Geer rijdt door

Poetin zit op zijn troon. Hij is de leider van zijn tsarenrijk, een rijk dat door niemand overgenomen zal worden. Hij is de leider die zijn rug altijd recht houdt waar andere leiders op de knieën gaan. De destabilisatie van Oekraïne en het daardoor oprukkende Europa, zal tegen worden gehouden. Waar een (te) groot Europa door verdeeldheid geen eenduidige koers kan varen, kan Poetin doen waar hij zin in heeft.

Hans van Baalen stond in Oekraïne op de barricades met een EU-lidmaatschap te wapperen alsof hij een biefstuk voor hongerige wolven hield. Diezelfde Hans van Baalen staat nu, samen met 88 andere politici, op een zwarte lijst. Diegene die op de zwarte lijst staan, komen Rusland niet in. Poetin regeert als een absoluut vorst en er is niemand die hem in de weg staat. Het is dan ook niet zo opmerkelijk te noemen dat hij Blatter, een andere alleenheerser die de komende vier jaar op de troon mag blijven zitten, volledig steunt. Poetin was nog verontwaardigd dat de Verenigde Staten zich met het corruptieschandaal binnen de FIFA bemoeide. Laten we blij zijn dat er tenminste nog iemand is die zijn hand in dat wespennest wil steken om de angel eruit te trekken. De zwarte lijst laat zien dat de Russen bereid zijn om politiek gevoelige beslissingen te nemen, wanneer wij hen in een economisch isolement plaatsen. Het was dan ook in de eerste plaats niet verstandig van Europa d.m.v. sancties de handel met Rusland te verminderen of zelfs stoppen. Daarmee raak je immers niet de politieke elite, maar de gewone burger, wiens onderbuik gevoelens jegens de Europeanen door Russische propaganda alleen maar bevestigd wordt.

Bovendien vraag ik me af waarom we zo flink kunnen zijn tegen Poetin, terwijl we de trouw bij de FIFA blijven! Blatter bluft zich weer door de verkiezingen heen, iedereen steekt een belerend en moraliserend vingertje in de lucht, maar niemand durft actie te ondernemen. We moeten uit de FIFA stappen, dat is de enige manier om deze corruptiemachine te ontmantelen. Dan zal er weer een echt voetbalkampioenschap zijn, waar landen mogen meedoen die ook daadwerkelijk iets voorstellen. We zetten Blatter bij omroep MAX neer, waar hij tot in de eeuwigheid het boodschappenspel mag blijven spelen, en de rest van de wereld kan nog een tijdje corruptie-loos voetballen.

Maar ik vrees niet dat Blatter zich laat wegsturen, hij zit vastgeplakt als een stuk kauwgom aan een voetbalschoen. Het enige wat we kunnen doen is afwachten totdat het moment daar is, ik zie het al voor me: de oude(re) Blatter loopt lachend met zijn rollator het hotel uit, hij denkt na over zijn prachtige huis in Zwitserland. Hij wil oversteken, maar in plaats van naar links en rechts te kijken, controleert hij of hij z’n horloge en z’n portemonnee nog bij zich heeft, voordat hij oversteekt. De bejaarde man loopt naar de overkant en wordt geschept door een volkszanger die niet per se een zoetsappig liedje nodig heeft om iemand te raken. Blatter vliegt naar voren en komt met een harde smak op de grond. De volkszanger stapt uit, alles tolde door zijn hoofd. Hij had immers een succesvolle carrière, wat nu? Was alles nu voorbij? Hij moest denken aan al die “geweldige” programma’s en albums die hij in de afgelopen jaren heeft gemaakt. Bijvoorbeeld die ene keer dat hij in het programma Geer & Goor naar een boer ging (ja om te gieren zeker). Dat is nu ten einde.

Er komt iemand aangerend op het plaats delict, het is iemand van de gemeente die komt controleren of de rollator nog wel intact is. Dan kan die nog worden doorgegeven aan een andere bejaarde die op de rollatorwachtlijst staat, de gemeente heeft het immers niet breed. Een aantal mensen komen op de aangereden bejaarde afgerend, ze controleren wie het is. “Het is Blatter!” schreeuwt een man. De aangeslagen volkszanger, die dacht dat zijn carrière over was, wordt met gejuich onthaald. De optredens gaan door, sterker nog, er worden extra shows bijgeboekt. Nu Gordon een eigen show “Goor draait door” heeft, kan Joling niet achter blijven. SBS 6 komt met “Geer rijdt door” waarbij iedereen een bejaard familielid, die niet in aanmerking komt voor euthanasie, kan opgeven. Blatter krijgt uiteraard een eervolle begrafenis waarbij één minuut stilte wordt gehouden, alhoewel ik verwacht dat hij met 11 seconden ook genoegen neemt. 

Voetbalgoelag

De machines ratelen voort en produceren daarbij een oorverdovend kabaal dat overstemt dreigt te worden door de met pijn doordrenkte kreuntjes die tussen de mondhoeken van de arbeiders doorsijpelen. De arbeiders werken aan de aanleg van het Witte Zeekanaal, een prestigeproject van de grote leider. In verband met een strenge deadline die Stalin had opgelegd, moest er harder gewerkt worden. De arbeiders worden afgemat en vaak al werkend de dood in gejaagd. Toen het kanaal klaar was keek Stalin naar het kanaal, zijn droom was voltooid. Vandaag de dag kijken we vol afschuw tegen dit soort praktijken op. We zien Stalin (terecht) als een massamoordenaar die met zijn prestigeprojectjes vele arbeiders het leven heeft ontnomen. Zoiets moest nooit meer voorkomen! 80 jaar nadat het kanaal onder bevel van Stalin is uitgegraven, begint het bouwproject van een reusachtig stadion in Qatar.

Dit is eveneens een prestigeproject waarbij levens niet gespaard worden wanneer de eer van een land op het spel staat. Het is nu echter niet Stalin die aangewezen kan worden als de grote leider achter dit project, maar Sepp Blatter. Een groot verontwaardigingstsunami blijft uit, er zijn uiteraard wel kritische geluiden te horen maar die overstemmen het voetbalplezier niet. Wanneer het gaat over vermakelijke zaken zoals voetbal, lijkt de kritische toon ineens ongepast. Dan treedt er een soort amusements-appeasementpolitiek op. Waar de geschiedenis de verschrikkingen van Stalin veroordeelt, gedoogt men heden ten dage de gruwelijkheden onder leiding van Blatter, omdat we er zelf ook baat bij hebben dat het stadion zo snel mogelijk af is. Wanneer we vermaakt worden hebben we er klaarblijkelijk geen moeite mee om een balletje te trappen op een massagraf. Wellicht komt men tot het besef dat het stadion op mensenlevens is gebouwd, wanneer men de naam van de overleden arbeiders op de stoelen in het stadion gaan graveren.

De FIFA wil niet dat men Blatter ziet als een medeplichtige moordenaar die de arbeidersdoden onder de grasmat probeert te schuiven. De FIFA wil het beeld in stand houden van een lachende en schattige opa die gewoon heel veel van voetballen houdt. Dit is echter geen suikeroom die zijn kleinkinderen een paar snoepjes in de handen drukt voor onderweg, dit is een Berlusconi-achtige leider van een corrupte organisatie die onder het mom van amusement vrij kan opereren. Het lijkt er dan ook op dat hij de aankomende verkiezingen van het voorzitterschap van de FIFA zal gaan winnen. Sommige mensen blijven altijd aan de macht.

Dat lijkt overigens ook te gelden voor Desi Bouterse. Een man die ook in afwachting van nieuwe verkiezingen is en tot op heden doodgeknuffeld wordt. Men is tevreden met Bouterse, de alternatieven zijn namelijk niet geweldig en Bouterse zou tenminste zorgen dat er nog huizen gebouwd worden. Ook al is dat voor een groot deel op geleend geld en zit de Surinaamse regering tot diep in de schulden. Veel jonge Surinamers kijken niet kritisch naar het verleden, ze zien Bouterse niet als een dictator die zijn tegenstanders uit de weg ruimt. Veel jongeren in Suriname zien Bouterse als de goedheiligman, ondanks het feit dat Bouterse tijdens de decembermoorden in 1982 niet degene was die presentjes uitdeelde. Net zoals bij Blatter worden diverse pijnlijke feiten uit puur gemakzucht vermeden. Waarom zou je iemand die op een persoon moet stemmen aan het twijfelen brengen? Dat maakt het stemmen extra moeilijk, dat is precies wat een kiezer niet wil.

En zeker van de overwinning varen de kapiteins hun eigen koers. Ze weten wel zeker dat ze de koers van hun schip nog lang mogen bepalen. Niks of niemand zal ze langer in de weg staan. Want wanneer de luiheid regeert in de besluitvorming van de kiezer, regeert de schurk. Het zal vele jaren vergen om de kapiteins van hun schepen te jagen. Ze zitten immers met hun handen vastgeroest aan het stuur en ze weten inmiddels hoe ze te werk moeten gaan wanneer er wordt gemuit aan boord. Ze zullen pas stoppen wanneer ze te komen overlijden. Totdat de tijd aanbreekt dat ze niemand meer een haar kunnen krenken. Daar liggen de leiders dan. Ze hebben hun tijd uitgezeten en ze zijn op hun laatste rustplaats aangekomen. Eindelijk worden ze met rust gelaten door de publieke opinie. Maar dan… Een aardschok is voelbaar, het ritmische gestamp trilt tot in de kisten door. “Een dansvoorstelling op de begraafplaats! Zo ga je toch niet met mensen om!” Dacht Blatter. 

Klavers' coup

“Weer een land in brand.” Dat zinnetje associëren we vaak met Afrika, helaas niet ten onrechte. Wanneer de dictator van Burundi zegt dat hij na twee termijnen nog even wil blijven zitten, dan gebeurt dat ook. Zo werkt dat in corrupte landen waar geen publiek debat mogelijk is en elk wetje achter gesloten deuren moet worden doorgevoerd. Toen de president besloot om zijn landje te verlaten, sloeg de vlam in de pan. Want wanneer de dictator van huis is, dansen de rebellen op tafel. Zo werkt dat in die landen. Er braken hevige gevechten uit om de coup te realiseren. En terwijl de opstandelingen het regeringsleger met een bloedhete kogelregen als suikerklontjes lieten wegsmelten, baande de opstandige generaal richting het radiostation. Hij stak zijn speech af voor een aan de radio gekluisterd volk, hij waande zich de nieuwe leider.

Voor Jesse Klaver was er geen kogelregen of triomferende radiotoespraak nodig om als absoluut vorst over GroenLinks te regeren.  Een tv-toespraak met enkele autobiografische elementen en ideologische vergezichten was meer dan voldoende voor deze door Fons van der Poel bekroonde “snotneus”. Jesse Klaver heeft niet met een AK-47 in de bosjes hoeven wachten totdat zijn prooi tevoorschijn kwam. Jesse Klaver heeft niet met een molotovcocktail het presidentieel paleis hoeven bestormen om achter de knoppen te geraken. Partijleider Bram van Ojik stapte namelijk zelf op. Niet dat het slecht ging, dat ging het ook niet (voor GroenLinks begrippen dan hé). Er was echter iemand nodig die niet enkel zorgde dat het schip stopt met zinken, maar ook dat het schip weer vooruit gaat.

Ambitie is daarbij altijd handig, als je staat te debatteren alsof je denkt “ik sta enkel nog op deze wereld omdat ik geen voorstander ben van euthanasie”, dan kan je net zo goed lijsttrekker van de ChristenUnie worden. Maar hoe geloofwaardig ben je als een overambitieuze lijsttrekker van een 4 zetel tellende partij die zegt dat hij “Nederland gaat veranderen”, legt hij de lat dan niet veel te hoog? Ik ben geen fan van GroenLinks en ik zal dat door deze lijsttrekker ook niet worden. Naast het feit dat ik niet van de door GroenLinks omhelsde betutteling houd en geenszins een groene eurofiel ben die zich zorgen maakt om de grootte van stofzuigerzakken, is er één radicaal punt dat tussen mij en partijen als GroenLinks en D66 instaat: windmolens.

Het mag dan wellicht wat stroom opleveren maar dat weegt lang niet op tegen de horizonvervuiling die deze ronddraaiende, monsters veroorzaken. Daarnaast is het ook niet bepaalt efficiënt te noemen. De installatiekosten zijn belachelijk hoog, daar komen ook nog eens onderhoudskosten bovenop en de ruim 1000 windmolens die er in Nederland staan, leveren zo’n schamele 3% van al ons huishoudelijk-elektriciteitsverbruik op. In zijn speech ontweek Klaver deze statistieken door te beweren dat het er niet zozeer toe doet hoeveel ze kosten en wat ze opleveren, maar dat we zo onafhankelijk kunnen worden van types zoals Poetin. Wellicht moet hier de kanttekening worden gemaakt dat we vooral bij Poetin aankloppen voor het gas, niet zozeer voor stroom.

En daar zit Bram Moszkowicz, op het randje van zijn bed in het dieptepunt van zijn bestaan. Moet je mij zien, dacht Bram. Ooit had ik een prachtig advocatenkantoor aan de Herengracht in Amsterdam en nu zit ik in een klein flatje met een lekkend plafond en geen garage waar ik m’n Maserati in kwijt kan. Dit zou het politieke jaar van Bram moeten worden! Hij zou de frisse politicus zijn die de gevestigde orde op haar grondvesten zal doen schudden! Tegen Jesse Klaver steekt hij af als een gepensioneerde stofzuigerverkoper. En wat dacht u van Diederik Samsom? De arme man dacht dat het zijn PvdA niet verder in het slob zou raken dan nu al het geval is. Er leken gelukkig vrij weinig kiezers over te lopen naar de Brabantse-socialistenpolonaise van Emile Roemer, maar kan deze oud-Greenpeaceman nog opboksen tegen de jonge, charismatische klaver? Kan hij niet beter gewoon stoppen en zich volgende week herenigen met zijn oude vrienden, zodat hij “rebels” stenen op de bodem van de Noordzee kan gooien om de vissers te pesten? Of Klaver erin slaagt om Nederland te veranderen kan mij niet zoveel schelen. Zolang hij erin slaagt om dwars te liggen bij zijn collega’s, ben ik al tevreden. 

Majesteitsstennis

Iedereen kent het principe van “The American Dream”. Arme sloebers die de vrije Verenigde Staten binnenkomen en de top proberen te bereiken door hard te werken. Stelt u zich eens voor dat u zo’n immigrant bent. U heeft met veel moeite de Engelse taal geleerd, in de eerste vijf jaar van uw verblijf 15 uur per dag gewerkt en u heeft met veel moeite een florerend bedrijf op kunnen bouwen. 30 jaar nadat u in de VS bent gearriveerd, staat u aan het hoofd van een imperium. U bent iemand! Laten we u voor het gemak even Mr Johnson noemen. Op een dag krijgt u van uw secretaresse te horen dat een milieuactivist “Fuck Mr Johnson!” heeft geroepen. U haalt uw schouders op, pakt uw koffie en loopt richting uw kantoor. Toch? Het is in ieder geval niet strafbaar wat die milieuactivist heeft gedaan.

Waarom is het dan wel strafbaar om de koning te beledigen? Iemand die vrijwel niets heeft gedaan om in deze positie te verkeren. De koning is iemand die geboren is om voor de rest van zijn leven samen met zijn drie verwende boterballetjes op de voorpagina van de Story en de Privé te staan. Het feit dat de koning zich tegenwoordig niet meer bezighoudt met een zware regeer-taak en in ruil voor wat licht-administratief werk een hoge uitkering krijgt, is al een reden om het verbod op majesteitsschennis op te heffen. Alhoewel ik het onterecht vind dat de “belediger” wordt veroordeelt, ben ik absoluut geen fan van ‘m. Abulkasim Al-Jaberi deed de beruchte uitspraak op een “anti-zwartepiet betoging”. Zo’n bijeenkomst gaat voor 10% over zwarte piet, voor 50% over het Palestina/Israël-conflict, voor 30% over zionistische complotten en voor 10% over het koningshuis. Een plaats voor wereldvreemde gekken die in hun eigen leugens zijn gaan geloven.

“Fuck de koning” vinden veel mensen onsmakelijk, dat is het ook, maar het zet ons wel aan het denken: waar ligt de grens. Is zo’n belediging ook strafbaar als je het combineert met kritiek op de monarchie? Wat nou als die gozer “Sodemieter op met die dikke koning en dat gare wijf van ‘m! Schaf de monarchie af! Dan kunnen ze een normale baan gaan zoeken! Wellicht opent Maxima dan een Argentijns restaurant, dat op aanraden van haar vader de bestellingen uit een vliegtuig flikkert!” Dit kan ook als beledigend worden ervaren, maar is het strafbaar? Het OM schiet zichzelf toch duidelijk in de voet, ze weten momenteel ook niet zo goed meer wat ze moeten doen. Je kan niet zomaar een archaïsche wet onder het stof vandaan plukken en in de 21^e eeuw doen alsof het heel normaal is dat iemand onder het mom van “majesteitsschennis” wordt vervolgd.  

We moeten uitkijken dat dit in Nederland niet te ver doorslaat. Natuurlijk hebben we fatsoensnormen, maar die kunnen we niet altijd per wet doordrukken. Verbod op majesteitsschennis is niet langer van deze tijd. De koning handelt en profileert zich als een normaal mens, en moet dus ook als zodanig door het strafrecht worden behandelt. Een aantal jaar geleden werden republikeinen van voor het paleis op de Dam weggetrokken, wat later een “fout” van de politie bleek. Was dit het poging om de koning voor kritische gevoelens te behoeden? Ik begrijp dat er mensen zijn die het koningshuis koesteren, maar dat kan niet op deze manier.

De koning loopt rond in zijn paleis. Hij heeft net nog even kunnen glimlachen om de laatste LuckyTV-filmpjes. De koning weet immers wel dat hij niet onschendbaar voor humor is. Het vrije woord gaat zijn gang in het land, en zo hoort het ook! Hij heeft zich deze week niet met het nieuws beziggehouden. Willem! Schreeuwt Trix met een vermoeide stem. Ja, wat? Schreeuwt Willem terug. “Ze hebben vuk de keuning gezegd”. Willem haalt zijn schouders op, pakt zijn koffie en loopt richting zijn kantoor. Hij hangt achterover in zijn stoel. Denken ze nou echt dat dit hem wat kan schelen? Hij heeft wel belangrijkere dingen aan zijn hoofd! Bijvoorbeeld dat zijn moeder Paleis Huis ten Bosch zo heeft laten verslonzen, dat het dak inmiddels erger lekt dan een Mossad-agent met loonsverlaging. Of hij peinst over hoe Nederland straks vertegenwoordigt gaat worden in het Eurovisie songfestival. Hij heeft het de afgelopen jaren met plaatsvervangende schaamte moeten bekijken. Eerst die draaiorgelmuts, toen die verdwaalde indiaan, daarna die depressieve cowboys. Nu is onze hoop gevestigd op Trijntje Oosterhuis met een lied dat zo zoetsappig is, dat z’n trommelvliezen er diabetes van krijgen. Bah! Denkt onze blonde vorst. Al die ceremonies, dat gespeelde lachen, die slechte acts waar ik naar moet kijken alsof ik het leuk vindt… Dat is pas een majesteitsschennis!

De toekomstige Appeasementpolitiek

Koningsdag, de dag waarop het grootste volwassenentoneelstuk, op The Passion na, van Nederland wordt opgevoerd. Het enige verschil is dat de hoofdrolspeler niet op een EO-kruis genageld wordt wanneer het einde nadert. Sommigen mensen hullen zich volledig in het oranje en staan vervolgens uren te wachten om een glimp op te pikken van het koningspaar. Drie uur en twee verzuurde knieën later, komt dit Koninklijke gezelschap in de buurt. En daar zijn ze dan: een dikke koning en de dochter van een Argentijnse oorlogsmisdadiger.

Het hebben van foute huwelijkspartners is een oude traditie binnen de Oranjes. Daarom was het, vanwege het uitblijven van een nieuwe wereldoorlog, een hele tour voor Alexander om een nieuwe foute huwelijkspartner te vinden. Maxima bood uitkomst. Alhoewel er genoeg facetten aan Koningsdag zijn die als vermakelijk bestempelt kunnen worden, zijn er ook voorbeelden van de treurigheid van deze bijeenkomst. Oude dametjes die zich bij een kraampje alles genezende slakken-gel laat aansmeren, volgevreten zitzakstakkers die hun halve zolder boven een kleedje hebben uitgegooid en kinderen die een vals, snerpend geluid produceren waarvan men enkel weet hoe het zou moeten klinken, doordat ze zien wat voor instrument de kinderen bespelen. En dat is waar mijn medelijden voor het koningspaar gewekt wordt. Deze twee monarchen moeten dit trieste schouwspel met een glimlach aanschouwen, in de hoop dat ze niet hoeven te participeren in dit wanstaltige schouwspel.

Tot zover het Nederlands Koninklijk Huis. Over Duitsers gesproken, binnen nu en korte tijd is het reeds Bevrijdingsdag & Dodenherdenking. Dat gaat altijd gepaard met dezelfde vraag: is het nog wel relevant? Dodenherdenking zou namelijk volgens sommigen niet meer relevant zijn, aangezien er steeds minder mensen zijn die de oorlog daadwerkelijk hebben meegemaakt. Ach, denkt men, we kunnen het wellicht beter achter ons laten, we kunnen niet eeuwig in de oorlog blijven steken. Datzelfde denkt men overigens over de Holocaust. Beseft men dan niet dat we juist nú, op het moment dat de laatste getuigen van het huwelijk dat Duitsland destijds met de duivel sloot verdwijnen, moeten we de oorlog herdenken.

Tegenwoordig is het populair om Hitlers ideeën voor wereldheerschappij af te doen als “waanideeën”. Men lijkt echter te vergeten dat het helemaal niet zoveel gescheeld had, zonder de heldhaftigheid (van vooral de Britten en Russen) zou de geschiedenis er een stuk anders hebben kunnen gezien. Wellicht leerden de kinderen dan nu op school dat het onschuldige Duitsland door Engeland en Frankrijk werd aangevallen en die aanvallen heldhaftig wist te weerstaan. Een idee waar een gezond mens rillingen van krijgt. Het maakt voor velen niets uit, de vrijheid is vanzelfsprekend en de joden “onderdrukken nu zelf” wordt er vaak vanuit een ondeskundig en vertekend wereldbeeld geopperd. Het is niet voor niets dat geschiedenisdocenten tegenwoordig steeds meer moeite krijgen om de Holocaust uit te leggen aan een klas waarvan drie leerlingen het stellig ontkennen. Wanneer de laatste oorlogsveteraan sterft en het roestende prikkeldraad van Auschwitz haar betekenis verliest, is dodenherdenking belangrijker dan ooit.

Toch zijn er momenten dat de vrijheid wordt gekoesterd. De agressieve houding van Poetin zorgen er voor dat er angstgevoelens onder de bevolking leven. Daarom is het begrijpelijk dat er vanuit dat oogpunt meer geld wordt uitgegeven aan defensie. Alhoewel dat geld dan wel moet gaan naar de krijgsmacht, Nederland heeft namelijk bakken met geld uitgegeven aan een mislukt computersysteem dat nu is gecanceld. Dus we hebben nu géén computersysteem, als we nu naar de huidige staat van de krijgsmacht kijken zien we dat we ook over geen enkele tank beschikken. Voor de Tweede Wereldoorlog beschikte Nederland tenminste over één Renault tank. Maar er is “hoop”. Om de Europese samenwerking te bevorderen, komt er een Europees leger. In eerste instantie klinkt dat natuurlijk aantrekkelijk: een gedeelde land, lucht en zeemacht. Elk land binnen de EU kan zich specialiseren en zodoende beschikt Europa over de grootste en effectiefste legermacht ter wereld. Alleen zou Europa durven ingrijpen? Kunnen de landen het er over eens worden welke militaire operatie ze zullen opstarten? Zal de Europese-legertop niet eeuwig aan het bekvechten zijn wanneer er een beslissing moet worden genomen? Wanneer er een groot wereldconflict komt, zal men in Europa vooral met elkaar in gevecht zijn hoe en waar ze moeten vechten. Het Europese leger zal zorgen voor de eeuwige Appeasementpolitiek.