gruwelijk verstoren. Zijn de democraten-66 alleen in voor een referendum wanneer ze zeker weten dat de uitkomst voor hen gunstig zal zijn?

Verder heeft Rutte gesproken over ontwikkelingsdoelen bij de VN. Naast een speech had hij ook nog de kans om nog even met Bono te babbelen over de toekomst van de wereld. Want als iemand weet waar het met de wereld naartoe moet, dan is dat Bono. Ik denk niet dat Rutte zo kritisch is over zijn gesprekspartners, aangezien hij al lang blij is dat hij even de monsterlijke bedragen die het koningshuis verslindt hoeft te verantwoorden. We mogen dan wel denken dat het bij Volkswagen een stelletje oplichters zijn. Wie onderhoudt de boot van Beatrix? Ze vragen 95.000 euro per jaar om dat geval drijvende te houden. Waarom zou de Nederlandse staat een boot moeten onderhouden van een koningin die toch niet meer met een kabinet in zee moet.

Terwijl de voormalig CEO met een tostiapparaat onder zijn arm de winkel verlaat, duikt er een fotograaf op van BILD die de eerste foto van de uit de publiciteit gevluchte CEO schiet. De flits van de fotograaf was fel, maar het deerde Winterkorn niet, dit alles was immer van tevoren afgesproken met zijn advocaat. Winterkorn heeft het loopje voor de fotograaf nog even 4 keer overgedaan zodat het een goede scherpe foto wordt en het logo van het tosti-ijzer goed in beeld is, zodat hij dat merk ook direct om zeep geholpen wordt. Nu kan de oude baas genieten, de jacht om “de eerste foto” is weg. 

Treinterrorist

Het bejaarde echtpaar zit tevreden voor de tv. Vroeger konden ze de wereld goed begrijpen, toen was het immers nog overzichtelijk. Ze hebben net de afloop van de Tweede Wereldoorlog meegemaakt en ze hebben de hele koude oorlog zien beginnen en zien eindigen. Alhoewel ze zich niet echt bezighielden met de politieke situatie in andere landen, was het niet ingewikkeld. Achter de muur, daar zitten de slechteriken! In de afgelopen jaren was er een touw meer aan vast te knopen voor het stel: Al-Qaida hier, jihad daar. De krant werd niet langer opengeslagen. Maar plots hoorden ze een hoopvol bericht: Russische vliegtuigen zijn gesignaleerd in Syrië! Het moest niet gekker worden; eerst de Krim, en nu dit! Als dit zo doorging kon opa eindelijk de geopolitieke situatie begrijpen: Rusland is weer de oude vijand.

En terwijl Rusland een ongevraagd handje komt helpen bij het opruimen van de enorme puinhoop waarbij het westen een vinger in de pap heeft gehad bij het creëren ervan, rijdt er een propvol busje richting Europa. In het busje liggen mensen als handelswaar opeengepakt, wachtend totdat de achterdeuren opengaan en ze in het vrije westen zijn aangekomen. En wanneer het busje steeds verder van het land van herkomst verwijdert raakt, hoe minder de smokkelaar zich om zijn “vracht” bekommerd. Men hoort een hoop gebonk en gekreun in de laadbak, maar ze moeten maar niet zeuren, dan hadden ze maar niet de “vandaag op de vlucht? Morgen in Vught!” actie moeten nemen.

Velen dagen later komen de Nederlandse vluchtelingen aan op het station. Waarom? Omdat ze worden geacht zich daar te melden. Ze krijgen daar een kaartje om per trein naar een opvangcentrum in Ter Apel te reizen. Dat doen de Nederlandse autoriteiten expres. We hopen namelijk dat wanneer ze kennismaken met het alsmaar falende openbaar vervoer, ze rechtsomkeert maken en teruggaan naar het land van herkomst. NS/ProRail is misschien wel het meest trieste project van de Nederlandse privatiseringsdrang geworden. Het gespleten vervoersbedrijf staat met één been in de overheid en met het andere in de vrije markt. ProRail heeft momenteel al te maken met een enorm begrotingstekort. Het komt een beetje over als een 27-jarige die eigenlijk het huis uit moet, maar toch blijft omdat vadertje staat het niet helemaal vertrouwt wanneer ProRail/NS de eigen boontjes moet doppen in de grote-boze-mensenwereld.

Om de treurige sfeer die over het land hangt een beetje te drukken, reizen de koning en koningin een kort stukje voor hun jaarlijkse werkdag. Dat tochtje naar het binnenhof leggen ze af in een wanstaltig, gouden gedrocht dat nog door een Saoedische oliesjeik als “smakeloos” zou worden bestempelt. Zou het niet veel leuker zijn als de koning met het hele gezin in een Dacia richting het binnenhof rijdt? Met de hoeden in de dakkoffer! En dat het ding vervolgens halverwege hapert en dat Amalia met de wat minder gezette prinsesjes moet duwen! Dat zou toch geweldig zijn! Het zou immers ook wat beter passen bij de staatsschuld die dit land in de afgelopen jaren zorgvuldig heeft opgebouwd. Ondanks het feit dat we in de donkerrode cijfers zitten, worden er toch een paar presentjes uitgedeeld. Het is immers belangrijk om het volk even zoet te houden wanneer ze veel zuur nieuws hebben moeten slikken. Men mag misschien wel zeggen dat men nu aan het oogsten dankzij de maatregelen die zijn genomen. Ik ben van mening dat ze het graan beter nog even wat tijd moeten gunnen om het te kunnen laten groeien, dan levert de oogst ook iets op.

En terwijl de vluchtelingen op Rotterdam Centraal wachten i.v.m. de vertraagde trein richting Ter Apel, rennen meerdere politieagenten langs. Het hele station wordt afgezet, politiehelikopter is in de lucht, de explosieve opruimingsdienst en de AIVD zijn aanwezig. Een anti-terroristeneenheid wordt snel op de been gebracht en de stilstaande Thalys is omsingeld. Iemand heeft zich in het toilet opgesloten en niemand heeft een idee wat diegene van plan is. Een onderhandelaar, die zich normaal bezighoudt met perikelen binnen de PvdA, wordt ingezet. Hij pakt een megafoon en zegt: “Hier spreekt de politie, de trein is omsingelt, u heeft geen keus, kom binnen tien seconden met uw handen omhoog de trein uit”. 20 seconden later gebeurt er niets. “goed” zegt de onderhandelaar, “wat zijn uw eisen?” Waarop een oude stem uit het toilet zegt: drie toiletrollen en een wc-verfrisser alstublieft. De 80-jarige man met kleine blaas wordt hardhandig met zijn broek op de enkels het toilet uitgesleept. De onderhandelaar verzucht: “Nederlanders, volk, jullie kunnen weer rustig slapen!”. De oude man blijft vertwijfeld achter, hij dacht net de wereld te begrijpen. 

Salonsocialisten

Daar zit Felix Rottenberg. Ik een luxe VARA-stoel in gesprek met Matthijs van Nieuwkerk. De Wereld Draait Door is het uitstekende programma om als sociaal democraat te biechten, en Felix had zeker wat op zijn lever. Hij kwam vertellen dat hij opstapt als voorzitter van de kandidatencommissie van de PvdA. Hij had namelijk in een interview verkondigt dat hij Lodewijk Asscher liever als de nieuwe lijstrekker ziet dan de huidige partijleider: Diederik Samson. Als er één plaats is waar muiterij niet getolereerd wordt; dan is het wel in de krochten van de PvdA. Hans Spekman lijkt zelf niet helemaal meer te weten waar het naartoe moet met de partij. Gaf Rottenberg juist niet het kritische geluid dat de PvdA zo hard nodig heeft. Want wanneer een partij 29 zetels verliest in de peilingen, lijken zachte, sussende woordjes niet meer zo op z’n plaats.

Diederik Samson, die al een geruime tijd geen geloofwaardige sociaaldemocraat is doordat degelijke banen omgezet zijn in flexwerk en de zorg tot diep in de fundamenten is gesloopt, beseft dat hij niet stevig in het zadel zit. Daarom zagen we een significante verandering in zijn debatstijl. Wanneer hij normaal zijn betoog doorspekt met praktijkvoorbeelden en zachte, menselijke emoties, kwam in het laatste debat het beest in hem naar boven. De gebaren werden agressiever, de stem feller en het hoofd roder. Niet dat dit zo’n verpletterende indruk maakt; we zien hier eerder een man die bang is zijn baantje te verliezen, dan een man die links beleid staat te verdedigen. Hoe geloofwaardig is een coalitiepartner, die doet alsof hij tot de oppositie behoort?

Inmiddels zijn de stukken van Prinsjesdag uitgelekt en het resultaat is al duidelijk. Na jaren bezuinigen kan er eindelijk geoogst worden. Althans, er kan een heel klein beetje geoogst worden. Want ondanks de bezuinigingen, groeit de staatsschuld gestaag door. Maar er kan op meerdere vlakken wat “lastenverlichting” plaatsvinden. Dit moest het moment worden voor Diederik om zijn geloofwaardigheid terug te winnen. Hij zou eindelijk kunnen laten zien dat het nemen van verantwoordelijkheid loont. Maar helaas, door o.a. acties zoals “Red de Zorg” waar Pvda-er van Rijn wordt uitgejouwd, klinkt het tegengeluid harder. In elk ander geval had de lastenverlichting ook niet veel zoden aan de dijk gebracht. Want hoeveel zal dat helpen na de rigoureuze bezuinigingen die eerder zijn gedaan? Dan komt Samson meer over als een chirurg die eerst iemand z’n been afzaagt en er vervolgens een pleister op plakt die de lasten kunnen verlichten.

Ondertussen komt er weer een nieuw Syrisch gezin aan in Duitsland. Ze hebben inmiddels een lange reis achter de rug en ze hebben vernomen dat Duitsland de vluchtelingen met open armen ontvangt. Alleen het voorspelbare is gebeurd: Duitsland gaat haar grenzen weer controleren, het land kan de enorme toestroom van vluchtelingen niet langer aan. En ik denk dat velen landen zo zullen volgen. Europa kan het zich immers niet permitteren om grote nomadische groepen vluchtelingen rond te laten trekken in de buitenwijken binnen de Europese Unie, dat zou immers voor een grote armoede zorgen en het zou de criminaliteitscijfers doen stijgen. Het is natuurlijk begrijpelijk dat men vlucht, ze willen immers kunnen ontsnappen aan de grillen van IS. Maar waarom willen vluchtelingen dan niet opgevangen worden in landen zoals Tsjechië, Denemarken en Bulgarije? Omdat het sociale stelsel daar niet zo “volmaakt” is dat men daar zeer snel aanspraak maakt op een uitkering. En zo ontstaat het beeld van rupsje nooitgenoeg. Eerst lijkt men veiligheid te willen en komt men op Griekenland aan, vervolgens gaat men naar Denemarken maar daar zijn de sociale voorzieningen niet toereikend genoeg en ten slotte komt de vluchteling aan om zijn eindbestemming: Zweden. Het land dat dé ultieme hulp biedt op alle fronten. Nogmaals: ik heb begrip voor de vluchtelingen, maar om in veiligheid te komen hoef je niet vanuit Syrië naar Zweden te vluchten.

Ondertussen zit Spekman op het partijbureau een nieuwe trui te breien. Diederik loopt wat rond en denkt aan zijn comeback. Na een paar gebarende bewegingen en het herhaaldelijk luid uitspreken van het woord: Power! Draait Diederik zich om naar Spekman die enigszins vermoeit van zijn breiwerk opkijkt. Samson zegt: Ik heb het! Ik weet hoe ik de partij nieuw leven in kan blazen! Oja? Vraagt Spekman verbaast, ga je een lijstverbinding met GroenLinks aan? 

Onwaardig Afscheid

De jonge Irakees, genaamd Bilal speelt tussen de betonnen brokken van een voormalig schoolgebouw. Hij had er zelf niet op school gezeten, maar zijn neef wel. De mazzelaar. Waarom bombarderen de Amerikanen mijn school niet een keer! Het is onrustig in het land. De Amerikanen zijn al een langere tijd aanwezig in het land en dat is niet bepaald keurig met voetenvegen gegaan. Volwassenen gaan daar aan ten onder. Ze beseffen namelijk dat hun land verwoest is en dat de toekomst er nog minder rooskleurig uit zal komen te zien, maar kinderen slaan zich overal doorheen. Dat komt omdat ze slechts een kortetermijnvisie hebben, ze denken niet na over de vorige en over de volgende generaties; ze genieten van het moment.

Vele jaren later is er niets verandert. Er is geen “vrijheid” en “democratie” gekomen die Bush zo vurig beloofd had. Het land ligt in puin en lijkt stuurloos zonder dictator. Het vuilnis wordt niet meer opgehaald, er worden geen politieke maatregelen meer genomen, de gezondheidszorg is volledig ingestort en daarnaast wordt het land bedreigt door de komst van IS. Wat heb je aan “vrijheid” als de voorzieningen met de grond gelijk zijn gemaakt en wat heb je aan democratie als er geen bekwame politieke leiders verkiesbaar zijn? De jongen die tussen het puin van de school speelde, werkt nu als een manusje-van-alles in de grote stad. Hij woont met zijn ouders in een arme buitenwijk en biedt financiële ondersteuning aan zijn ouders. Hij heeft een broertje van negen, Aziz die als bijbaantje stenen verzamelt voor plaatselijke stenigingen van vrouwen. En de jongen had een zus, Ayda, alleen die had in een onbewaakt moment een relatie proberen aan te knopen met een man van joods bloed. Toen de vader daar achter kwam, moest Aziz overuren maken.

Onze Bilal loopt terug van werk, hij heeft vandaag twee Amerikaanse helmen als soeppannen aan oude vrouwen verkocht en een autobom onschadelijk gemaakt. Daar hoeft u niet vreemd van op te kijken. Zoals wij weten hoe we selfies moeten maken, zo weet Bilal hoe hij autobommen onschadelijk moet maken. In een land waar niet alleen automobilisten gordels omdoen, is het geen overbodige luxe om te weten hoe je bommen onklaar moet maken. Inmiddels is Bilal een vriend tegengekomen. Hij schrikt in eerste instantie, want ze hebben elkaar nooit in het openbaar ontmoet. De vriend wil wat afspreken, maar het wordt afgewimpeld, Bilal heeft geen tijd.

De jonge Irakees schrok van zijn ontmoeting. Het betrof immers geen gewone vriendschap, hij had relatie met deze jongen. Hij moest het vertellen, het is niet mogelijk om het nog langer te verbergen. Die avond vertelde de jongen over zijn homoseksuele relatie. En alhoewel hij bij gebrek aan stenen niet fysiek aangevallen werd, werd hem verzocht om de familie te verlaten, anders werd hij de volgende dag opgeknoopt. Het was een slecht afscheid, alhoewel, natuurlijk niet zo slecht als een oud NOS-sportverslaggever, maar het was duidelijk dat Bilal zijn ouders nooit meer terug zal zien. Hij moest vertrekken, en snel ook.

Inmiddels is Bilal opgevangen als gast bij mensen thuis, in een simpel, Nederlands rijtjeshuis. Hij is opgevangen als experiment, ze denken immers dat het goed is als vluchtelingen in een huiselijke omgeving terecht komen, in plaats van zo’n onpersoonlijk opvangcentrum. Maar daar zit je tenminste nog met lotgenoten. Met mensen die net zo onzeker over hun toekomst zijn als jij. Met mensen die je enigszins kunnen begrijpen, die de taal ook niet machtig zijn. Maar we hebben het voor een groot deel aan onszelf te danken. Het waren immers de westerse landen die zich zo genoodzaakt voelde om democratie te brengen in landen waar dictatuur “normaal” was. Nu is het een grote rotzooi geworden. Nu zit Bilal op een lederen bank in een rijtjeshuis. Wat hij de hele dag doet? Oppassen op het huis en een poging doen om Nederlandse woorden te leren. Iedereen in de buurt moet er nog een beetje aan wennen. De politie is al vier keer gebeld vanwege “de verdachte man” in het huis. Bilal is zich inmiddels een nutteloze waakhond gaan voelen. De postbode loopt naar het Bilals huis met zijn brieven. Voorzichtig steekt hij zijn hand in de brievenbus want soms trok hij hem eruit en riep: “potverdomme, heeft die kuthond me weer gebeten.”. Nu was hij opgelucht om geen scherpe tanden te voelen. Hij trok zijn hand uit de brievenbus, liep een meter verder en kermde uit: Verdomme, mijn horloge!