Ik kan nog steeds niet geloven dat zoveel mensen nog steeds
niet kunnen geloven dat Trump nu werkelijk president van de Verenigde Staten
geworden is. Men hoeft de televisie maar aan te zetten en de Facebook-tijdlijn
te raadplegen of de nieuwsberichten met chocoladeletters en superlatieven
vliegen je om de oren. Dikgedrukt, cursief en onderstreept, in voorwoord of
onderschrift, in nawee of voorzorg, de boodschap is unaniem: dit is
verschrikkelijk.
Het doorgaans zo optimistische ‘De Wereld Draait Door’ droop
van gif en beefde van angst in een speciale uitzending die ‘de inauguratie van
Donald Trump’ als thema had. Geen sprankje hoop of optimisme was te bespeuren
op de hoofden van de tafelgasten. Iedereen die in DWDD wordt uitgenodigd heeft
haast, maar deze gasten buitelden over elkaar heen. Wanneer de eerste gast haar
ongenoegen had uitgesproken over de gebeurtenissen, was de toon gezet. De
tafelgenoten namen een mentaal aanloopje om de overtreffende trap te beklimmen
en de overige sprekers te overschaduwen.
Ben ik dan vrolijk gestemd door de boodschap die Trump in
zijn speech heeft verpakt? Welnee. Ik vond de speech even idioot als de inhoud van
de campagne van Trump. De campagne droop van haat, beledigingen en verwarrende
uitspraken. Ik ben zelf zeer sceptisch over de realisatie en uitwerking van
zijn verkiezingsbeloften en de aanstelling van bepaalde mensen in zijn kabinet,
maar de overdreven manier waarop vaak op Trump gereageerd wordt, past ook niet.
Er kan geen talkshow voorbijgaan of de horror van Trump wordt driftig
uiteengezet. Prima, maar waarom altijd met zo’n eenzijdig panel. Ik ben
benieuwd naar een evenwichtige discussie met voor én tegenstanders. Waarom
analyseert men alleen de overwinning van Trump en niet het falen van Clinton.
Wat is de toekomst van de democraten? Moeten we ons democratische stelsel niet
vernieuwen om een populistische zeveraar als Trump de wind uit de zeilen te
nemen? Zo’n discussie is toch veel interessanter dan naar vier mensen kijken
die elkaar proberen te overtreffen in het etaleren van dezelfde mening.
Wanneer men wat verder kijkt dan de persoon Trump alleen,
dan kijkt men naar zijn achterban. Deze mensen worden toch vaak omschreven als kortzichtige
tokkies, racisten en mensen die het langzame herstel van de Amerikaanse
economie niet willen zien. Als we aan de Verenigde Staten denken, dan zien we
de kustplaatsen voor ons waar de welvarende bovenklasse triomfeert. Hoe kunnen
die mensen nou op zo’n idioot stemmen? Omdat het land ook bestaat uit een
verpaupert binnenland. Waar de werklozen niets hebben aan een
koopkrachtplaatje, waar Obamacare slechts mondjesmaat helpt, waar bedrijven
wegtrekken en waar de infrastructuur wegkwijnt. We zijn boos dat Trump alle
Mexicanen en moslims over één kam scheert, en terecht. Maar misschien moeten we
ook stoppen om alle Trump-aanhangers over één kam te scheren. Trump is niet uit
het niets in het Witte Huis gekomen, hij is een symptoom van een groot
ongenoegen dat onder de bevolking leeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten