Voetbalgoelag

De machines ratelen voort en produceren daarbij een oorverdovend kabaal dat overstemt dreigt te worden door de met pijn doordrenkte kreuntjes die tussen de mondhoeken van de arbeiders doorsijpelen. De arbeiders werken aan de aanleg van het Witte Zeekanaal, een prestigeproject van de grote leider. In verband met een strenge deadline die Stalin had opgelegd, moest er harder gewerkt worden. De arbeiders worden afgemat en vaak al werkend de dood in gejaagd. Toen het kanaal klaar was keek Stalin naar het kanaal, zijn droom was voltooid. Vandaag de dag kijken we vol afschuw tegen dit soort praktijken op. We zien Stalin (terecht) als een massamoordenaar die met zijn prestigeprojectjes vele arbeiders het leven heeft ontnomen. Zoiets moest nooit meer voorkomen! 80 jaar nadat het kanaal onder bevel van Stalin is uitgegraven, begint het bouwproject van een reusachtig stadion in Qatar.

Dit is eveneens een prestigeproject waarbij levens niet gespaard worden wanneer de eer van een land op het spel staat. Het is nu echter niet Stalin die aangewezen kan worden als de grote leider achter dit project, maar Sepp Blatter. Een groot verontwaardigingstsunami blijft uit, er zijn uiteraard wel kritische geluiden te horen maar die overstemmen het voetbalplezier niet. Wanneer het gaat over vermakelijke zaken zoals voetbal, lijkt de kritische toon ineens ongepast. Dan treedt er een soort amusements-appeasementpolitiek op. Waar de geschiedenis de verschrikkingen van Stalin veroordeelt, gedoogt men heden ten dage de gruwelijkheden onder leiding van Blatter, omdat we er zelf ook baat bij hebben dat het stadion zo snel mogelijk af is. Wanneer we vermaakt worden hebben we er klaarblijkelijk geen moeite mee om een balletje te trappen op een massagraf. Wellicht komt men tot het besef dat het stadion op mensenlevens is gebouwd, wanneer men de naam van de overleden arbeiders op de stoelen in het stadion gaan graveren.

De FIFA wil niet dat men Blatter ziet als een medeplichtige moordenaar die de arbeidersdoden onder de grasmat probeert te schuiven. De FIFA wil het beeld in stand houden van een lachende en schattige opa die gewoon heel veel van voetballen houdt. Dit is echter geen suikeroom die zijn kleinkinderen een paar snoepjes in de handen drukt voor onderweg, dit is een Berlusconi-achtige leider van een corrupte organisatie die onder het mom van amusement vrij kan opereren. Het lijkt er dan ook op dat hij de aankomende verkiezingen van het voorzitterschap van de FIFA zal gaan winnen. Sommige mensen blijven altijd aan de macht.

Dat lijkt overigens ook te gelden voor Desi Bouterse. Een man die ook in afwachting van nieuwe verkiezingen is en tot op heden doodgeknuffeld wordt. Men is tevreden met Bouterse, de alternatieven zijn namelijk niet geweldig en Bouterse zou tenminste zorgen dat er nog huizen gebouwd worden. Ook al is dat voor een groot deel op geleend geld en zit de Surinaamse regering tot diep in de schulden. Veel jonge Surinamers kijken niet kritisch naar het verleden, ze zien Bouterse niet als een dictator die zijn tegenstanders uit de weg ruimt. Veel jongeren in Suriname zien Bouterse als de goedheiligman, ondanks het feit dat Bouterse tijdens de decembermoorden in 1982 niet degene was die presentjes uitdeelde. Net zoals bij Blatter worden diverse pijnlijke feiten uit puur gemakzucht vermeden. Waarom zou je iemand die op een persoon moet stemmen aan het twijfelen brengen? Dat maakt het stemmen extra moeilijk, dat is precies wat een kiezer niet wil.

En zeker van de overwinning varen de kapiteins hun eigen koers. Ze weten wel zeker dat ze de koers van hun schip nog lang mogen bepalen. Niks of niemand zal ze langer in de weg staan. Want wanneer de luiheid regeert in de besluitvorming van de kiezer, regeert de schurk. Het zal vele jaren vergen om de kapiteins van hun schepen te jagen. Ze zitten immers met hun handen vastgeroest aan het stuur en ze weten inmiddels hoe ze te werk moeten gaan wanneer er wordt gemuit aan boord. Ze zullen pas stoppen wanneer ze te komen overlijden. Totdat de tijd aanbreekt dat ze niemand meer een haar kunnen krenken. Daar liggen de leiders dan. Ze hebben hun tijd uitgezeten en ze zijn op hun laatste rustplaats aangekomen. Eindelijk worden ze met rust gelaten door de publieke opinie. Maar dan… Een aardschok is voelbaar, het ritmische gestamp trilt tot in de kisten door. “Een dansvoorstelling op de begraafplaats! Zo ga je toch niet met mensen om!” Dacht Blatter.