De dissidenten op hun krenten

Een kleine wederopstanding van de dissidenten? Een tegendraadse beweging? Neen. Er was geen enkel verzet tegen het leenstelsel in de Eerste Kamer. De drempel wordt weer eens ouderwets hoger gelegd voor de studenten. Of men het nou kan terugbetalen of niet, de schuld blijft immers als het zwaard van Damocles boven de hoofden van de studenten hangen. Hoe kan je van studenten verwachten dat ze een goede inschatting van de arbeidsmarkt over 10 jaar kunnen maken? Daar slagen veel economen geeneens in. Ook Ruud Koole, de mogelijke dissident-van-de-dag stemde braaf in. En de Partij van de Arbeid is weer terug bij af. In oktober riep partijvoorzitter Spekman op tot “meer activisme” in de partij, een grotere tegenstrijdigheid voor een coalitiepartij is niet te bedenken. Er is nu in ieder geval niets meer van het activisme over, de bonte vacht is van de schaapjes afgeschoren en ze doen nu braaf wat herder Diederik zegt. Afgelopen zondag kwam Spekman met een nieuwe oproep dat PvdA-ers meer tijd op straat moesten doorbrengen, ik ben benieuwd waar dat in resulteert. Voor de partijvoorzitter, van wie het lijkt dat hij inmiddels twee jaar onafgebroken op straat doorbrengt, kan ik nog veel sympathie opbrengen. Hij is tenminste authentiek. Dat kan men niet altijd zeggen van de betweterige D66-elite die uit mannen bestaan die zo ijdel zijn dat ze zelfs hun handen wassen voordat ze naar het toilet gaan. Van deze onderwijs-partij kan het toch op z’n minst opmerkelijk genoemd worden dat ze met zo'n wetsvoorstel instemmen.

Maar we bouwen aan onze toekomst, zoals de partij van het onderwijsparadijs vaak scandeert. We bouwen aan een prachtige schuld voor onze kinderen en kleinkinderen. En mochten we geen goede inschatting op de arbeidsmarkt hebben gemaakt, dan kunnen we altijd nog bij de Aldi werken! De Aldi-winkel bij de drukkerij in Dammartin-en-Goële werd ten tijde van de gijzeling geëvacueerd. Nu de rust is wedergekeerd en alle horloges op gelijk zijn gezet, moet het Aldi-personeel nu alle verloren uren inhalen. Voor niets gaat alleen de zon op! En nu geen rare fratsen, bij de volgende gijzeling werken we gewoon door! Als er een schietpartij is doen we de kogelbiefstuk in de aanbieding. Uiteraard heeft de directie van het filiaal na alle opspraak de beslissing snel teruggetrokken, maar hilarisch blijft het toch.

Maar wanneer de Aldi niets voor u is, zijn er nog vele andere vacatures die interessant voor u kunnen zijn! Waarom komt u niet werken bij de V&D! Een winkelketen in nood, die zich weer wil onderscheiden van de webshops. Wat moet een filiaal toevoegen om de klanten van de webshops weg te houden? Laat de klanten zien hoe de kleding gemaakt wordt! Ik introduceer bij dezen: de afhaal-Vietnamees. Kijk vanachter een glazen wand hoe je kleding gemaakt wordt, één euro inworp en zie hoe je broek door 4 kinderen in elkaar wordt gestikt. En rust na je intensieve inkopen onder het genot van een huisgemaakte loempia even uit in La Place. Nog even en V&D is uit zijn as herrezen.

Het zou ook kunnen dat u principieel tegen het consumeren van loempia’s bent, dan kunt u altijd nog bij de AIVD werken. Waar kan je beter je studieschuld wegwerken dan op de schoot van de Verenigde Staten waar Nederland sinds 2003 op zit. Deze week werd duidelijk dat de Nederlandse geheime dienst al jaren als het verklikkertje van de klas wordt gezien en alle informatie aan de Amerikaanse veiligheidsdiensten doorspeelt. Ten tijde van Balkenende I vonden we het al geweldig dat we uitgenodigd werden voor het partijtje van Bush met zijn zogenaamde War (on/off) Terror. Trots hebben we meegedaan aan een project dat een groot deel van de Iraakse bevolking en infrastructuur heeft weggevaagd. En vandaag de dag zijn we ons niet veel kritischer op gaan stellen t.o.v. de grote jongen in de klas.

En terwijl de namen van de slachtoffers van Auschwitz, ter gelegenheid van de bevrijding 70 jaar geleden, één voor één klinken. Vaart er een groots en kolossaal schip Rotterdam binnen. “Pieter Schelte Heerema” staat er groots op de zijkant van het schip in pronkende, witte letters. Het schip is vernoemd naar iemand die lid is geweest van de Waffen-SS. Een leger voor Nederlandse vrijwilligers in de Tweede Wereldoorlog die richting het oostfront gingen om de nazi’s de helpende hand toe te steken. Zo zien we maar weer, een oorlogsverleden veeg je met een succesvol bedrijf zo weer weg. Gold dat nou maar ook voor de nabestaanden van de slachtoffers van wie ze nu de namen opnoemen. 

Terroriseren & debatteren

De afgelopen zeven dagen zijn gedomineerd door terreur. In de nadagen van de aanslag op Charlie Hebdo zijn de autoriteiten schietschijven geworden voor losgeslagen radicalen, hebben joden tijdens de Sjabbat-dienst een kogelvrij-vest aan en is de bevolking wantrouwender dan ooit. Waar wordt deze radicalisering door gevoed? Waarom verbreken jihad-jongeren banden met vrienden en familie om een islamitische staat op te bouwen? Omdat de opbouw van zo’n staat de afbraak van een mensenleven mag betekenen? Sommigen beweren dat een reden voor vertrek het ontbreken van een toekomstperspectief is. Maar wat is het toekomstperspectief van iemand wiens dorp binnengevallen wordt door terroristen die alleen maar dood en verderf komen zaaien?

Het einde lijkt nog lang niet in zicht, helaas niet, iedereen lijkt verdeelt over hoe de terreur bestreden moet worden. Het Tweede Kamerdebat afgelopen week was daar een goed voorbeeld van. Wilders kwam met zijn normale praatje, waar nu enkel wat woedende zinnen aan werden toegevoegd. En Samson kwam, nadat hij zei dat Wilders hetzelfde deed als de terroristen, met de beste reden waarom hij beter op een Greenpeace bootje had kunnen blijven zitten in plaats van een poging wagen om de grote, politieke PVV-walvis aan zijn harpoen te jagen.

Over debatteren gesproken! Ik nam afgelopen zaterdag met het Ashram College-debatteam deel aan de finale van het NK schooldebatteren. Een opmerkelijk gezelschap mag je wel zeggen. Sommigen zullen het bestempelen als een spelletje voor de JOVD-elite, en ik kan dat niet volledig ontkennen. Je wordt omringd door leerlingen met strakgetrokken scheidingen die met gel op hun plaats worden gehouden. En jongens die in de iets te ruim zittende pakken van hun vader lopen, of erger nog, pakken die precies voor de dreumes op maat gemaakt zijn. U zal zich inmiddels wel afvragen “vanwaar deze links-moralistische houding?”. Ik kan u vertellen dat het iets te maken heeft met de score die we uiteindelijk behaalt hebben, zo gaat dat met slechte verliezers. Bij zo’n debat-dag vindt er ook een ballondebat plaats. Men kan zich inschrijven voor een ballondebat, waarbij diegene die zich inschrijft een personage moet uitkiezen en het publiek ervan moet overtuigen dat hij in de ballon moet blijven in plaats van de andere deelnemers. Ik had me ingeschreven als Maarten van Rossem en hoopte dat ik na de finale, in de grote zaal, geroepen zal worden om naar voren te komen als de door mij zo geliefde oer-Hollandse mopperpot Maarten.

Na alle debatrondes zaten we in een grote Collegezaal in Leiden. De finale, die tevens bijgewoond werd door Staatssecretaris Teeven van Veiligheid en Justitie, was achter de rug, het ballondebat stond op het punt te beginnen. “Het Ashram College met Maarten van Rossum” galmde het door de zaal. Ik besloot van begin tot eind, in tegenstelling tot de andere deelnemers, in het personage van Maarten te blijven. Ik liep op dezelfde ongeïnteresseerde en rustige manier richting het podium. Rustig, treetje voor treetje slenterde ik de trap af, de ogen van de regieassistente keken me wat wanhopig aan.

Maarten werd gevraagd om als eerste deelnemer het woord te doen: “Het is belangrijk dat ik in de ballon blijf omdat ik het Nederlands erfgoed als geen ander bescherm, ik zal er bijvoorbeeld voor zorgen dat hunebedden niet naar Syrië getransporteerd zullen worden om er daar vervolgens vrouwen mee te stenigen. Kiest u voor iemand zoals mij, Maarten van Rossum. In plaats van zijne majesteit Meneer Teeven.” Ik zag, achterin de zaal, een rode, glimmende, bebrilde kop, schudden van het lachen. Toen bleek dat ik het op moest nemen tegen een personage met een zeer hoge Surinaamse stem, bleek dat het jonge publiek hem verkoos boven de 70-jarige Maarten. Ik rende de trap op en was bijna bij mijn plaats, totdat ik iemand voor me op zag staan. Voor me stond de crimefighter, de man die parkeersensoren op zijn auto heeft voor het geval hij zijn auto per ongeluk in een vluchtelingen-garage parkeert. Hij schudde mijn hand, lachte en zei: “Goed gedaan!”. Ik bedankte hem en ging zitten. Een tijdje later werd Meneer Teeven op het podium geroepen, de eer was aan hem om de prijs aan de winnaars van het finaledebat te overhandigen. Voordat deze plaatsvond vroeg de presentator hem: “Meneer Teeven, heeft u nog goede argumenten gehoord?” (doelend op het finaledebat) Nou, zei Meneer Teeven, ik vond de argumenten van Meneer van Rossum over de staatssecretaris wel goed!

Je suis xénophobie

Het zou een mooie dag worden, alles wees daarop. Nieuwe energie en een frisse blik op het onaangetaste 2015. Lachend aan de vergadertafel, beetje kletsend en babbelend, klaar om aan de slag te gaan. Aan de vergadertafel zaten journalisten, tekenaars, creatieve mensen met humor. Mensen die er niet voor terugdeinsden om grappen te maken over de politici van links tot rechts, maar ook religies zoals het christendom, het jodendom en natuurlijk de islam ontkwamen niet aan de scherpe potloden van Charlie Hebdo. Helaas kost het maar enkele zieke geesten om vele briljante te stoppen. Verdraagzaamheid, een term die nooit in de moordenaars, die de vergadering schietend onderbraken, is opgekomen. Wanneer iemand om een grapje over zijn eigen politieke voorkeur of zijn eigen geloof, kan lachen, laat dat zien dat hij/zij een ontwikkeld mens is. Want wanneer je lacht om zo'n grap durf je de onvolmaaktheden in je eigen geloof of politieke voorkeur te zien, en die zijn er altijd.  

De laatste keer dat ik me gekwetst voelde door een tekening was op de kleuterschool, deze kwam in de papierbak terecht terwijl ik 'm op m'n kamer wilde hangen. Ik heb me vanaf dat moment ontwikkeld en heb me nooit meer door een tekening laten kwetsen. Maar deze week is gebleken dat er mensen zijn die daar anders over denken. Het pleonasme van deze week is ongetwijfeld "De laffe aanslag" een aanslag is namelijk per definitie laf. Er werd deze week een foto gepubliceerd die vlak na de aanval op de redactie van Charlie Hebdo was genomen. Op de bijna symbolische foto zien we een openstaande deur en bebloed papier op de grond. Deze foto raakt de kern van de zaak. Dit was geen aanval op een soldaat in een loopgraaf, maar een tekenaar achter een tekentafel, en dan komt in mij toch weer dat pleonasme naar boven drijven: een laffe aanslag.  

De reactie was verpletterend, overal in Europa werden stille tochten gehouden. Niet vanwege de mogelijke dood van Fidel Castro, maar voor de vrijheid van meningsuiting. Iedereen was even stil zodat we van de rest van ons leven onze monden open zouden kunnen trekken. Sommige mensen kan ook hypocrisie verweten worden, mensen die ineens wel voor Charlie Hebdo staan nu er zoiets heftigs heeft plaatsgevonden. Ik stond in m'n eigen dorp op het plein om de slachtoffers te herdenken. De herdenkingen lijken een magische kracht te hebben. In Frankrijk loopt men zij aan zij: als het volk, onverdeeld. Men moest weer grappen kunnen maken zonder de mond gesnoerd te worden! Mensen die er alles aan hebben gedaan om mijn oudejaarsconference te verbieden stonden nu als groot voorstander van het vrije woord op het Rijnplein, het tij lijkt te keren. 

Naast prachtige cartoons van cartoonisten wereldwijd en steunbetuigingen op sociale media, zijn er natuurlijk ook zieke geesten die met deze ramp aan de haal gaan. Volgens sommigen zou dit een zionistisch complot zijn dat mede door de Mossad is georganiseerd om moslims in een kwaad daglicht te stellen. Achterlijkere dingen hoort men tegenwoordig nauwelijks meer. Als de aanslag op Charlie Hebdo een zionistisch complot is, is het waarschijnlijk ook een zionistisch complot dat er in de Albert Heijn geen baklava maar wel jodenkoeken te koop zijn. 

Deze aanslag zou er (mede) voor kunnen zorgen dat Marine Le Pen (de charmantere buikspreekpop van haar veel engere vader Jean-Marie) de niet al te populaire Hollande als president op gaat volgen. Aangescherpte veiligheid is zeker nodig, maar met meer polarisatie en vreemdelingenhaat speelt men de terroristen in de kaart. Meer ontevreden moslims zullen dan richting Syrië gaan en dat is het laatste wat men wil. Voor Frankrijk is dit het moment om te tonen dat ze zich niet kapot laten maken door een aantal radicale idioten zonder humor. Dat laten ze ook zien, Charlie Hebdo komt aanstaande woensdag gewoon op de planken te liggen, strijdbaarder dan ooit! Het is geen oorlog, maar er hangt een vergelijkbare sfeer. Het was deze week voor het eerst sinds de Tweede Wereldoorlog dat er geen joodse dienst in Parijs werd gehouden. Parijs, de stad met een oorlog zonder front.  

Maar laat niet de angst en de haat, maar het vrije woord regeren. Laat "Je suis Charlie" nooit veranderen in "Je suis xénophobie" 

Een schip zonder koers

We zwaaien een jaar uit waaruit is gebleken dat een mens veel moet verdragen om 365 dagen te overleven. De opmars van Islamitische Staat en de neergeschoten MH17 zijn slechts een greep uit het afgelopen jaar. De jaarwisseling wordt overal ter wereld anders gevierd. De burgers in Nederland met Youp en de soldaten in Syrië met Assad, het is nog onbekend wie de grootste komediant is. Tevergeefs maakt men weer zijn of haar goede voornemens. Stoppen met roken, niet meer drinken, en zo had ik ook mijn voornemen. Ik begin een column. Ik wil actiever zijn in het schrijven en hoop meer grip op de actualiteit te krijgen wanneer ik mezelf ertoe dwing er elke week iets over te schrijven. En wat is nou een beter onafhankelijk podium dan een blog?

Ik heb namelijk eerder een eigen column gehad bij de schoolkrant en dat was geen groot succes. Mijn mening en de manier waarop deze werd gebracht was te scherp voor een krantje dat door leerlingen linea recta in de papierbak wordt gegooid en zeer sporadisch door ouders doorgebladerd wordt. De School-tv van de school waar ik me later bij aansloot bleek ook geen groot succes, aangezien mijn filmpjes werden verwijdert. Daarom doe ik nu het volgende platform aan, een internetblog. Elke week een stuk schrijven waarbij ik inga op de actualiteit. Het zal even wennen zijn en ik zal mijn vorm moeten vinden, maar na verloop van tijd zal het (hopelijk) als een geoliede machine gaan lopen.

Ik verheug me erg op 2015. Het belooft een minder rampzalig en bovendien geestiger jaar te worden dan 2014. Ik verwacht het toppunt van geestigheid in maart, Rutte zegt dat ‘ie nu al op campagne is, geweldig. Dat hij het zwaar te verduren krijgt is bijna zeker, de verkiezingen in maart zullen de VVD een zware klap toebrengen, daar is geen minder-minder-minder-uitspraak voor nodig. En dan mag ik voor de PvdA hopen dat Diederikje de rode zeilen van zijn partijtje ook al gehesen heeft. Want de partij van de arbeid drijft als een stuurloos vrachtschip in een luwte op de middellandse zee. Verschil is dat het volk van boord gaat en de bestuurders van het schip achterblijven. Een kleine intern piratengevecht is niet uitgesloten op dit stuurloze schip. Ziet u het al voor zich. Diederik Samson, de kapitein met het roer dat enkel naar rechts kan waardoor het schip totaal uit koers ligt. Wat de uitslag zal worden blijft voorlopig natuurlijk nog in het ongewisse maar ik vrees voor de PvdA dat ze gekielhaald zullen worden. Maar dat feest zullen we in maart gaan aanschouwen, het is iets waar ik me nu al op verheug.

We raken in extase tijdens de jaarwisseling, we lijken even te vergeten wat voor problemen zo’n jaarwisseling met zich meebrengt. Natuurlijk, we zijn geconfronteerd met alles wat in het afgelopen jaar fout is gegaan, we hebben onze lessen geleerd. Maar we vergeten te kijken naar hetgeen er in die paar uur rond de jaarwisseling gebeurt. Het vuurwerkprobleem. Afgelopen vrijdag kwam oogarts Tjeerd de Faber in Nieuwsuur.  Hij kwam om te melden dat het vuurwerkprobleem uit de hand loopt en dat, in tegenstelling tot wat te meeste mensen denken, de slachtoffers van vuurwerk meestal omstanders zijn. Hij pleitte voor een algemeen vuurwerkverbod voor consumenten en alhoewel veel soevereine, fanatieke vuurwerkfanaten dit voorstel abject zullen vinden, lijkt het mij het overwegen waard. Zeker na het pleidooi van Leo Groenenveld, de voorzitter van de vuurwerkbranche, die beweerde dat we het vuurwerkplezier niet moeten laten leiden onder incidenten, net zoals bij een voetbalspelletje. En dat men maar binnen moet blijven wanneer zij geen gevaar willen lopen. Dit is werkelijk het meest stompzinnige dat ik ooit van mijn leven gehoord heb.

Het is een traditie om even naar buiten te gaan en de buren gelukkig Nieuwjaar te wensen. Je kan de mensen toch moeilijk in hun huizen gijzelen omdat een buurman op de hoek een levensgevaarlijke vuurwerkinstallatie heeft gemaakt die niet afdoet voor Noord-Koreaanse aanvalssystemen. Dat zou een zeer asociale conclusie zijn. Sorry oma, sorry opa, jullie kunnen niet naar buiten, het is te gevaarlijk en tevens jullie eigen risico. Maar bekijk het van de positieve kant: wat gaat er nou boven een gezellig nostalgisch avondje in de schuilkelder, gelukkig Nieuwjaar!