Drank & Drugs

De man zit in het restaurant, nippend aan zijn eerste kop koffie. De eenzaam ogende man, die alleen aan een tafel voor twee zit, heeft een afspraakje. Hij is een beetje nerveus. Dat is ook niet zo vreemd, hij is inmiddels in zijn 40-er jaren en de laatste keer dat hij een afspraakje had, kan hij zich niet meer herinneren. Na zijn derde kop koffie achterovergeslagen te hebben, begint de man geïrriteerd op zijn horloge te kijken. Komt ze nog? Of is dit weer zo’n oplichtster? De tijd tikt door en de oosterse serveerster vraagt of meneer al behoefte heeft aan het voorgerecht. Nee, ze kan nu elk moment komen. En zo geschiedde. Een blonde vrouw van in de 50 met de rimpels van Natasja Froger en de lichaamsbouw van Patty Brard betreed de zaak. Haar getatoeëerde enkels strompelen langzaam dichterbij, ze blijft vertwijfeld voor de man staan en vraagt: Ben jij sixpackboy1986_xxx?

Nadat het stel tegen het eind van de avond een halve oceaan aan sushi achterover hebben geslagen, gooien ze nog een paar glazen wodka achterover om de grote hoeveelheid sushi-bacteriën te doden. De man wil afrekenen en terwijl hij haastig naar zijn pinpas zoekt, vallen de foto’s van zijn vrouw en kinderen uit zijn portemonnee. De mond van de vrouw viel open (en dat is een hele prestatie na zoveel facelifts). Heb jij een vrouw? De man dacht even na, hij was al blij dat hij zijn vreemdgaan-account niet bij Ashley Madison had afgesloten. De man moest iets antwoorden dus hij verzon maar wat: Mijn vrouw is vorig jaar omgekomen bij de lancering van een lingerielijn voor Islamitische Staat. Echt waar!? Vraagt de vrouw verschrikt. Wat verschrikkelijk!

De twee lopen gebroederlijk het restaurant uit, ze zwalken van de ene, naar de andere kant van de straat. De vrouw weet dat haar benen al 20 jaar niet meer over de capaciteit beschikken, die ze nu van haar onderstel vraagt, maar het feit dat ze over een jonge fysiotherapeut beschikt, ontmoedigt haar niet om dit soort jeugdige stuiptrekkingen te vertonen. Terwijl de twee als de lamme en de blinde steeds verder in het centrum trekken, komen ze een groep jongeren tegen. De herrie klinkt steeds luider en de chaos wordt steeds zichtbaarder. De politie staat om het politiebureau en een menigte rent vol op het bureau in. De jongeren, waaronder vooral veel “vrouwen”, schreeuwen. Ze vragen overduidelijk om iemands vrijlating. Wie zal het zijn? Een politiek activist? Een alleen bij hipsters populaire filosoof? Neen. Het betrof een zogeheten rapper, iemand die op een ritme en een matige melodie een rijmpje produceert dat eerder provocerend dan amuserend overkomt en daarnaast geen gebruik maakt van rijmschema’s en enkel gebruik maakt van de directe Jip-en-Janneke-rijm.

De rapper in kwestie is beroemd geworden met het nummer “Drank & Drugs” het nummer dat geliefd is onder 13-jarige Gucci-tasjes dragende opgeschoren nep-gangsters die door strengere drankcontroles elk weekend een poging doen tot fristi-comazuipen. De rapper had vanaf het podium de aanwezige politie meerdere malen beledigt, waarop hij werd meegenomen. Het publiek was woest, maar dit kereltje heeft nog geluk gehad. De vorige keer dat men beledigingen uitte via een luidspreker, werden er landmijnen neergelegd.

De vreemdgaande man en de vreemde vrouw liepen verder. Ze hadden elkaar eigenlijk belazert. Ze hadden zich allebei jonger voorgedaan op de site dan ze eigenlijk zijn. Maar ach, wat maakt het uit, denkt de man. Is er iemand in deze wereld ver gekomen met eerlijkheid? De man had afgesproken de vrouw thuis te brengen, hij moest echter nog geld hebben om zijn auto uit de parkeergarage te halen, hij had geen contant geld meer op zak. En terwijl de vreemde vrouw boven de gracht hangt en een poging doet om de sushi weer te laten zwemmen, hangt de man boven de koffer van een Roemeen die met zijn accordeon voor Hoogvliet in slaap gevallen is. En terwijl de man in de vroege ochtend de vrouw af wil zetten in een wijk waar je enkel met een kogelvrij vest rond zou moeten lopen, draait ze zich om. Wat voor werk doe je eigenlijk? De man aarzelt, ik ben ambtenaar, zei hij. En jij? De vrouw lacht; ik doe niks. M’n zoon betaald de huur, hij is rapper. 

De rijdende vechter

De leider van het fictieve Plukoniuas loopt rond in zijn paleis. Het volk is ontevreden. Ze hebben geen geld om een nieuwe auto te kopen, verhuizen kunnen ze niet omdat de huizenmarkt is ingestort en ze hebben de 1000 Krøbels die in de verkiezingen van 3029 beloofd werden nooit gehad. Daarnaast heeft de eenhoornsectie van de verenigde cartridges een motie van wantrouwen ingediend. De vereniging van zeemeerminnen is kopje onder gegaan en de vakbond van windmolenkabouters verzet zich fel tegen de opkomende blauwe energie. Aan wie moet de leider zijn zorgen uitten? Zijn coalitiegenoot is een hond die uit een Belgische kinderserie is gelopen! De leider van Plukoniuas speelt piano en zucht, het is niet makkelijk om de leider van een fictieve staat te zijn. Plots wordt het pianospel verstoord door het kraken van de deuren. De leider kijkt om en ziet een woedende menigte steeds dichterbij komen. Ze komen met brandende fakkels en hooivorken in de “comfort-zone” van de grootse leider, bij wie het vuur nu letterlijk aan de schenen ligt. De scherpe punten van een hooivork komen met een grote vaart op de leider af en plots…

Rutte wordt gillend en zwetend wakker in zijn bed. “Wat is er schat?” Vraagt hij in een vrouwenstem aan zichzelf bij gebrek aan een wederhelft. Ik weet het niet… misschien is dit alles mij een beetje teveel aan het worden. Al die vragen, al die kritiek. Waarom willen ze me steeds herinneren aan een uitspraak die ik jaren geleden heb gedaan, dat is toch al lang niet meer relevant! Ik word er niet goed van! Ik droomde gisteren nog van Hans van Baalen die als ijscoboer door Noord-Korea reed en inkomensafhankelijke prijzen hanteerde. Misschien moet ik een paar weekjes vrij nemen. Misschien moet ik het debat van deze week nog even verwerken…

En terwijl de leider een paar dagen later een kalmerende wandeling maakt, zitten een aantal mensen ontspannen & onderuitgezakt in de trein. Terwijl de meeste passagiers als een kasplantje door het raampje turen, horen twee Amerikaanse militairen in burger een vreemd geluid uit het toilet. Dat kwam niet omdat de zieke geest in het kleine kamertje darmproblemen had, hij was een terroristische diarree aan het voorbereiden. De oplettende oren van de Amerikanen hebben ervoor gezorgd dat een heel wat mensen de trein levend konden verlaten. Naast het feit dat de VS de FIFA heeft opgerold, tippen ze de Europese landen ook over terroristische gevaren. Nu is het op het punt gekomen dat de ook een handje bij de preventie van aanslagen helpen.

Iedereen heeft het recht op goede verdediging, ook deze verschrikkelijke man die een aanslag in een trein wilde plegen. Maar sommige suggesties van de verdediging kunnen gewoon een belediging voor de slachtoffers zijn. De advocaat van de verdachte pleit dat het slechts een “arme overvaller” is die “op zoek was naar eten”. Ja natuurlijk. Hij wilde alleen wat eten uit tassen stelen zeker? En die AK-47 was op het toilet natuurlijk door iemand anders achtergelaten? Deze arme overvaller wilde het wapen even terugbrengen naar de rechtmatige eigenaar en had het voor de zekerheid even goed doorgeladen en getest of het nog goed functioneerde. Volgens de advocaat zal die jongen waarschijnlijk helemaal niet zo slecht zijn. Ik zie het al voor me dat zijn gesluierde vrouw door de politie wordt gevraagd of ze wist van zijn plannen, waarop ze beweert dat ze “niets te verbergen” heeft.

Lef heeft hij wel, die advocaat. Als je een zaak als deze op zo’n wijze wil verdedigen, durf je wel een uitdaging aan. Of het is gewoon een doorgedraaid mannetje dat in zijn jeugd teveel Monopoly heeft gespeeld en denkt dat als je goed dobbelt, je altijd een kans hebt om uit de gevangenis te blijven. Wellicht vergeet de advocaat dat het enige realistische aan monopoly is dat je drie beurten krijgt voordat je mank-lopend de gevangenis uit mag. Of misschien hoopt de advocaat dat de rechter om te kopen is. Bij de meeste rechters zal dat geen makkie zijn, die zijn niet zo gevoelig voor extra geld. In dat geval hoop ik dat hij de Rijdende Rechter krijgt, die voor een paar centen extra naar SBS6 is vertrokken. Wuif een paar biljetjes onder die snor en je krijgt een prachtig resultaat. Verdachte vrijgesproken i.v.m. gebrek aan bewijs; dit is mijn uitspraak, en daar moet u het mee doen. 

Inschattingsfout

Tegenwoordig is er heel wat voor nodig om een politieonderzoek te doen starten. Het slachtoffer moet zelf veel inspanningen verrichten voordat er enige schot in de zaak komt. Zelfs wanneer de autoriteiten de dader op een presenteerblaadje krijgen gepresenteerd, hoeft dat nog niet te zeggen dat de zaak “urgent” genoeg is om behandelt te worden. De mevrouw die deze week is doodgeschoten heeft precies gedaan wat de politie van een slachtoffer vraagt te doen. Ze heeft aangegeven dat ze bedreigt wordt, dat de dader vermoedelijk in het bezit van een vuurwapen is en toch werd er niet naar de zaak omgekeken. Wat had ze meer moeten doen? Afluisterapparatuur in de woning plaatsen? Het is begrijpelijk dat men geïrriteerd raakt wanneer ze bekeurd worden voor het te hard rijden, wanneer de politie in dit soort situaties de opvallende afwezige is.

De politie geeft (uiteraard) aan dat het een inschattingsfout betreft. Ze hebben niet genoeg mankracht etc. Dit laat direct zien wat er mis is met het Nederlandse politiesysteem. Er is niemand die verantwoordelijkheid durft te nemen. Een bankoverval kan gepleegd worden en de dader weet vrijwel zeker dat hij niets te vrezen heeft. Het is dankzij het programma Opsporing Verzocht dat de Nederlandse politie nog een paar zaken oplost per jaar. Uiteraard zijn er vele hardwerkende politiemensen, maar ik geloof dat het systeem ook kapotgaat aan de papiermolen die het werk voor een groot deel belemmert. Het is een systeem dat tegen zichzelf werkt.

Maar voor deze vrouw is het te laat. Ze is immers overleden en niet ondanks de grote inspanningen van de autoriteiten. Op een dag zal één van de Nederlandse politieagenten een prachtig bloemenboeket op het graf leggen. Ter nagedachtenis aan iemand die om hulp schreeuwde, maar niet gehoord werd. Ter nagedachtenis aan iemand die het zwijgen opgelegd moest worden om gehoord te worden. Het boeket zal in de vergetelheid verwelken. De maatschappelijke onrust zal afnemen en de tranen zullen drogen. Dan is het enkel wachten tot een volgend drama waar de politie medeverantwoordelijk voor kan worden geacht. Waarom? Omdat we zalvende woorden te horen krijgen, maar er wordt niets aan het systeem verandert. Hoeveel Linda’s zullen er binnen nu en volgend jaar genegeerd worden?

Het boeket vliegt in de brand. Waarom? Omdat het een gevaarlijk boeket betreft. Het is een boeket uit Nederland en de Russen vertrouwen die bloemen voor geen meter. Naast kilo’s kaas en andere levensgevaarlijke Nederlandse importproducten, wordt het ijzeren gordijn weer uit de kast gehaald. Het is tijd voor een ouderwets handelsembargo! Terwijl Cuba steeds liberaler wordt en het ex-gokeiland langzaam uit communistische handen verdwijnt. Ontstaat er een nieuwe band tussen Cuba en de Verenigde Staten. Veel gejuich klinkt er. Cuba was immers ooit bevriend met de VS, dat was toen de oude dictator Batista aan de macht was. Het was een gokeiland dat gerund werd door corrupte politici en maffiosi. Zal de geschiedenis zich nu herhalen?

Donald Trump kijkt uit over zijn geweldige tuin. Het is grotesk. We zien een rijke, Amerikaanse zakenman die zijn grondgebied wat wil uitbreiden. Wil hij de tuin van de buren overkopen? Wil hij een privébos laten aanleggen? Nee. Hij wil president van de VS worden. Het klinkt als een gestoord idee, een zakenman die geen enkel idee heeft over het besturen van een land wil president van de Verenigde Staten worden. Aan de andere kant begrijp ik de keuze voor het land wel. Als er namelijk één land is waar een seksistische, vraatzuchtige, rijke, racistische bejaarde met gevouwen, dun haar aan de macht kan komen, is het wel in de Verenigde Staten. Alhoewel deze handicaps ongemakkelijk kunnen uitkomen in de politiek, is Donald Trump populairder dan alle andere republikeinse kandidaten. En zo gaan we maar vluchtig opzoek naar andere landen waar het nog triester mee gesteld lijkt dan met het onze. Een land waarin het politiesysteem niet goed functioneert waardoor men zich niet langer veilig kan voelen, we praten er niet graag over en kijken vooral niet te lang naar het probleem. We verleggen snel onze focus en lachen om een dikke man die een racistische opmerking over Mexicanen maakt. Dan halen we opgelucht adem en denken we: dit keer was het buiten onze schuld.   

Bruggen Slaan

Het is al half drie in de ochtend. Toch is het groepje Nederlandse jongeren nog vrolijk aan het “stappen”. Ze strompelen en struikelen van de ene, naar de andere helft van het eiland. Dat strompelen is niets nieuws, dat deden ze ook in de vorige jaren dat ze naar dit Griekse eiland gingen. Als je namelijk slechts twee weken hebt om je zo lam te drinken dat je er weer een heel studiejaar tegenaan kan, moet men niet zo kritisch zijn op de manier waarop men zich probeert voort te bewegen. Maar dat struikelen is een nieuw verschijnsel in deze “vakantie”. Dit jaar struikelen ze namelijk voor het eerst over de vluchtelingen die overal op straat rondhangen. Niet te geloven! Spreekt één van de vakantievierders uit. Je kan tegenwoordig al niet eens meer onbezorgd comazuipen. Die mensen die hier liggen, levensgevaarlijk! De boten liggen voor het eiland in de rij om gered te worden.

We mogen dan zeer kritisch kijken naar de Grieken omdat ze er niet in slagen om de vluchtelingenstroom een halt toe te roepen. We moeten ook begrijpen dat ze daar niet de financiële middelen voor hebben. Daarnaast lijkt Europa ook niet te willen tornen aan het verdrag van Schengen, het verdrag dat ervoor zorgt dat er vrij verkeer van goederen en personen binnen de EU is. Maar de realiteit heeft dat verdrag inmiddels ingehaald. De vluchtelingenstromen nemen alleen maar toe en we kunnen totaal niet reguleren hoeveel vluchtelingen er per land worden opgenomen. We moeten de binnengrenzen wel strenger bewaken als we dit probleem in de hand willen houden. De zuidelijke landen van de Europese Unie zijn namelijk gewoonweg niet in staat om vluchtelingen op te vangen en/of terug te sturen. Zolang we de binnengrenzen open zullen laten, riskeren we een grote chaos.

Vele kilometers verder, ver van de rubberen bootjes vandaan, ligt een gepensioneerde man in een half dichtgeknoopt overhemd in zijn kleine jacht te dobberen. Hij ligt in Alphen aan den Rijn. In het eerste half uur dat hij wachtte, vermaakte hij zich wel. Hij lag met zijn pas ingekochte Thaise vriendin een beetje steenkolenengels te brabbelen, terwijl zijn gerimpelde worstenvingers naar de champagnekoeler graaide en hij af en toe op zichzelf proostte. Toen dat half uur was verstreken, hoorde hij echter van zijn stuurman dat er een brug op de huizen was gevallen. Toen hij de stuurman vragen aankeek waarom hij met dat soort Man-Bijt-Hond-nieuws gestoord werd, vertelde de stuurman dat de reis daarom niet vervolgd kon worden. De man werd witheet. Hij begon te schreeuwen, hij begon zijn glas stuk te smijten en te stampen op de grond. Toen huilde hij en vroeg hij om zijn hartritmepillen, waarop zijn Thaise vrouw instinctief zijn broek begon open te knopen. De gepensioneerde man keek door een verrekijker naar de ravage verderop. Hij voelde zich net een arme, kansloze bootvluchteling.

Het was een onvoorstelbaar moment. Het land stond even op zijn kop. Een brug die op huizen is gevallen? Het zijn van die dingen waarvan je het gevoel hebt dat ze vanzelfsprekend goed gaan. Want men huurt daar professionals voor in en het zal wel talloze keren uitgedacht zijn. Toch ging het mis. Het 9/11 gevoel leek even te heersen. Mensen vragen nog net niet aan elkaar: “Waar was jij toen de tweede hijskraan omviel?”. We mogen van geluk spreken dat er geen menselijke slachtoffers zijn gevallen bij deze ramp, Magere Hein kon slechts de hond in de pot vinden. Op zo’n moment vraag ik me toch af wat er door de hoofden heengaat van de mensen die op de ponton stonden. Ik vermoed een hoop woorden die niet voor herhaling vatbaar zijn.

De stofwolken waren inmiddels verdwenen. De rotzooi en de ravage werd toen pas echt duidelijk. In Japan waren ze deze week de slachtoffers van de atoombom op Hiroshima, 70 jaar geleden, aan het herdenken. Dit stukje Alphen zag eruit alsof ze er net door getroffen was. Alle media waren er als de kippen bij, van deze spectaculaire ramp moest bijzonder goed verslag gedaan worden. Tot hun diepste spijt moesten de media constateren dat er niet veel slachtoffers waren gevallen. De Telegraaf deed de chocoladeletter-kop “Weer bloedbad in Alphen” maar even in de kast, wachtend op de volgende ramp.

Poetins Pride

Ik liep vandaag door het bos. Het was zo’n wandeling die je hoofd even kan leegmaken om hem daarna weer langzaam vol te laten stromen. Ik dacht na over het conflict in Oost-Europa. En in hoeverre Poetin bang zal zijn van de flitsmacht die in Europa opgezet is. Europese landen hebben zich namelijk verenigd om een vuist tegen Poetin te kunnen maken. Hij zal niet ongestraft andere landen (in)direct binnen kunnen vallen. We zouden Poetin met de Europese flitsmacht moeten laten zien dat hij niet kan doen en laten wat hij wil. Het Russische wapenarsenaal was onlangs vernieuwd en er was zelfs een nieuwe tank ingekocht. Rusland geeft (ondanks economische moeilijkheden) belachelijk veel geld uit aan het leger. En toen begon ik me af te vragen wat wij eigenlijk te bieden hebben. Duitsland heeft een aardig leger, Engeland een redelijk leger en Frankrijk moet hopen dat de Russen niet zover komen.

Voordat ik mij kon afvragen hoe het met de Nederlandse strijdkrachten stond, sprongen vijf volwassen mannen uit een bosje en hielden gebogen takken in hun handen waarop ze heel hard “pauw” “pauw” “pauw” riepen. Al snel ontstond er een conflict wie er wel en wie er niet “dood” en/of geraakt zou zijn. Daarna werd er vanachter een struik een granaatappel gegooid die als mortier moest functioneren. Vervolgens kwam er een Nederlandse legerofficier achter een boom vandaan die zei: “Jongens, de training is over, goed gewerkt mannen zo krijgen we die rooie honden wel” Ik bevond mij midden in een militaire oefening zonder kogels, want die zijn op.

Nederland zou een andere bijdrage moeten leveren. We kunnen nog zoveel geld in defensie proppen, maar we zullen niet zo snel een indrukwekkende krijgsmacht worden. Ik stel voor dat we een grote schepen naar Rusland sturen die in eerste instantie de handelsboycot zouden doorbreken maar die uiteindelijk vol zitten met de jongens van de Gay Pride. Zo varen ze verstopt in het schip door Moskou al wachtend totdat ze Poetin, die hen opwacht, een knuffel kunnen geven. En zo wordt Rusland geconfronteerd met een sterk staaltje westerse propaganda. Wanneer Poetin de handelsboot aan ziet meren, krijgt een warm onthaal die zijn gelijke niet kent. Een pershomo met een telelens in zijn broek maakt een prachtfoto en Poetin staat wereldwijd voor lul. Daar kan geen AK-47 tegenop.

Waar sommigen mensen munitie nodig hebben en er niet over beschikken, hebben andere mensen munitie terwijl ze het beter niet kunnen hebben. Wie vraagt u zich af? Poetin, Kim Jong-Un en uiteraard een tandarts die een gaatje in zijn hoofd heeft. Er is enorme ophef over deze jachtpartij ontstaan en terecht. Woorden schieten tekort, hoe heeft die man zo idioot kunnen zijn. Wie is er nou zo stom om 50.000 euro te betalen om een leeuw dood te schieten. Dat moet toch veel goedkoper kunnen! Ik denk dat de prijs/kwaliteitsverhouding in naburige landen veel beter is dan die in Zimbabwe. Mijn excuses, ik schiet een beetje door. Uiteraard is het belachelijk dat deze idioot een leeuw doodschiet voor zijn eigen plezier. Maar het is toch bijzonder om te zien dat de westerse media zich meer druk maken om een leeuw terwijl Boko Haram dagelijks tientallen mensen afslacht. Maar ach, de wereld heeft het maar opgegeven om zich over mensenlevens druk te maken, daar kan men immers toch niets aan doen…

Ik loop inmiddels bergafwaarts, ik heb de militaire oefening achter mij gelaten. De mannen zitten nu in een greppel gevulde koeken te eten en Cup-A-Soup te drinken terwijl ze de overwinning op de “vijand” vieren. Ik loop een dal in, alsof ik afdaal in het Chinees-economische dal. De China heeft laten zien dat het niet eeuwig kan groeien. Het land staat aan de rand van een economische afgrond. Het volk heeft massaal zitten beleggen zonder ook maar enigszins verstand te hebben van de beurs. Daarnaast is China lang niet zo aantrekkelijk voor de multinationals als het 10 jaar geleden was. De Chinese draak is verouderd en begint na een bijna oneindige groei, toch wat te krimpen. Het land zal vervolgens achterblijven met de littekens van een verwesters land in economische misère: Een opstandige(re) bevolking, ernstige milieuvervuiling en een krimpende economie. Een pijnlijk eindresultaat van een halve gouden eeuw.