Blindedarmdonoren

Een zwarte Mercedes raast door de straten van Zaanstad. Gaat het hier om een afrekening in het criminele circuit? Nee. Het betreft een aantal etterende aandachtsmagneten die zichzelf met gestrekte arm in beeld brengen. Ze rijden door een wijk in de auto van hun vaders en patsen met het geld dat ze door middel van YouTube verdienen. Ze vernederen de politie, terroriseren de buurtgenoten en beledigen alles wat warmbloedig is. Het is de eerste groep sinds K3 die zó door het stof gaat voor een paar 9-jarige fans. Het zijn jongetjes die bewonderend kijken naar de hangende jongens voor de supermarkt. Als je mensen in uniform lastigvalt, dan moet je toch wel ge-wel-dig zijn. Als je dan geen status opbouwt, dan weet ik het ook niet meer.

Kinderen kijken nauwelijks meer naar de televisie, YouTube is de plaats om te zijn. Ze scrollen door lijsten met aanlokkelijke titels: “PRANK LOOPT UIT DE HAND”. Maar wanneer je naar zo’n video gaat kijken, zie je een opdondertje met een waterballon. De waterballon wordt op een bejaarde gegooid en de producenten van dit audiovisuele huzarenstukje zetten het op een rennen, wat loopt dát uit de hand zeg. Ik zou zeggen; doe eens een échte prank. Loop met de Zuid-Koreaanse vlag huppelend over het Kim Il Sung Plein in Pyongyang, loop als kritische, Armeense journalist met Koerdische wortels op de oprijlaan van Erdogan, organiseer een Gay-pride in Greenpeace bootjes door de rivier van Moskou met een Poetin-masker op. Dan ben ik nog wel bereid om te kijken. Maar om nou alleen hulpeloze bejaarden voor de gek te houden, daar is geen kunst aan; dat durft zelf Henk Krol.

De inzittenden van zwarte Mercedes crossen nog steeds door Zaanstad. Ze kijken recht in de camera en af-en-toe kijken ze op de weg. Ze laten weten dat ze “schijt” hebben aan alles en vullen de overige vijf minuten van het filmpje door synoniemen van het reeds genoemde woord op te noemen. Terwijl ze openlijk in de camera oreren over de verschrikkelijke manier waarop ze in ‘de media’ worden neergezet als ‘treitervloggers’ terwijl het stiekem hartstikke lieve jongens zijn. Iedereen focust alleen op die negatieve dingen… Terwijl de ingevette millimeterkop met beginnende baardgroei zijn zin in de camera probeert uit te spreken, klinkt er een harde knal. De auto wordt stilgezet, want er ligt een fietser op de motorkap. Het is de man die eerder op een andere manier van zijn fiets gerukt werd. De vlogger springt uit zijn auto. Hij scheldt, hij vloekt en hij tiert… zoiets moet hem weer overkomen; gebeurt er iets, is de batterij van zijn camera leeg.

De man werd opgenomen in het ziekenhuis, door het ongeluk moest er een nieuw stuk schedel bij hem geplaatst worden. Die vloggende jongens hebben nog een bloemetje gebracht, zo sympathiek zijn ze dan wel weer. Het kwam goed uit, want daar kan je dan weer een dramatische vlog over maken. Bovendien stond het bosje bloemen nog bij een bed dat onlangs ‘geruimd’ was, dus dat kwam goed uit. De man moest lang wachten op een donor. Er waren genoeg mensen die ‘uit principe’ geen donor waren. Die willen graag ‘volledig’ in het graf liggen en vinden het een prettiger idee dat hun organen langzaam wegrotten of in stoffelijke vorm worden verspreid, dan dat een medemens er nog iets aan heeft.

Het lijkt ze nou eenmaal niks om ‘bezit van de overheid’ te worden, dat jaagt meteen de grootste angstgevoelens aan. Alsof je automatisch na je dood in een dossierkast van het Ministerie van Binnenlandse Zaken terecht komt. De optie om het hele pretpakket mee in het graf te nemen, die mogelijkheid blijft altijd open. Maar dat is een uitzondering op de regel die van solidariteit uitgaat. Het probleem met Orgaandonatie is, is dat veel mensen het invullen van een Donorcodicil zo veel mogelijk uitstellen. Nadenken over het feit dat je doodgaat is nogal confronterend, en dat wordt niet bepaald minder naarmate de dood nadert. En zo kan het erop neerkomen dat slachtoffers van een ziekte of van een verkeersongeluk vergeefs zitten te wachten op iemand die, nadat hij zijn ogen voor eeuwig heeft gesloten, de ogen van iemand anders open kan houden.