Je suis xénophobie

Het zou een mooie dag worden, alles wees daarop. Nieuwe energie en een frisse blik op het onaangetaste 2015. Lachend aan de vergadertafel, beetje kletsend en babbelend, klaar om aan de slag te gaan. Aan de vergadertafel zaten journalisten, tekenaars, creatieve mensen met humor. Mensen die er niet voor terugdeinsden om grappen te maken over de politici van links tot rechts, maar ook religies zoals het christendom, het jodendom en natuurlijk de islam ontkwamen niet aan de scherpe potloden van Charlie Hebdo. Helaas kost het maar enkele zieke geesten om vele briljante te stoppen. Verdraagzaamheid, een term die nooit in de moordenaars, die de vergadering schietend onderbraken, is opgekomen. Wanneer iemand om een grapje over zijn eigen politieke voorkeur of zijn eigen geloof, kan lachen, laat dat zien dat hij/zij een ontwikkeld mens is. Want wanneer je lacht om zo'n grap durf je de onvolmaaktheden in je eigen geloof of politieke voorkeur te zien, en die zijn er altijd.  

De laatste keer dat ik me gekwetst voelde door een tekening was op de kleuterschool, deze kwam in de papierbak terecht terwijl ik 'm op m'n kamer wilde hangen. Ik heb me vanaf dat moment ontwikkeld en heb me nooit meer door een tekening laten kwetsen. Maar deze week is gebleken dat er mensen zijn die daar anders over denken. Het pleonasme van deze week is ongetwijfeld "De laffe aanslag" een aanslag is namelijk per definitie laf. Er werd deze week een foto gepubliceerd die vlak na de aanval op de redactie van Charlie Hebdo was genomen. Op de bijna symbolische foto zien we een openstaande deur en bebloed papier op de grond. Deze foto raakt de kern van de zaak. Dit was geen aanval op een soldaat in een loopgraaf, maar een tekenaar achter een tekentafel, en dan komt in mij toch weer dat pleonasme naar boven drijven: een laffe aanslag.  

De reactie was verpletterend, overal in Europa werden stille tochten gehouden. Niet vanwege de mogelijke dood van Fidel Castro, maar voor de vrijheid van meningsuiting. Iedereen was even stil zodat we van de rest van ons leven onze monden open zouden kunnen trekken. Sommige mensen kan ook hypocrisie verweten worden, mensen die ineens wel voor Charlie Hebdo staan nu er zoiets heftigs heeft plaatsgevonden. Ik stond in m'n eigen dorp op het plein om de slachtoffers te herdenken. De herdenkingen lijken een magische kracht te hebben. In Frankrijk loopt men zij aan zij: als het volk, onverdeeld. Men moest weer grappen kunnen maken zonder de mond gesnoerd te worden! Mensen die er alles aan hebben gedaan om mijn oudejaarsconference te verbieden stonden nu als groot voorstander van het vrije woord op het Rijnplein, het tij lijkt te keren. 

Naast prachtige cartoons van cartoonisten wereldwijd en steunbetuigingen op sociale media, zijn er natuurlijk ook zieke geesten die met deze ramp aan de haal gaan. Volgens sommigen zou dit een zionistisch complot zijn dat mede door de Mossad is georganiseerd om moslims in een kwaad daglicht te stellen. Achterlijkere dingen hoort men tegenwoordig nauwelijks meer. Als de aanslag op Charlie Hebdo een zionistisch complot is, is het waarschijnlijk ook een zionistisch complot dat er in de Albert Heijn geen baklava maar wel jodenkoeken te koop zijn. 

Deze aanslag zou er (mede) voor kunnen zorgen dat Marine Le Pen (de charmantere buikspreekpop van haar veel engere vader Jean-Marie) de niet al te populaire Hollande als president op gaat volgen. Aangescherpte veiligheid is zeker nodig, maar met meer polarisatie en vreemdelingenhaat speelt men de terroristen in de kaart. Meer ontevreden moslims zullen dan richting Syrië gaan en dat is het laatste wat men wil. Voor Frankrijk is dit het moment om te tonen dat ze zich niet kapot laten maken door een aantal radicale idioten zonder humor. Dat laten ze ook zien, Charlie Hebdo komt aanstaande woensdag gewoon op de planken te liggen, strijdbaarder dan ooit! Het is geen oorlog, maar er hangt een vergelijkbare sfeer. Het was deze week voor het eerst sinds de Tweede Wereldoorlog dat er geen joodse dienst in Parijs werd gehouden. Parijs, de stad met een oorlog zonder front.  

Maar laat niet de angst en de haat, maar het vrije woord regeren. Laat "Je suis Charlie" nooit veranderen in "Je suis xénophobie"